- Το άρθρο που δεν ήρθε ποτέ για τα κλειστά επαγγέλματα, η οπερέτα της Κερατέας και οι επαγγελματίες του συνδικαλισμού
Η εικόνα που δείχνει σήμερα η κυβέρνηση, μοιάζει με ένα άθροισμα (όχι σύνολο) ανθρώπων, που το κάθε μέλος της μάχεται απεγνωσμένα να διατηρήσει τη θέση του στην πολιτική σκηνή, και «ο κόσμος ας χαθεί». Οι ρίψεις αντικειμένων κατά υπουργών και βουλευτών, καθώς και οι προπηλακισμοί τους λειτούργησαν ανασταλτικά.
Αντί να συναισθανθούν τις ευθύνες τους και να επιταχύνουν τις διαδικασίες εξόδου από την κρίση, προτιμούν να υπερασπιστούν το προσωπικό τους συμφέρον και αποφεύγουν σκόπιμα να πάρουν αποφάσεις ή να εκτελέσουν κυβερνητικές εντολές, οι οποίες θα δυσαρεστήσουν την εκλογική πελατεία τους. Γι’ αυτό και απομακρύνεται συνεχώς η μέρα της ανάκαμψης.
Αναμφίβολα, μεταξύ των μέτρων που επιβάλλεται να ληφθούν πολλά είναι επώδυνα για όλους μας, πολλά όμως είναι και αναγκαία. Δυστυχώς, ελάχιστα μέτρα προς ουσιαστική επιδιόρθωση των ημαρτημένων, έχουν ληφθεί. Τα περισσότερα είχαν σκοπό μάλλον να ξεγελάσουν την Τρόικα, παρά να επιφέρουν ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Αναρωτιέμαι, γιατί σιωπούν οι ιδιοκτήτες των φορτηγών, αφού υποτίθεται ο νόμος που ψηφίστηκε θα τους κατέστρεφε οικονομικά; Ήμασταν μάρτυρες δυναμικών κινητοποιήσεων προκειμένου να μη ψηφιστεί ο νόμος. Και όλα ησύχασαν. Να υποθέσουμε ότι οι διαμαρτυρόμενοι -και βίαια, πολλές φορές- αποφάσισαν να υπακούσουν στο νόμο «χάνοντας τις περιουσίες τους»; Ή να θεωρήσουμε ότι από το νομοσχέδιο με τις τροποποιήσεις που υπέστη, αλλά και μέσω των εγκυκλίων που ακολούθησαν τον ψηφισθέντα νόμο, στην ουσία δεν προήλθε καμιά μεταβολή, προκειμένου να αποφευχθεί το προσωπικό-πολιτικό κόστος;
Αλλά και οι τροποποιήσεις που έγιναν στα αρχικά σχέδια για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, μάλλον για διατήρηση ισορροπιών πρόκειται. Διότι αν πράγματι θέλει η κυβέρνηση να μη υπάρχουν κλειστά επαγγέλματα, ψηφίζει νόμο με ένα άρθρο που λέγει «δεν υπάρχουν κλειστά επαγγέλματα». Όλα τα άλλα είναι για δημιουργία παραθύρων. Δεν κρατιέται όμως ο σκύλος χορτάτος αν παραμείνει η πίτα ολόκληρη.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά, ας μείνουμε όμως μόνον στην Κερατέα. Σε τέσσερις μήνες συνέβησαν άπειρες εγκληματικές πράξεις, η κυβέρνηση δήλωνε άκαμπτη και σήμερα μας πληροφορεί ότι είναι έτοιμη να αλλάξει ακόμη και τον αρχικό της σχεδιασμό. Δεν είμαι ειδικός για να αποφανθώ ποιος έχει δίκαιο. Γνωρίζω όμως ότι δεν πρέπει να μιλούμε για διοίκηση, αλλά για οπερέτα.
Την αρχή έκανε ο κ. Ανωμερίτης. Που εκλήθη να επιτύχει εκεί που απέτυχε η κα. Κατσέλη, να πείσει δηλαδή τους λιμενεργάτες να αποδεχθούν την είσοδο της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά. Τους «έπεισε», παραχωρώντας όσα ζητούσαν.
Όλα αυτά, και όσα θα έρθουν με τις παραχωρήσεις στους επόμενους διαμαρτυρόμενους των αμαρτωλών ΔΕΚΟ, δείχνουν ότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης των πολιτικών μας επικρατεί της υποχρέωσης που έχουν εκ του Συντάγματος να υπηρετούν το λαό. Δεν είναι πρωτοφανές αυτό, αλλά στις σημερινές συνθήκες είναι άκρως ζημιογόνο.
Το όλο κλίμα χειροτερεύει με τη διγλωσσία των πολιτικών, που εμφανίζονται ως ανυποχώρητοι υπερασπιστές των «λαϊκών δικαιωμάτων» στα καφενεία, ενίοτε και σε συνεντεύξεις, εμποδίζοντας την εφαρμογή των αναγκαίων μέτρων. Αυτού του είδους η συμπεριφορά δίνει δικαίωμα στους επαγγελματίες του συνδικαλισμού να αντιμετωπίζουν τους πολιτικούς με περισσή θρασύτητα, αλλά και να αποδεικνύουν έτσι την αδυναμία της κρατικής εξουσίας να επιβάλλει τις θέσεις της.
Τα ίδια, κατ’ αναλογία, συμβαίνουν και στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αποφεύγει επιμελώς να πάρει θέση στα τεκταινόμενα. Η συνήθης τακτική της είναι, αφενός έκκληση προς τους διαμαρτυρόμενους «να επικρατήσει σύνεση» και αφετέρου καταγγελία προς την κυβέρνηση επειδή δεν επιλύει το θέμα. Ποια είναι όμως η τοποθέτηση της Ν.Δ.; Καμιά.
Ο καθένας, λοιπόν, κυβερνητικός ή αντιπολιτευόμενος, κοιτά να σώσει τον εαυτό του. Δεν πείθουν όμως. Έχω την αίσθηση, ότι αυτή τη φορά δεν θα ξαναπέσουμε στην παγίδα, επιλέγοντας πρόσωπα που προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας.
