Όλοι γνώριζαν ότι η χώρα θα ξεπουληθεί!
Είδα με μεγάλη προσοχή, το γνωστό βίντεο που κυκλοφορεί στα blogs, από την ΚΡΗΤΗ TV, ένα κανάλι που φαίνεται έχει μεγάλα άντερα, ώστε να παίξει μια τέτοια εκπομπή!
Μια εκπομπή, όπου σε ένα από τα διαπλεκόμενα κανάλια, δεν θα παιζότανε ποτέ! Σε αυτήν την εκπομπή, ο ΚΑΖΑΚΗΣ , είπε πικρές αλήθειες για την σημερινή κρίση και πως δημιουργήθηκε!
Από την μεριά μου, όχι μόνο σαν απλός θεατής αλλά σαν ένας πολίτης που αγωνιά για το αύριο ΜΑΣ, θα εκφράσω μερικές απόψεις μου απο αυτά που άκουσα.
Ξεκίνησε, λέγοντας, ξέρανε οι δύο αρχηγοί, ότι η χώρα είχε φτάσει στο απροχώρητο, από τον ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ 2009. Στην συνάντηση που είχαν στις ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ, οι ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ και ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ με την Ε.Ε., απεφασίσθηκε ότι τα μέτρα ήταν μονόδρομος!
Έτσι η χώρα πήγε σε εκλογές άρον άρον με τους δύο μονομάχους να ξέρουν το αύριο.
Όπου ο μεν, ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ, έκανε μια προσπάθεια πιστεύοντας πιθανόν, ότι τελευταία στιγμή θα άλλαζε κάτι, να κερδίσει τι εκλογές, ξέροντας ήδη ότι οι φίλοι, πέραν του ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ, τον έχει ήδη καταδικάσει και για άλλους λόγους.
Έτσι μετά τις εκλογές απεσύρθη αμίλητος και παραμένει αμίλητος! Αλλά οφείλει με ό,ποιο κόστος, να πει στον λαό όλο το παρασκήνιο, αλλά και τις δικές του ευθύνες, γιατί άφησε την κατάσταση να χαθεί από τα χέρια του. Επιβάλλεται να μιλήσει για την κατρακύλα διότι έχει και αυτός ευθύνες. Αλλά και να πει τι ρόλο έπαιξε η ΛΑΖΑΡΤ, όταν ήλθε εδώ τον ΑΎΓΟΥΣΤΟ. Τι του διεμήνυσε; Ότι λέει ο οικονομικός εκτελεστής στα υποψήφια θύματα του; Ήξερε τι θα επακολουθήσει και για αυτό απεσύρθη να μην είναι συνένοχος; Και φυσικά, επειδή ήξερε, ενημέρωσε τον ΣΑΜΑΡΑ, τι παίζει, και δεν ψήφισε και αυτός το μνημόνιο!
Ο άλλος, ο σημερινός πρωθυπουργός, χρησιμοποιώντας συνταγή ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ, σωρεία ψεμάτων, ανέβηκε στην εξουσία. Έταξε τα πάντα, ενώ γνώριζε τα πάντα. Έταξε τα πάντα και το ακροατήριο από κάτω παραλληλούσανε που θα έφευγε η κακιά δεξιά και θα ερχότανε ο δικός τους που θα τα ΑΛΛΑΖΕ ΟΛΑ.
Μόνο που έκρυβε την πραγματική αλήθεια και την ζούμε τώρα. Πίστεψαν, σε αύξησεις, διορισμούς στο δημόσιο, οι κομματάρχες βόλεμα σε θέσεις για κονόμα! Τώρα κοιτάζονται μεταξύ και δεν ξέρουν τι να κάνουν. Να στηρίξουν την πολιτική της φτώχειας ή να αντιδράσουν;
Ας ελπίσουμε ότι θα ξυπνήσουν όπως όλοι μας!
Ανέφερε, ότι ο ΓΑΠ, παίζει το παιχνίδι των "αφεντικών" του και τίποτα για την χώρα του. Λέει, ότι τον ΑΠΡΙΛΙΟ του 2010, που πήγε στον ΟΗΕ, έκανε κονσομασιόν εκεί προβάλλοντας τον εαυτόν σαν το επόμενο ΓΡΑΜΜΑΤΈΑ!Και τι συζήταγαν εκεί; Μα το χρέος. Και αυτός απών. Δεν τον ενδιέφερε, διότι ήξερε τι θα κάνει, ήταν προσχεδιασμένο.
Έτσι συνειδητά μας έσπρωξε στα δόντια των αγορών. Και λέει ο ΚΑΖΑΚΗΣ. Αποτέλεσμα του σπρωξίματος, η κατοχική σύμβαση, η οποία θεωρείται τόσο προδοτική όπου ανάλογη σύμβαση δεν υπέγραψε ο ΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ και στην δίκη των δοσίλογων το χρησιμοποίησε σαν υπεράσπιση!Τα υπόλοιπα κόμματα κινήθηκαν όπως γνωρίζετε.
Ο μεν ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ ήξερε και ξέρει τα πάντα, βλέπε ΤΖΑΒΕΛΑ, ψήφισε ΝΑΙ, γιατί ελπίζει ότι σε κυβέρνηση συνεργασίας, θα γίνει πρωθυπουργός!!
Τα αριστερά, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίσαν ΟΧΙ! Θα περίμενα απο αυτά τα δύο να φύγουν (ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΎΝ) από την ΒΟΥΛΗ, να βγούν έξω και να πούνε στον κόσμο τα πάντα! Έτσι έχουμε μία σειρά από μνημόνια που έφεραν μια κατοχική σύμβαση που δεν έχει κυρωθεί από την ΒΟΥΛΗ, αλλά με μία υπογραφή του περιβόητου ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, η οποία είναι άκυρη πέρα για πέρα!!
Κι επειδή ξέρει, ότι είναι παράνομη, ζητά για τη νέα και την ποιό σκλήρη, που λέγεται "Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας", να την νομιμοποίησει με 180 πρόθυμους, αλλιώς πάει για εκλογές...!
Και στην ουσία απευθύνεται στον ΣΑΜΑΡΑ. Ο οποίος γνωρίζει τα παντα και καλείται να αποδείξει ότι σωστά δεν ψήφισε μνημόνιο και ότι η χώρα μπορεί να στηριχθεί επάνω του στην πολυπλέυρη επίθεση που δέχεται. Έχει την μοναδική ευκαιρία.
Οι απόψεις μου, είναι προϊόν όσων προσπαθώ να μάθω, διαβάζοντας περιοδικά, blogs, βλέποντας εκπομπές κ.λ.π.
Φυσικά υπάρχουν και άλλες απόψεις και θα χαρώ πολύ να τις διαβάσω. Διότι όλοι μας αγωνιούμε για το αύριο το οποίο είναι πολύ σκληρό για όλους μας.
Υ.Γ. Δυστυχώς γινόμαστε, μέσω της κατοχικής σύμβασης, πειραματόζωο της ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ! Πρέπει επιτελούς να αντισταθούμε στην βαρβαρότητα που έρχεται.
ΜΙΣΩ ΤΟΥΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ: (Οdio gli indifferenti) A. GRAMSCI...
Τον Φεβρουάριο του 1917 εκδίδεται η "Μελλοντική Πόλη" μέσα στην οποία βρίσκεται το κάτωθι κείμενο του Gramsci** ...(http://www.antoniogramsci.com/cittafutura.htm)
.....Mισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω όπως ο Φεντερίκο Χεμπελ, ότι το να ζείς σημαίνει και να εντάσσεσαι. Δεν γίνεται να περιφέρονται οι άντρες ως ξένοι στην πόλη. Όποιος ζει πραγματικά, δεν μπορεί να είναι πολίτης και να συμβιβάζεται χωρίς να εντάσσεται. Η αδιαφορία είναι αβουλία είναι παρασιτισμός είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Για αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Είναι η μολύβδινη σφαίρα του νεωτεριστή, είναι η αδρανής ύλη μέσα στην οποία πνίγονται οι πιο λαμπροί ενθουσιασμοί, είναι το τέλμα που λειτουργεί σαν...
φράκτης της παλιάς πόλης και την προστατεύει καλύτερα και από τα πιο στιβαρά τείχη, καλύτερα από τα στήθη των πολεμιστών, γιατί καταπίνει στους λασπώδεις στροβίλους της τους πολιορκητές, και τους αποδεκατίζει και μερικές φορές τους αποθαρρύνει από μια ηρωική ανατροπή.
Η αδιαφορία δρά δυναμικά στην ιστορία. Δρά παθητικά, αλλά δρά. Είναι το μοιραίο. Είναι αυτό πάνω στο οποίο δεν μπορείς να βασιστείς. Είναι αυτό που αναταράσσει τα προγράμματα και φέρνει τα πάνω κάτω στα πιο δομημένα σχέδια. Είναι η κτηνώδης ύλη που επαναστατεί εναντίον της ευφυΐας και την πνίγει. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που συνθλίβει τους πάντες, το πιθανό καλό που μια ηρωική πράξη (παγκόσμιας εμβέλειας) μπορεί να επιφέρει, δεν οφείλεται τόσο στην πρωτοβουλία των λίγων που εργάζονται και προσπαθούν, όσο στην αδιαφορία και στην απουσία των πολλών.
Αυτό που συμβαίνει δεν συμβαίνει τόσο επειδή μερικοί δεν θέλουν να συμβεί αλλά γιατί η μάζα των ανθρώπων παραιτείται της βούλησης, επιτρέπει να λειτουργείς τυχάρπαστα, αφήνει να συμμαζευτούν οι κόμποι που μετά μόνο το σπαθί θα μπορεί να κόψει, αφήνει να διαδίδονται οι νόμοι που μετά μια επανάσταση θα μπορεί να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία πολιτικοί άντρες που μόνο μια ανταρσία θα μπορεί να τους «ρίξει». Το μοιραίο που φέρεται να κυριαρχεί στην ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτή ακριβώς η επιφανής ψευδαίσθηση αυτής της αδιαφορίας, αυτής της απουσίας.
Γεγονότα εξελίσσονται στην σκιά, λίγα χέρια, μη ελεγχόμενα από κανέναν, υφαίνουν τον ιστό της κοινωνικής ζωής και η μάζα αγνοεί γιατί δεν ανησυχεί καν. Οι τύχες μιας εποχής χειραγωγούνται ανάλογα με τις οπτικές, με τους άμεσους στόχους, με τις προσωπικές φιλοδοξίες μικρών δραστήριων ομάδων και η μάζα των ανθρώπων αγνοεί γιατί δεν ανησυχεί καν. Αλλά τα γεγονότα που ωριμάζουν έρχονται και ανθίζουν. Αλλά ο ιστός που υφαίνεται στην σκιά ολοκληρώνεται. Και μόνο τότε φαίνεται ότι είναι η μοίρα που συντρίβει τους πάντες και τα πάντα, μόνο τότε φαίνεται ότι η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια ηφαιστειακή έκρηξη, ένας σεισμός, από τον οποίο όλοι κλαίνε τα θύματα, και αυτοί που ήθελαν και αυτοί που δεν ήθελαν, και αυτοί που γνώριζαν και αυτοί που δεν γνώριζαν, και αυτοί που ήταν δραστήριοι αλλά και αυτοί που έμεναν αδιάφοροι. Και αυτοί οι τελευταίοι ενοχλούνται περισσότερο, θέλουν να απεμπλακούν από τις συνέπειες, θέλουν να κάνουν εμφανές ότι αυτοί δεν ήθελαν, ότι δεν ήταν υπεύθυνοι.
Μερικοί κλαψουρίζουν αξιολύπητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά δεν υπάρχει κανείς ή ελάχιστοι που να αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, είχα δώσει την συμβουλή μου θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Δεν υπάρχει Κανείς ή ελάχιστοι που να αναλάβουν την ευθύνη της αδιαφορίας τους, του σκεπτικισμού τους, της άρνησης της προσφοράς τους και της δραστηριοποίησης σε εκείνες τις ομάδες πολιτών που ακριβώς για να αποφύγουν αυτή την συμφορά, μάχονταν και που για να επιφέρουν αυτό το καλό πρόβαλαν και δεν κρύβονταν. Οι περισσότεροι από αυτούς δε, σε τελειωμένα γεγονότα, επιθυμούν να μιλούν για αποτυχία ιδεολογική, για προγράμματα που γκρεμίστηκαν και για άλλες «ανέσεις». Ξεκινούν έτσι και πάλι με απουσία από κάθε ανάληψη ευθύνης.
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους".
** Ο Αντόνιο Γκράμσι (Antonio Gramsci, Άλες Σαρδηνίας, 23 Ιανουαρίου 1891 — Ρώμη, 27 Απριλίου1937) ήταν Ιταλός συγγραφέας, πολιτικός και πολιτικός επιστήμονας.
Σπούδασε με υποτροφία που κέρδισε στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο. Εκεί, μυήθηκε στις σοσιαλιστικές ιδέες και στα 1913 έγινε μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Σε πολύ μικρό διάστημα αναδείχτηκε σε καθοδηγητικό στέλεχος. Το 1914 παίρνει το πτυχίο του και τον επόμενο χρόνο περνά στην σύνταξη της σοσιαλιστικής εφημερίδας του Τορίνο «Η Κραυγή του Λαού» και λίγο αργότερα στην σύνταξη του κεντρικού οργάνου του Σοσιαλιστικού Κόμματος «Εμπρός» και της «Νέας Τάξης».
Το 1920, καθοδηγεί την μεγάλη απεργία των εργατών για την υπεράσπιση των εργοστασιακών επιτροπών του Τορίνο και διατυπώνει το πολιτικό πρόγραμμα «Για την ανανέωση του Σοσιαλιστικού Κόμματος». Στις 21 Ιανουαρίου 1921, ιδρύει το Κ.Κ. Ιταλίας.
.....Mισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω όπως ο Φεντερίκο Χεμπελ, ότι το να ζείς σημαίνει και να εντάσσεσαι. Δεν γίνεται να περιφέρονται οι άντρες ως ξένοι στην πόλη. Όποιος ζει πραγματικά, δεν μπορεί να είναι πολίτης και να συμβιβάζεται χωρίς να εντάσσεται. Η αδιαφορία είναι αβουλία είναι παρασιτισμός είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Για αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Είναι η μολύβδινη σφαίρα του νεωτεριστή, είναι η αδρανής ύλη μέσα στην οποία πνίγονται οι πιο λαμπροί ενθουσιασμοί, είναι το τέλμα που λειτουργεί σαν...
φράκτης της παλιάς πόλης και την προστατεύει καλύτερα και από τα πιο στιβαρά τείχη, καλύτερα από τα στήθη των πολεμιστών, γιατί καταπίνει στους λασπώδεις στροβίλους της τους πολιορκητές, και τους αποδεκατίζει και μερικές φορές τους αποθαρρύνει από μια ηρωική ανατροπή.
Η αδιαφορία δρά δυναμικά στην ιστορία. Δρά παθητικά, αλλά δρά. Είναι το μοιραίο. Είναι αυτό πάνω στο οποίο δεν μπορείς να βασιστείς. Είναι αυτό που αναταράσσει τα προγράμματα και φέρνει τα πάνω κάτω στα πιο δομημένα σχέδια. Είναι η κτηνώδης ύλη που επαναστατεί εναντίον της ευφυΐας και την πνίγει. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που συνθλίβει τους πάντες, το πιθανό καλό που μια ηρωική πράξη (παγκόσμιας εμβέλειας) μπορεί να επιφέρει, δεν οφείλεται τόσο στην πρωτοβουλία των λίγων που εργάζονται και προσπαθούν, όσο στην αδιαφορία και στην απουσία των πολλών.
Αυτό που συμβαίνει δεν συμβαίνει τόσο επειδή μερικοί δεν θέλουν να συμβεί αλλά γιατί η μάζα των ανθρώπων παραιτείται της βούλησης, επιτρέπει να λειτουργείς τυχάρπαστα, αφήνει να συμμαζευτούν οι κόμποι που μετά μόνο το σπαθί θα μπορεί να κόψει, αφήνει να διαδίδονται οι νόμοι που μετά μια επανάσταση θα μπορεί να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία πολιτικοί άντρες που μόνο μια ανταρσία θα μπορεί να τους «ρίξει». Το μοιραίο που φέρεται να κυριαρχεί στην ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτή ακριβώς η επιφανής ψευδαίσθηση αυτής της αδιαφορίας, αυτής της απουσίας.
Γεγονότα εξελίσσονται στην σκιά, λίγα χέρια, μη ελεγχόμενα από κανέναν, υφαίνουν τον ιστό της κοινωνικής ζωής και η μάζα αγνοεί γιατί δεν ανησυχεί καν. Οι τύχες μιας εποχής χειραγωγούνται ανάλογα με τις οπτικές, με τους άμεσους στόχους, με τις προσωπικές φιλοδοξίες μικρών δραστήριων ομάδων και η μάζα των ανθρώπων αγνοεί γιατί δεν ανησυχεί καν. Αλλά τα γεγονότα που ωριμάζουν έρχονται και ανθίζουν. Αλλά ο ιστός που υφαίνεται στην σκιά ολοκληρώνεται. Και μόνο τότε φαίνεται ότι είναι η μοίρα που συντρίβει τους πάντες και τα πάντα, μόνο τότε φαίνεται ότι η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια ηφαιστειακή έκρηξη, ένας σεισμός, από τον οποίο όλοι κλαίνε τα θύματα, και αυτοί που ήθελαν και αυτοί που δεν ήθελαν, και αυτοί που γνώριζαν και αυτοί που δεν γνώριζαν, και αυτοί που ήταν δραστήριοι αλλά και αυτοί που έμεναν αδιάφοροι. Και αυτοί οι τελευταίοι ενοχλούνται περισσότερο, θέλουν να απεμπλακούν από τις συνέπειες, θέλουν να κάνουν εμφανές ότι αυτοί δεν ήθελαν, ότι δεν ήταν υπεύθυνοι.
Μερικοί κλαψουρίζουν αξιολύπητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά δεν υπάρχει κανείς ή ελάχιστοι που να αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, είχα δώσει την συμβουλή μου θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Δεν υπάρχει Κανείς ή ελάχιστοι που να αναλάβουν την ευθύνη της αδιαφορίας τους, του σκεπτικισμού τους, της άρνησης της προσφοράς τους και της δραστηριοποίησης σε εκείνες τις ομάδες πολιτών που ακριβώς για να αποφύγουν αυτή την συμφορά, μάχονταν και που για να επιφέρουν αυτό το καλό πρόβαλαν και δεν κρύβονταν. Οι περισσότεροι από αυτούς δε, σε τελειωμένα γεγονότα, επιθυμούν να μιλούν για αποτυχία ιδεολογική, για προγράμματα που γκρεμίστηκαν και για άλλες «ανέσεις». Ξεκινούν έτσι και πάλι με απουσία από κάθε ανάληψη ευθύνης.
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους".
** Ο Αντόνιο Γκράμσι (Antonio Gramsci, Άλες Σαρδηνίας, 23 Ιανουαρίου 1891 — Ρώμη, 27 Απριλίου1937) ήταν Ιταλός συγγραφέας, πολιτικός και πολιτικός επιστήμονας.
Σπούδασε με υποτροφία που κέρδισε στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο. Εκεί, μυήθηκε στις σοσιαλιστικές ιδέες και στα 1913 έγινε μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Σε πολύ μικρό διάστημα αναδείχτηκε σε καθοδηγητικό στέλεχος. Το 1914 παίρνει το πτυχίο του και τον επόμενο χρόνο περνά στην σύνταξη της σοσιαλιστικής εφημερίδας του Τορίνο «Η Κραυγή του Λαού» και λίγο αργότερα στην σύνταξη του κεντρικού οργάνου του Σοσιαλιστικού Κόμματος «Εμπρός» και της «Νέας Τάξης».
Το 1920, καθοδηγεί την μεγάλη απεργία των εργατών για την υπεράσπιση των εργοστασιακών επιτροπών του Τορίνο και διατυπώνει το πολιτικό πρόγραμμα «Για την ανανέωση του Σοσιαλιστικού Κόμματος». Στις 21 Ιανουαρίου 1921, ιδρύει το Κ.Κ. Ιταλίας.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------- ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΦΤΕΙ ΠΟΤΕ
Να με θυμηθείτε, που τελικά από το μνημόνιο θα γλυτώσουν μόνο οι πολλά έχοντες και πολλά κατέχοντες. Το μνημόνιο έχει τρεις κεντρικούς σκοπούς, άσχετα με το τι πιστεύουν εκείνοι που το εφαρμόζουν.
Σκοπός 1ος. Να δώσει γραπτές εγγυήσεις ώστε στην περίπτωση μη αποπληρωμής του χρέους των 110 δις να μπορούν οι δανειστές να κατάσχουν ελληνική δημόσοα περιουσία. Στο στόχαστρο του ΔΝΤ είναι πάντοτε α) οι φυσικοί πόροι, β) οι εταιρείες ύδρευσης, γ) οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών, δ) οι εταιρείες ηλεκτροδότησης και παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, ε) οι εταιρείες διακίνησης και εμπορίας φυσικού αερίου, στ) τα διϋλιστήρια και ζ) τα νοσοκομεία.
Σκοπός 2ος. Να εξαθλιώσει την τάξη των μισθωτών και από την μεσαία αστική τάξη να την τοποθετήσει στο χώρο των νεόπτωχων.
Σκοπός 3ος. Να αφανίσει τις μικρομεσαίες και τις μικρές επιχειρήσεις, καθώς και τους ελεύθερους επαγγελματίες, αφανίζοντας έτσι την μόνη πρωτογενή πηγή εσόδων του δημοσίου, αφού δεν θα υπάρχει φορολογητέα ύλη, ούτε χρήματα για να πληρώνονται οι μισθωτοί.
Δεν γνωρίζω πόσοι το γνώριζαν αυτό, από αυτούς που ψήφισαν το μνημόνιο, αφού μπορεί να μην άκουγαν τι έλεγε εδώ και δέκα χρόνια εκείνος ο γραφικός ο Λιακόπουλος, αλλά ξέρω ότι οφείλουν να το έχουν καταλάβει πλέον, αλλιώς δεν κάνουν για βουλευτές.
Ξαναλέω ότι τα σωστά μέτρα εξυγείανσης του δημοσίου, σαν αυτά του Ρέππα για παράδειγμα, είναι στη σωστή κατεύθυνση και έπρεπε εδώ και δεκαπέντε χρόνια να έχουν παρθεί.
Αλλά τα αλλεπάλληλα φορολογικά νομοσχέδια που είναι όλα αντιαναπτυξιακά λόγω υψηλής φορολογίας, δεν βρίσκουν κανένα σύμφωνο.
Πολύ πιθανόν, μετά από τις επερχόμενες εκλογές να βγούμε από το μνημόνιο και τότε θα έχουμε διαπιστώσει, ότι πρόλαβαν και έγιναν μόνο αυτά που έπληξαν τους μη έχοντες και μη κατέχοντες και τους ελεύθερους επαγγελματίες.
Δεν απελευθερώθηκαν τα επαγγέλματα των δικηγόρων, των συμβολαιογράφων, των γιατρών και των μηχανικών, αφήνοντας τα παράλογα νταβατζιλίκια εις βάρος των υγιών επιχειρήσεων και βέβαια δεν αγγίχτηκαν οι "καρχαρίες" που πλούτισαν χρωστώντας δεκάδες ή και εκατοντάδες εκατομμύρια στο δημόσιο, εφορία, ΙΚΑ κτλ
Ειλικρινά πιστεύω, ότι αν δεν υπήρχε παγκόσμια ο σκοπός της διάλυσης των πάντων, για να πάμε σε παγκόσμια χούντα, μέσα σε μερικούς μόνο μήνες η οικονομική κατάσταση της Ελλάδος θα ήταν αναστρέψιμη.
Το τι ακριβώς θα γίνει στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον κόσμο, εξαρτάται από το πόση "παράταση" εξασφάλισε ο Πούτιν με την κίνηση ματ που έκανε με τον αγωγό south stream.
Αν η παράταση είναι κάποιων ετών, τότε η κατάσταση θα βελτιωθεί στην Ελλάδα, αν και αυτοί που επλήγησαν, δηλαδή οι μισθωτοί οι συνταξιούχοι και οι επιχειρήσεις, δεν θα ανακάμψουν ποτέ.
Εκείνο που επίσης είναι σίγουρο, είναι ότι οι μισθοί στο δημόσιο θα μειωθούν κι άλλο και το ταμείο ανεργίας θα καταργηθεί πλήρως, κάνοντας τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα να πέσουν εκ των πραγμάτων.
Εδώ είμαστε και θα τα δείτε όλα.
Εκείνοι που θα μείνουν ανέγγιχτοι, είναι εκείνοι που έχουν εναποθέσει την εμπιστοσύνη τους στον Θεό και ως εκ τούτου, τα γεγονότα που δείχνουν την προώθηση του σχεδίου του Θεού μόνο χαρά τους δίνουν.
Μα... ποιός τρελλός μπορεί να χαίρεται για γεγονότα που γεμίζουν οδύνη και θλίψη τον κόσμο; Θα αναρωτηθεί κανείς. Ποιός παρανοϊκός μπορεί να αισθάνεται καλά, όταν οι πάντες αγχώνονται κάθε μέρα και παραπάνω;
Καλοί μου φίλοι, καλά θα αισθάνονται οι έχοντες πλήρη αίσθηση του ότι ζουν σε ένα πλανήτη φυλακή. Όπως αισθανότανε καλά και χαμογελούσαν όλοι εκείνοι οι μάρτυρες του Χριστού μέσα στις αρένες ανάμεσα στα θηρία και μέσα στις φλόγες που τους πετούσαν για να τους κάψουν.
Τα δύο παραπάνω παραδείγματα, δεν είναι ιστορίες για μωρά και χαζούς. Είναι ιστορικά γεγονότα, που πρέπει να μας γεμίζουν δύναμη. Το θέμα είναι, το κατά πόσο μπορούν να μιλήσουν στην καρδιά κάποιου ή όχι.
Απλά σκεφθείτε ότι, για την ώρα τουλάχιστον, το μόνο που απαιτείται από εμάς, είναι να ζήσουμε με λίγο λιγότερα χρήματα.
Η δύναμη ωστόσο που απαιτείται για να αντιμετωπίσει κανείς τις θλίψεις του κόσμου αυτού, δεν μπορεί να αντληθεί από πουθενά αλλού παρά μόνο από το Θεό.
Είμαι σίγουρος, ότι το άρθρο μου αυτό, δεν είναι και τόσο.....δημοσιογραφικό. Είμαι σίγουρος ότι πολλά θα μου σούρουνε και πάλι οι καλοθελητές.
Δεν με πειράζει όμως φίλοι μου, γιατί είμαι σίγουρος ότι το άρθρο μου αυτό είναι ανθρώπινο και εκείνο που θα μας στηρίξει στις μέρες που έρχονται, είναι η ανθρωπιά των συνανθρώπων μας που έχουν εμπιστισύνη στο Θεό.
Ξέρετε για ποιούς μιλάω, για εκείνους τους γραφικούς και τους φτωχούς, τους μη έχοντες και μη κατέχοντες τα αγαθά του κόσμου τούτου, αλλά που μπορούν από το περίσευμα της καρδιάς τους, να δώσουνε στους πάντες ανθρωπιά και στήριξη. Γιατί αυτά θα έχουνε αξία, όταν έρθει η ώρα της εκπλήρωσης της προφητείας του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού που λέει ότι θάρθει ώρα που μια χούφτα αλεύρι θα έχει πιο πολύ αξία από μια χούφτα χρυσάφι.
Καί τότε θα αποδειχθεί για μία ακόμη φορά, ότι οι αξίες του "χρηματιστηρίου του Θεού" αξίες όπως η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη, ουδέποτε εκπίπτουν.
Μετά τιμής,
για το liako.gr,
ο γραφικός
Λιακόπουλος Δημοσθένης
ΣΧΟΛΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ
Γραφικός? Η αληθινός? Ο λόγος στους αναγνώστες. Αδιαμφισβήτητα επίκαιρος πάντοτε!!
-------------------------------------------------------------------
Το ζήτημα της πολιτικής υποκρισίας...
Από τον Γεώργιο Μακράκη 
Τα τελευταία χρόνια έχει εισαχθεί στο πολιτικό μας λεξιλόγιο ο όρος πολιτικός πολιτισμός. Ως έννοια σημαίνει, κυρίως, τον πολιτισμό των πολιτικών, αυτών δηλαδή που ασχολούνται με την πολιτική, με τα κοινά. Κατ΄ αναλογία θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ναυτικό πολιτισμό (ο πολιτισμός των ναυτικών), για εργατικό πολιτισμό (ο πολιτισμός των εργατών) κ.ο.κ.
Καταρχάς, θα ήθελα να επισημάνω πως η εισαγωγή του όρου πολιτικός πολιτισμός, είναι πλεονασματικός στο πολιτισμικό λεξιλόγιο. θεωρώ πως η έννοια του πολιτισμού είναι συνολικότερη από των πολιτισμό των πολιτικών! Θεωρώ πως ο πολιτισμός αντανακλά ένα συνολικότερο τρόπο σκέψης και δράσης, θεωρώ τέλος πως ο πολιτικός πολιτισμός διαμορφώνεται και διαμορφώνει τον πολιτισμό μας, από τον οποίο τελικά δεν διαφοροποιείται.
Όπως κι αν ορίσουμε τελικά τον πολιτικό πολιτισμό, όπως κι αν... τον προσεγγίσουμε, το Ζήτημα είναι αλλού. Πως δρα ένας πολιτικά πολιτισμένος πολιτικός και πως μπορεί να μπερδεύουμε τον πολιτικό πολιτισμό με την πολιτική υποκρισία.
Διότι, κατά τη γνώμη μου, είναι άλλο πράγμα να συμμερίζεσαι τον πολιτικό πολιτισμό και άλλο πράγμα να συμμετέχεις στην πολιτική υποκρισία. Γιατί είναι πολιτική υποκρισία, για παράδειγμα, όταν στο δημόσιο λόγο –και ο λόγος ενός πολιτικού είναι πάντα δημόσιος- αποδίδεις στον πολιτικό σου αντίπαλο πράξεις πολιτικά ανήθικες (διορισμούς για υφαρπαγή της ψήφου, διπλώματα, λαδώματα κλπ) και την επομένη των εκλογών σπεύδεις να τον συγχαρείς για την νίκη του ή για τον αγώνα του. Τα συγχαρητήρια στους πολιτικούς, αγαπητοί αναγνώστες, τα δίνει ή για την ακρίβεια τα γράφει η ιστορία και τα πραγματικά περιστατικά. Οι πολιτικοί εναγκαλισμοί μετά τις πολιτικές αντιπαραθέσεις αποτελούν πολιτική υποκρισία και όχι πολιτικό πολιτισμό.
Εδώ, βέβαια, πρέπει να διευκρινίσουμε περαιτέρω, πως ο πολιτικός πολιτισμός διαμορφώνεται στη βάση των πολιτικών αντιπαραθέσεων. Των αντιπαραθέσεων δηλαδή που αφορούν πράξεις πολιτικές και όχι ιδιωτικές. Πολιτική πράξη είναι για παράδειγμα η εκφρασμένη άποψη για το Χι Ψι θέμα και η προσπάθεια συλλογικής δράσης για την αποτροπή ή την υποστήριξη του εν λόγω θέματος , ενώ ιδιωτική πράξη είναι, πάλι για παράδειγμα, οι διατροφικές του προτιμήσεις! Η πρώτη, πρέπει να γίνει αντικείμενο πολιτικού σχολιασμού, η δεύτερη δεν πρέπει.
Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική ειλικρίνεια είναι αυτή που διαμορφώνει τον πολιτικό πολιτισμό και συμβάλει στη διαμόρφωση του πολιτισμού στο σύνολό του. Σε κάθε περίπτωση, ο πολιτισμός, ο γενικότερος εννοώ, διαμορφώνει και συμβάλει στον πολιτικό πολιτισμό, συνεπώς συμβάλει στην πολιτική ειλικρίνεια και όχι στην πολιτική υποκρισία! Σε κάθε περίπτωση ο πολιτισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ειλικρίνεια, πολύ δε περισσότερο ο πολιτικός πολιτισμός, ο πολιτικός λόγος , ο δημόσιος λόγος, που οφείλει να διακρίνεται από συνέπεια και συνέχεια, αλλιώς πρόκειται για πολιτική υποκρισία. Σε κάθε περίπτωση, δε με αφορά ο πολιτικός πολιτισμός τους, με αφορά ο ειλικρινής πολιτισμός!---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Γιατί θα γίνουν εκλογές και γιατί τα (ακόμα) χειρότερα έρχονται αν... του Νάσου Σκούρα – Δημοσιογράφου
Την ώρα που όλοι κάνουμε οδυνηρές θυσίες, χωρίς προοπτική, χωρίς χρονοδιάγραμμα, και κυρίως,χωρίς ελπίδα, τα όλο και μεγαλύτερα προβλήματα θεωρείται σίγουρο ότι φέρνουν και ..εκλογές, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, μέσα στην άνοιξη!
Πρώτος λόγος: Από τη μια, τα επιπλέον, ακόμη πιο σκληρά μέτρα, που απαιτεί η τρόικα και η Γερμανία, ξεπερνούν πια τα όρια αντοχής και ανοχής των πολιτών και προμηνύουν εκρηκτικές εξελίξεις που δεν θα μπορεί να ελέγξει κανείς! Και στην κοινωνία, αλλά ακόμα και στο εσωτερικό του κυβερνόντος κόμματος.
Δεύτερος λόγος: Από την άλλη το πολιτικό προσωπικό, ειδικά των μεγαλύτερων κομμάτων, συνεχίζει την καταστροφική πορεία για τη χώρα, αρκούμενο στις μικροκομματικές σκοπιμότητες!!!
Η κυβέρνηση λέει πλέον μόνο μισές (ή και λιγότερες …) αλήθειες, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης δε μπορούν να απαντήσουν πειστικά, ανατρέποντας τα …μισά ψέματα. Και περιμένουν την – παλιά και δοκιμασμένη επιτυχώς και στην Ελλάδα και αλλού – τακτική του «ώριμου φρούτου» που πέφτει από το δένδρο!
Ο πρωθυπουργός συνεχίζει να μη θέλει ή και να μη μπορεί να απαντήσει, πότε θα εφαρμόσει την δική του πολιτική (για την οποία ψηφίστηκε) αφού – ο ίδιος υποστηρίζει ότι – τώρα παίρνει μέτρα ανάγκης. Πότε η Ελλάδα θα βγει οριστικά από την κρίση; Πόσοι θα είναι τότε οι φτωχοί και οι άνεργοι; Ποιο είναι το χρονοδιάγραμμα, στο όνομα του οποίου η πλειοψηφία του λαού οδηγείται στη φτώχεια και στην ταπείνωση;
Κατά τ’ άλλα όμως, το κυβερνών κόμμα παρά τα πρωτοφανή σε σκληρότητα αντιλαϊκά μέτρα που πήρε, την λογική κυβερνητική φθορά και τον μεγάλο κοινωνικό αντίκτυπο των μέτρων, συνεχίζει να προηγείται. Έστω και μέχρι τώρα. Γεγονός απίστευτο, δεδομένων των συνθηκών. Κι αν στο προσεχές διάστημα η κυβέρνηση καταφέρει την επιμήκυνση του χρέους αλλά και μείωση των επιτοκίων στα δάνεια, τότε (άσχετα με την αμφίβολη ουσιαστική συμβολή των δύο αυτών εξελίξεων στην πραγματική οικονομία) θα δώσει σε αυτά και νέα επικοινωνιακή διάσταση προεκλογικά.
Τρίτος λόγος που έχει άμεση σχέση με τα παραπάνω: Ένας επιπλέον λόγος που συνηγορεί στην απόφαση για κάλπες, είναι η αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αποκομίσει οφέλη και να ανεβάσει τα ποσοστά της παρά την σταθερή αντιμνημονιακή ρητορία (και μέχρι εκεί μόνο όμως…).
Γιατί συνεχίζει ο Α. Σαμαράς, έχοντας και τα «αγκάθια» Καρατζαφέρη, Μπακογιάννη, να υπερασπίζεται τον Καραμανλή, λες και στη θητεία του πρώην πρωθυπουργού, δεν έγιναν όσα …χρειάστηκαν για να φτάσουμε ως εδώ. Κι όσο ο Α. Σαμαράς δε θέλει να ανοίξει κι αυτό το «μέτωπο», συνεχίζει απλά την τακτική του «ώριμου φρούτου» (το έκανε άλλωστε και το ΠΑΣΟΚ από το 2007 και μετά), σε συνδυασμό όμως και με τις διαβεβαιώσεις του προς την τρόικα ότι θα σεβαστεί τους όρους του μνημονίου: Όλα αυτά, «θολώνουν τα νερά» και εδραιώνουν σε πολλούς την πεποίθηση ότι η ΝΔ ούτε μπορεί να αποκηρύξει ξεκάθαρα τα λάθη της, ούτε θα μπορέσει να δώσει προστασία – ακόμα κι αν κέρδιζε τις εκλογές – απ’ τη λαίλαπα του μνημονίου.
Και συνεχίζουν βέβαια στη ΝΔ να εμφανίζονται …πολύ, πρόσωπα που ξυπνούν στη συνείδηση του κόσμου πολύ αρνητικά συναισθήματα.
Κι έτσι λοιπόν, το κυβερνόν κόμμα πιστεύει ότι ακόμα και σε αυτή την κατάσταση, με εκλογές σύντομα, θα έχει τη δυνατότητα είτε να επανεκλεγεί, είτε, στη χειρότερη περίπτωση να δημιουργήσει κυβέρνηση ελεγχόμενης συνεργασίας.
Κι όλα αυτά τι θα σημαίνουν για μας; Είτε γίνουν έτσι, είτε περίπου έτσι. Απολύτως τίποτα και πάλι!!!
Γιατί το πρόγραμμα και η βασική ιδέα του ΔΝΤ που υιοθέτησε χωρίς αντίσταση και διαπραγμάτευση, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι λαθεμένη. Βασίζεται μόνο στην μείωση των μισθών και των συντάξεων!!! Και στο ξεθεμέλιωμα κάθε κοινωνικής μέριμνας και ασφάλειας του εργασιακού περιβάλλοντος!
Με το «φοβερό και τρομερό» να έρχονται κάθε τρεις μήνες και να μας εκβιάζουν, θέτοντας νέους όρους και προβάλλοντας όλο και νέες απαιτήσεις!!! Αν είναι δυνατόν αυτό!
«Πρέπει να γίνετε πιο ανταγωνιστικοί», μας λένε συνεχώς «πιπιλώντας την καραμέλα»! Και μειώνουν ραγδαία το κόστος εργασίας, αυξάνουν κι άλλο τους ήδη υψηλούς έμμεσους φόρους κάθε είδους, κι εφαρμόζοντας την επιβολή επιχειρησιακών συμβάσεων, θέλουν να μειώνουν τις αμοιβές των εργαζομένων στο μισό! Παράλληλα, οι τιμές προϊόντων παραμένουν υψηλές ενώ ταυτόχρονα αυξάνονται οι τιμές όλων των υπηρεσιών (ΔΕΗ, πετρέλαιο, βενζίνη, διόδια, εισιτήρια μέσων μαζικής μεταφοράς κ.λ.π.).
Δηλαδή ζητάνε να οδηγηθεί σε ακραία φτώχεια η μεγάλη μάζα των εργαζομένων και έτσι, αφού δε θα έχουν να καταναλώνουν, να μειωθεί η κατανάλωση και η ζήτηση των προϊόντων. Με αυτό τον τρόπο θα πέσουν, λένε, οι τιμές των προϊόντων. Ενώ παράλληλα, κι αυτό δεν το λένε, θα κλείσουν χιλιάδες μικρές και μεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις αυξάνοντας την ανεργία και ανοίγοντας το δρόμο στις πολυεθνικές αλυσίδες των οποίων τα συμφέροντα οι ίδιοι εκπροσωπούν.
Βάζουν «στο μάτι» κι ότι αξίζει και μπορεί να τους αποφέρει κέρδη επιχειρήσεις – «φιλέτα», ακίνητα και άλλα του δημόσιου (η εκποίηση δημόσιας περιουσίας αξίας 50 δις ευρώ που ακούμε…) και … «όλα καλά»!!!
Τώρα είναι η ώρα!
Αν λοιπόν τα κόμματα, έστω την ΥΣΤΑΤΗ ώρα:
- Προχωρήσουν σε όλες τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές, γνωρίζοντας και αναγνωρίζοντας τα λάθη των κυβερνήσεών, και κάνουν το πάν για την ανάπτυξη, χωρίς όμως να μας κάνουν χώρα δουλοπάροικων!!!
- Ξεκαθαρίσουν ότι, αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος, η μονομερής αναδιάρθρωση του χρέους ή η χρεοκοπία είναι ίσως οι έσχατες αλλά προτιμότερες λύσεις, αφού θα ξεκινάμε από το μηδέν αλλά θα έχουμε τη δυνατότητα ανάπτυξης χειρισμού των καταστάσεων, προς όφελός της χώρας και δικό μας!!!
Πιθανόν τότε, κάτι μπορεί να βγει.
Διαφορετικά, δυστυχώς, είναι ακόμα μακριά ο …πάτος του πηγαδιού, και θα συνεχίσουμε μόνο με άσκοπες και μάταιες, αλλά άκρως οδυνηρές και μονομερείς θυσίες!!!
Νάσος Σκούρας – Δημοσιογράφος
www.iliaoikonomia.gr/news_details.php?id=983
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
23 Φεβρουαρίου 2011: Συμπεράσματα από την πορεία
Από όλη την προηγούμενη περίοδο αλλά και από αυτό που έγινε στην χθεσινή πορεία-συγκέντρωση στην Αθήνα, και σε άλλες … πόλεις, βγαίνει μια σειρά από συμπεράσματα.
Επιγραμματικά:
Το Μνημόνιο είναι εδώ γιατί εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου που ελέγχει την οικονομική και πολιτική ζωή στην χώρα αλλά και τα συμφέροντα των ηγεσιών τουλάχιστον των δύο μεγάλων κομμάτων, ΠαΣοΚ και ΝΔ. Ολοι αυτοί θέλουν Μνημόνιο. Ακόμη και αυτοί που λένε ότι είναι εναντίον του. Μόνο ο λαός δεν το θέλει το Μνημόνιο.
Η κυβέρνηση δεν πέφτει γιατί δεν θέλει κανένας, εκτός από τον λαό, να την ρίξει. Ούτε η ΝΔ, ούτε το ΚΚΕ. Διότι η κυβέρνηση αυτή είναι ένα φτερό στον άνεμο, ένα φύλλο, ένα τίποτα και χρειάζεται μόνο ένα φύσημα για να πέσει. Για τον ίδιο λόγο δεν φεύγει και το Μνημόνιο.
Μεγάλα τμήματα του λαού, μεγάλα όμως λέμε, από όλες τις παρατάξεις και πολιτικές πλευρές, θέλουν να φύγει η κυβέρνηση αλλά και το τρέχον πολιτικό σύστημα και τα πρόσωπα. Σούμπιτο.
Αυτή είναι πλέον η θέληση του κυρίαρχου λαού.Και μην ακούτε τις κομματικές πριμαντόνες που προσπαθούν να σώσουν τα κεκτημένα τους. Ο πολύς λαός δεν θέλει κανέναν τους.
Μεγάλο μέρος του λαού, πάλι από όλες τις πλευρές, έχει πια πάρει απόφαση να αντιμετωπίσει την κατάσταση ειρηνικά μεν, δυναμικά δε. Και διαρκώς μεγαλώνει η μερίδα αυτή. Γι’ αυτό και η μαζικότητα στις συγκεντρώσεις της χθεσινής απεργίας. Ο λαός αυτός ξέρει ότι είναι μόνος του. Και πως κανείς δεν πρόκειται να πάρει τα δίκια του και να τον υπερασπιστεί. Και έχει πάρει απόφαση, σε μεγάλο βαθμό, να βγάλει μόνος του το φίδι από την τρύπα. Ο λαός έχει αλλάξει φρόνημα.
Η οικονομική ολιγαρχία που κυβερνάει τον τόπο μαζί με τους υπαλλήλους της, δηλαδή κομματικές ηγεσίες και “προβεβλημένοι” πολιτικοί σε όλα τα κόμματα, ροκ σταρ δημοσιογράφοι των καναλιών της λοβοτομής, διάφορα τσιράκια δεξιά και αριστερά και παπαγαλάκια, έχουν χεστεί από το φόβο τους. Όχι μόνο από χτες και λόγω της μαζικότητας της συγκέντρωσης. Αλλά λόγω όλων των στοιχείων για τις διαθέσεις του λαού και την μεταστροφή στο φρόνημά του, τα οποία έχουν στα χέρια τους καιρό τώρα. Ξέρουν πια ότι με σιγουριά ο λαός θα τους αντιμετωπίσει δυναμικά. Και πολύ θυμωμένα για ότι του έχουν κάνει και συνεχίζουν αμετανόητοι να του κάνουν.
Οι ενορχηστρωτές της αντιμετώπισης των λαϊκών συγκεντρώσεων θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν την αυξανόμενη μαζικότητα εντείνοντας την γνωστή και δοκιμασμένη μέθοδό τους: με τους μπαχαλάκηδες και τους “αντιεξουσιαστές”, που ελέγχουν οι ίδιοι, σε συνεργασία με τις επί τόπου αστυνομικές δυνάμεις, προκαλούν “επεισόδια” και “επιθέσεις” τάχα μου στα ΜΑΤ, ώστε μετά να έχουν το πρόσχημα να εξαπολύσουν βροχή και καταιγίδα χημικών, προς τον λαό της συγκέντρωσης. Να τον διαλύσουν κάνοντας το περιβάλλον αποπνικτικό.
Οι αντι-ασφυξιογόνες μάσκες θα είναι το μεγάλο λαϊκό όπλο στις επόμενες συγκεντρώσεις.
Προμηθευτείτε αντιασφυξιογόνες μάσκες με κάθε τρόπο. Αλλιώς οι συγκεντρώσεις θα διαλύονται από τις ομοβροντίες των χημικών των ΜΑΤ. Υπάρχουν ήδη φήμες ότι έχει απαγορευτεί ή εμποδίζεται η πώλησή τους. Παραγγείλετε μέσω internet. Κάντε αναζήτηση στο google για anti gas mask.
Η ΓΣΕΕ και το ΚΚΕ, μέσω του ΠΑΜΕ, που έχουν στα χέρια τους τον έλεγχο της λαϊκής αντίδρασης, προκρίνουν μόνιμα ως σωστή μέθοδο την απεργία και την πορεία. Επειδή φυσικά δεν θέλουν να πέσει η κυβέρνηση. Η σωστή μέθοδος αντίδρασης στην επίθεση που δέχεται ο λαός είναι μία: Συγκέντρωση και παραμονή. Συγκέντρωση στην πλατεία (Συντάγματος) και παραμονή εκεί για μέρες ή εβδομάδες. Ακλόνητα. Μέχρι να μαζευτεί λαός μιλιούνια. Θα είναι πόλεμος χαρακωμάτων. Μακρύς.
Η διάσπαση ΓΣΕΕ – ΠΑΜΕ είναι τεχνητή.
Είναι εφαρμογή του διαίρει και βασίλευε.
Η ηγεσία του ΚΚΕ φοβάται και τρέμει την πτώση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και θέλει την διατήρησή του. Διότι φοβάται πως μια γενικευμένη πτώση θα συμπαρασύρει και την ίδια. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν θέλει να πέσει αυτή η κυβέρνηση. Οχι τώρα και ΚΥΡΙΩΣ όχι από τον λαό. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν θέλει να κακομάθει ο λαός ότι μπορεί να περνάει το δικό του και να ρίχνει κυβερνήσεις. Οπως φυσικά και οι άλλες κομματικές ηγεσίες. Η ΓΣΕΕ φυσικά και είναι υποχείριο άμεσο του συστήματος.
Το ΠΑΜΕ (και φεύγουμε), εξυπηρετώντας τους σχεδιασμούς της ηγεσίας του ΚΚΕ, παίζει τον χειρότερο ρόλο στην όλη υπόθεση.
Πρώτον, διότι εκτός από τα κομματικά ή συνδικαλιστικά μέλη που ούτως ή άλλως θα πήγαιναν μαζί του, μαζεύει στις πορείες του τους πιο δυναμικούς έλληνες, τους πιο πολιτικοποιημένους (ένα άλλο δυναμικό, ΠαΣοΚογενές όμως κομμάτι πάει με τα εργατικά κέντρα, δηλαδή την ΓΣΕΕ αλλά είναι μικρό ακόμη). Και δεύτερον διότι το ΠΑΜΕ το μόνο που κάνει είναι να τους πάει μια πορεία, βόλτα δηλαδή, και μετά να τους διαλύσει. ΠΑΜΕ και φεύγουμε δηλαδή. Φωνάζει και μερικά συνθήματα άσχετα με την τρέχουσα επικαιρότητα και τα τρέχοντα λαϊκά αιτήματα κι αυτό είναι όλο. (Προσωπικά μέχρι τώρα πήγαινα κυρίως με το ΠΑΜΕ, λόγω του ότι κάνει εδώ κοντά τις συγκεντρώσεις. Θα το ξανασκεφτώ όμως). Τους (μας) πάνε λοιπόν μια βόλτα και μετά μας διαλάνε. Ενώ ξέρουν καλύτερα από ΟΛΟΥΣ, λόγω και εμπειρίας που έχουν, πως για να φύγει αυτή η χολέρα, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΕΚΕΙ.
Η ΝΔ πιστεύει ότι μπορεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό της.
Η ανεντιμότητα της ηγεσίας της είναι απλώς πιο προφανής από εκείνη των ηγεσιών των άλλων κομμάτων. Τα έχω ξαναπεί: η ΝΔ είναι το ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα που μας κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια. Με έναν στρατό στελεχών, που παρόμοια με εκείνον του ΠαΣοΚ (και δεν μιλάω εδώ για τα μικρο-στελέχη), εξίσου βουτηγμένα στην διαφθορά, την συναλλαγή με εξωθεσμικούς παράγοντες και στην εσωτερική δολοπλοκία για την νομή της κομματικής εξουσίας. Μόνο την εξουσία θέλουν. Οπως όλοι δηλαδή. Η ΝΔ όπως και το ΠαΣοΚ, εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου στην χώρα. Απλώς το ΠαΣοΚ το κάνει πιο αποτελεσματικά. Η ΝΔ δεν είναι αντι-μνημονιακή και μην ακούτε τίποτε. Είναι η πιθανώτερη όμως εναλλακτική του συστήματος και η πιθανώτερη επόμενη κυβέρνηση. Η ΝΔ και η ηγεσία της είναι σάρκα εκ της σαρκός αυτού του πολιτικού καθεστώτος που μας οδήγησε, μέσω της ανελέητης εκμετάλλευσης και της διεφθαρμένης συναλλαγής, στην τωρινή καταστροφή.
Δεν θα πάμε στην “νέα μεταπολίτευση”.Διότι ακόμα δεν βγήκαμε από την χούντα.Η χούντα άλλαξε απλώς τα ρούχα της και μεταμφιέστηκε σε μεταπολίτευση.Μας έφεραν “εθνάρχες” και “χαρισματικούς” αρχηγούς με την τάχα μου μεταπολίτευσή τους (και δεν ντρέπονται να κάνουν και γιορτή παλινόρθωσης της δημοκρατίας κάθε χρόνο, οι βέβηλοι). Οι οποίοι “εθνάρχες”, “χαρισματικοί” και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, το μόνο που έκαναν ήταν να μας αποκρύβουν ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Δεν είχαμε ποτέ. Και πως Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ. Η εξουσία ασκείται από είκοσι οικογένειες στην ελλάδα που ελέγχουν τον πλούτο της χώρας από συστάσεως ελληνικού κράτους. Και το κάνουν αυτό ελέγχοντας τα πολιτικά κόμματα και τα μέσα ενημέρωσης.
Για να πάμε λοιπόν σε “νέα μεταπολίτευση” πρέπει να βγούμε από την χούντα.Και θα βγούμε από την χούντα όταν κανένα από τα πρόσωπα του σημερινού πολιτικού σκηνικού δεν θα εμφανίζεται στα κανάλια και στα έντυπά τους για να ζητάει την ψήφο μας και να κάνει παιχνίδι. Κανονικά τώρα οι μισοί από όλο το πολιτικό σκηνικό των τριών τελευταίων δεκαετιών, μέχρι και σε επίπεδο κάτω από δήμαρχο, έπρεπε να είναι στις φυλακές. Οι φυλακές μας έπρεπε να είναι γεμάτες από δαύτους όλους τώρα. Κι αυτοί ζουν και βασιλεύουν και τον κόσμο κοροϊδεύουν.
Για την ώρα.
Θραξ Αναρμόδιος
ΠΗΓΗ http://www.troktiko.eu/
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Οι αστυνομικοί δεν είναι μπράβοι του φαύλου καθεστώτος και της Ψωρο-Ελίτ
Ανακοίνωση της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής εναντίον της Κυβέρνησης24-2-2011
Αρ. Πρωτ.: 033
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΟι εικόνες βίας με συνεχή θύματα αστυνομικούς κάνουν σχεδόν καθημερινά το γύρο του κόσμου ως επικαιρότητα και παράλληλα ως προβληματισμός για την εικόνα των Ελλήνων Αστυνομικών, οι οποίοι όπως φαίνεται έχουν παντελώς εγκαταλειφθεί από την πολιτεία.
Ταυτόχρονα στην περιοχή της Λαυρεωτικής κάθε βράδυ ζούμε «την κόλαση του Δάντη» με αποτέλεσμα να έχουμε τραυματίες αστυνομικούς, βανδαλισμούς, πυρπολήσεις κρατικών οχημάτων και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός.
Σαστίζει όλος ο κόσμος από ένα καιόμενο αστυνομικό αλλά και από την απόλυτη σιγή των αρμοδίων.
Η κυβέρνηση παραμένει απλός θεατής «υποθέτοντας» ότι η λαϊκή κατακραυγή και οι αντιδράσεις για το όποιο ζήτημα θα καταλαγιάσουν και θα αρκεστούν στο σύνηθες μέσο εκτόνωσης «το σάκο του μποξ» που λέγεται αστυνομικός.
Η αστυνομική ηγεσία κάνει καθημερινά το σταυρό της, έως ότου τουλάχιστον περάσουν οι ετήσιες κρίσεις, για την αποφυγή ακραίου συμβάντος που μπορεί να αποφέρει θύμα από την πλευρά των διαδηλωτών.
Ο απλός αστυνομικός που κάθε μέρα λοιδορείται, δέρνεται, καίγεται και που κρατά την οικογένεια του σε ένα διαρκές άγχος για το πότε θα γυρίσει σπίτι, πώς θα γυρίσει και αν θα γυρίσει, λέει ως εδώ!!!
Οι «κροκοδείλιες δηλώσεις», το «ναι μεν αλλά» και «το χτύπημα στην πλάτη» φτάνουν!!!
Κύριοι μας εγκαταλείψατε σε σημείο ώστε σε λίγο θα πληρώνουμε από την τσέπη μας τα καύσιμα των περιπολικών, τις μεταγωγές, τα αναλώσιμα των γραφείων, τις υπηρεσιακές μετακινήσεις, τις επισκευές των οχημάτων και πολλά άλλα!!!
Αναγκαστικά οδηγούμαστε στο να εγκαταλείψουμε την κοινωνική αστυνόμευση και ασχολούμαστε με την προστασία και φύλαξη της «ελίτ του τόπου» ενώ παράλληλα έχουμε «τεθεί» απέναντι σε κάθε κοινωνική ομάδα, χρησιμοποιούμενοι ως μέσο εκτόνωσης.
Η Ένωσή μας αναλαμβάνει πρωτοβουλίες περεταίρω ανάδειξης όλων των παραπάνω, με κινήσεις ουσίας και με συγκεκριμένες ενέργειες που ίσως ενοχλήσουν, αλλά θα συγκλίνουν όμως στον Έλληνα Αστυνομικό ο οποίος είναι εργαζόμενος, με οικογένεια με δικαιώματα και υποχρεώσεις και δεν είναι δυνατόν να ξεκινά από το σπίτι του για τη δουλειά και να μην ξέρει πως και αν θα επιστρέψει!!!
Για το Δ.Σ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΜΑΚΡΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΚΡΙΚΕΤΟΣ ΣΠΗΛΙΟΣ
ΠΗΓΗ http://attikanea.blogspot.com
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ
Στο blog AYTO ΦΙΛΞΕΝΟΥΝΤΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΟΣΜΙΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΛΟΓΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΜΑΣ ΜΕΛΗΜΑ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Οι δικές μας αντιστάσεις
H είδηση αναρτήθηκε στο διαδίκτυο: Το Σάββατο 12 Φεβρουαρίου, σε κάποια από τις συγκεντρώσεις κατά της πληρωμής των διοδίων, εμφανίστηκε ένας νεαρός, προκειμένου να συμμετάσχει στην διαμαρτυρία, κρατώντας μία μεγάλη ελληνική σημαία. Η παρουσία του , έδωσε ένα συναίσθημα ικανοποίησης στους διερχόμενους οδηγούς . «Μόνο αυτό μας έχει μείνει πια » σχολίαζαν κάποιοι. Η εικόνα ενός νέου παιδιού, να διαμαρτύρεται , κρατώντας την Σημαία μας, είναι φυσικό να δίνει μία εικόνα αγωνιστικότητας και αισιοδοξίας..
Η παρουσία λοιπόν ικανοποίησε τους οδηγούς. Όχι όμως και κάποιους από αυτούς που μετείχαν στην διαμαρτυρία. Οι οποίοι πλησίασαν τον νεαρό, και τον έδιωξαν, λέγοντας του ότι είναι φασίστας και ότι έχει έρθει να διχάσει τον κόσμο. Κάποιοι προσπάθησαν να αντιδράσουν και να κρατήσουν το νεαρό με την Σημαία, όμως οι προθέσεις των «περιφρουρητών» της διαμαρτυρίας ήταν άλλες: «πάρε το πανί σου και φύγε φασίστα».. Ο νεαρός διαμαρτυρήθηκε, ζήτησε να μάθει ποιοι είναι αυτοί που με τον τρόπο αυτό καπελώνουν την διαμαρτυρία. Μετά από λεκτικό επεισόδιο έφυγε.
Μου θύμισε όταν πριν χρόνια, σε μία ειρηνική διαμαρτυρία έξω από την αμερικάνική πρεσβεία, για τους βομβαρδισμούς στην Σερβία, αριστεριστές πάλι δημιούργησαν επεισόδια, γιατί σε μία ομάδα συγκεντρωμένων ένας νεαρός κρατούσε πάλι ελληνική σημαία.. Φώναξαν το «έξω οι φασίστες από την πορεία», και επιχείρησαν με το έτσι θέλω να επιβληθούν. Μόνο που τότε , οι φασίστες δεν φύγανε από την πορεία.. Όσοι ήταν παρόντες θα το θυμούνται..
Η ιστορία επαναλαμβάνεται.. Σε φάσεις που υπάρχει μία διαμαρτυρία, που όμως αγκαλιάζεται από μεγάλη μερίδα κόσμου, ανεξάρτητα από ιδεολογική άποψη, οι αριστεροί νεοταξικοί υπηρέτες, αναλαμβάνουν άμεσα υπηρεσία. Όπως και τότε, που για πρώτη φορά έξω από την αμερικανική πρεσβεία, διαδήλωναν και πολίτες που δεν ήταν αριστεροί, που χωρίς παρωπίδες, κατέβηκαν στο πεζοδρόμιο γιατί έτσι πίστευαν. Γιατί δεν μπορούσαν να βλέπουν να βομβαρδίζονται πληθυσμοί σερβικοί, δεν μπορούσαν να βλέπουν τα μοναστήρια να τα καίνε οι νατοϊκές βόμβες. Κατέβαιναν λοιπόν με μία ελληνική σημαία στο χέρι. Δεν έπρεπε όμως να φανούν οι ελληνικές σημαίες για κάποιους. Δεν έπρεπε να ακούγεται ο εθνικός ύμνος στις συγκεντρώσεις. Ενοχλήθηκαν αυτοί που έλεγαν πως καλά κάνουν οι αμερικανοί και βομβαρδίζουν τους σέρβους φασίστες. Δεν ήταν σε θέση να δεχτούν ότι σε μία διαμαρτυρία μπαίνουν μπροστά κάποιοι που δεν είναι αριστεροί. Έτσι και τώρα.
Στο θέμα της μη πληρωμής των διοδίων, που ανεξάρτητα από τις όποιες παραμέτρους που μπορεί να δοθούν από τον κάθε ένα, είναι μία έκφραση διαμαρτυρίας που θα αποκτήσει μαζικότητα. Είναι κάτι που το βιώνει μεγάλο κομμάτι των πολιτών καθημερινά. Αυτή ακριβώς την δυσαρέσκεια προσπαθεί να καπελώσει κατά την συνηθισμένη της πρακτική η αριστερά, κοινοβουλευτική και μη. Θέλουν να είναι εκείνοι οι οποίοι φαίνονται διαμαρτυρόμενοι, θέλουν να έχουν την αποκλειστικότητα ότι μόνο αυτοί αντιδρούν. Δυστυχώς μία μερίδα του ευρύτερου πατριωτικού χώρου, δεν έχει καταλάβει ότι οι καιροί έχουν αλλάξει. Ότι το να διαμαρτύρεσαι για κάποια καθημερινά πλέον προβλήματα, δεν σημαίνει ούτε ότι είσαι αριστεριστής, ούτε ότι στρέφεσαι στην παρανομία. Ας μην ξεχνούμε, και ας ενοχλεί κάποιους, ότι σε διαδηλώσεις έξω από την Βουλή τα μπλόκα των ΜΑΤ τα έσπασαν άνθρωποι με ελληνικές σημαίες, κάτι που δεν άρεσε σε κάποιες αριστερές ομάδες συγκεντρωμένων. Για αυτό και περιφρούρησαν την είσοδο της Βουλής. Επαναλαμβάνω και ας μην αρέσει σε κάποιους...
Μην τους χαρίσουμε το προνόμιο της διαμαρτυρίας.. Μην τους αφήσουμε να θεωρούν ότι μόνο αυτοί εκφράζουν την αντίθεση του λαού μας στα σχέδια της τρόϊκας για την νέα υποδούλωση μας.
Ας καταλάβουν όλοι ότι δεν ταυτιζόμαστε με κατεστημένες λογικές και απόψεις, με νεοφιλελεύθερους και μαρξιστές «σωτήρες». Ας διοχετεύσουμε θετικά την οργή και το παράπονο του λαού μας. Ας ορθώσουμε το δικό μας γαλανόλευκο μέτωπο αντίστασης και διαμαρτυρίας... ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΥΤΥΧΕΙΣ?
Εν μέσω οικονομικής κρίσης αντί να είμαστε ευτυχείς για τα πλέον πολύτιμα
αγαθά που έχουμε, όπως την υγεία … μας, τους ανθρώπους που μας αγαπούν παραπονιόμαστε για τα υλικά αγαθά που χάνουμε.
Τι φταίει;
Η ασφάλεια που μας δίνουν τα υλικά αντικείμενα: Η επιθυμία να κατέχουμε πράγματα και να νιώθουμε ασφάλεια μέσω αυτών, είναι και η πηγή συναισθημάτων όπως η ζήλια, ο φθόνος, ο ανταγωνισμός, το αίσθημα της αδικίας. Kαι αυτά κυρίως είναι τα συναισθήματα που μας κάνουν να νιώθουμε ανικανοποίητοι, να μη μας φτάνουν αυτά που έχουμε.
Το αίσθημα της αδικίας: H αίσθηση ότι δεν μπορούμε να έχουμε κάτι παραπάνω, κάτι ιδιαίτερο που έχει κάποιος άλλος, ότι υστερούμε σε κάτι δεν μας επιτρέπει να νιώθουμε ευχαριστημένοι με όσα έχουμε. Σκεφτόμαστε ότι η ζωή είναι άδικη και δεν μας προσφέρει ό,τι και στους άλλους ανθρώπους.
Πώς μπορείτε να νιώσετε ικανοποιημένοι;
Μην έχετε υπερβολικές προσδοκίες: Χρειάζεται να έχετε ρεαλιστικές απαιτήσεις από αυτά που αντλείτε ικανοποίηση. Aν οι απαιτήσεις σας είναι πολύ υψηλές, τότε είναι δύσκολο να μένετε ικανοποιημένοι από αυτά που πετυχαίνετε. Aν μειώσετε τις απαιτήσεις σας, ίσως καταλάβετε ότι οι «ελλείψεις» σας δεν είναι τόσο δραματικές.
Βρείτε νόημα σε αυτό που κάνετε: Σε έρευνες που έγιναν μεταξύ ανθρώπων με επαγγέλματα που θεωρούνται βαρετά ή χαμηλών απαιτήσεων διαπιστώθηκε ότι ένιωθαν ικανοποιημένοι όσοι κατάφερναν να πιστεύουν πως προσφέρουν με τη δουλειά τους. Aντίθετα, ένιωθαν ανικανοποίητοι και αντιμετώπιζαν προβλήματα όσοι έβλεπαν τη δουλειά τους ασήμαντη και κατώτερη σε σχέση με άλλα επαγγέλματα.
Αποκτήστε αυτονομία: H αίσθηση ότι είναι κάποιος οικονομικά ανεξάρτητος (επομένως έχει λιγότερες απαιτήσεις για υλικά αγαθά) είναι απαραίτητο για να νιώθει ικανοποιημένος. Εάν θεωρείτε ότι έχετε τον έλεγχο της ζωής σας αισθάνεστε λιγότερη ζήλια και φθόνο γι’ αυτά που έχουν οι άλλοι.
Δραστηροποιηθείτε: Όσοι αναπτύσσουν πρωτοβουλίες και δραστηριοποιούνται, επειδή πιστεύουν ότι έτσι μπορούν , έστω και λίγο, να συμβάλλουν στο να αλλάξει κάτι γύρω τους, είναι περισσότερο ικανοποιημένοι από τη ζωή τους από όσους μένουν αδρανείς
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Φιλοξενούμε με χαρά το άρθο των bloggers του http://www.himaira.blogspot.com/
Η γενιά των 30+ είναι πιθανώς η πιο ριγμένη των τελευταίων 200 ετών, από την απελευθέρωση…Γεννήθηκε ανάμεσα στο 1970 …και 1980 σε ένα σχετικά »καθαρό» περιβάλλον που υπήρχαν ακόμα αρχές και αξίες όρθιες. Με ελάχιστη μετανάστευση, πολιτικό περιβάλλον, τότε, σε άνοδο από την χούντα που προηγήθηκε και μια ελληνική μηχανή που έπαιρνε σιγά-σιγά μπροστά για να φτάσει τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες και γιατί όχι, να τις ξεπεράσει.
Είχε όμως δύο μεγάλες ατυχίες. Πρώτον να διοικεί την χώρα η άλλη γενιά, αυτή του Πολυτεχνείου, η χειρότερη πανούκλα που έχει γνωρίσει η χώρα, άνθρωποι ακρίδες που έπεσαν πάνω σε οτιδήποτε υγιές και το κατέστρεψαν. Ρούφηξαν την ζωή από παντού, από παιδεία, υγεία, πολιτική, αθλητισμό και κοινωνία με μοναδικό σκοπό το κέρδος. Και έπειτα τα άφησαν στην τύχη τους.
Όλη αυτή η γενιά είχε βέβαια τον πανάξιο μέντορα της, τον άνθρωπο που τα αποτελέσματα των τομών που έκανε τα βλέπουμε σήμερα. Τον άνθρωπο που τόλμησε το 1985 να πάρει δάνειο 25 ετών με επιτόκιο 25% που έληγε τον Μάιο του 2010. Είναι φυσικά το περίφημο δάνειο που θέλαμε να προλάβουμε την λήξη του και μπήκαμε κακήν κακώς στον μηχανισμό στήριξης.
Μιλάω φυσικά για τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον άνθρωπο που άλλαξε την νοοτροπία μιας ολόκληρης χώρας. Που έκανε καθημερινό βίωμα των Ελλήνων το φακελάκι, τα ρετιρέ του Δημοσίου με τον επαίσχυντο συνδικαλισμό τους, την παράλογη δύναμη των κομματικών φοιτητών, που με τον νόμο πλαίσιο του 1982 μπορούσαν να εκλέγουν Πρυτάνεις!!! και πολλά στραβά και άσχημα που μας περιτριγυρίζουν σήμερα.
Το χειρότερο όλων όμως δεν είναι ότι άλλαξε όλα αυτά που άλλαξε, εν πάση περιπτώσει, αλλά κάτι άλλο. Ότι μπόλιασε τον κόσμο με εξωπραγματικές ελευθερίες και προνόμια, τις πλήρωσε με φρέσκοτυπωμένο και δωρεάν χρήμα και χάραξε το αυλάκι μέσα στο οποίο κινήθηκαν και οι υπόλοιποι πρωθυπουργοί. Κανείς δεν τόλμησε να βγει έξω από αυτό γιατί θα τον έτρωγε η μαρμάγκα, που λέμε. Και κανείς δεν βγήκε τελικά, ακόμη και η δεξιά (δεξιά να την κάνει ο θεός) συναγωνιζόταν σε διανομή προνομίων ακόμη και το ΚΚΕ!
Οπότε πάμε πάλι στην αρχή. Η γενιά των 30+ δεν συμμετείχε σε κανένα πάρτι, δεν πήρε καμία μίζα (πάντα σχετικά μιλάμε, κάποιοι »εκλεκτοί» πρόλαβαν) και τώρα βλέπει μπροστά της ένα χαρτάκι με τον λογαριασμό. Πρέπει να βγάλει όλη την δουλειά για να ξεχρεώσει την Ελλάδα. Γιατί όποιος πιστεύει ότι αυτή την δουλειά θα την κάνει η »γενιά του Πολυτεχνείου» απατάται οικτρά. Αυτή η γενιά θα διεκδικεί προνόμια στον δρόμο μέχρι τέλους, μέχρι να βγει ομαδικά στην σύνταξη και να μας αφήσει στην ησυχία μας. Θα αποσυρθεί για να φάει τα τζάμπα λεφτά, του χαβαλέ της μίζας και της αρπαχτής.
Και τι μένει σε εμάς τους 30+? Η κύρια επιλογή εδώ που έφτασαν τα πράγματα είναι μια και μόνη: Εξωτερικό. Να πάει κάποιος σε μια νορμάλ και σοβαρή χώρα να δουλέψει και να ζήσει αυτός και η οικογένεια του. Οι εδώ παραμένοντες μάλλον πρέπει να γίνουν μπροστάρηδες για να επιβιώσουν. Είτε με τις βιολογικές καλλιέργειες (που πουλάνε τρελά), είτε με την τεχνολογία, είτε με κάτι άλλο πρωτοποριακό πρέπει να βγούνε μπροστά και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Εδώ που φτάσαμε με τους »προοδευτικούς» αυτά πρέπει να κάνουμε.
Συμπέρασμα : Θα αλλάξουν τα πράγματα όταν η γενιά μας »μπει» στα πράγματα και καταλάβει θέσεις κλειδιά. Όταν αποσυρθεί επιτέλους αυτή η καταραμένη, για την χώρα, γενιά του Πολυτεχνείου και μας αφήσει να κάνουμε τα αυτονόητα. Να δουλεύουμε, να διασκεδάζουμε και να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Και όλα αυτά υγιώς, όχι με δανεικά, καθησιό και ψευτο-συνδικαλισμό. Αλλά με δουλειά και όραμα πραγματικό. Οπότε πριν αποσυρθεί και ο τελευταίος των καταραμένων μην περιμένετε καμιά σοβαρή αλλαγή πουθενά. Προς το καλύτερο εννοώ, γιατί προς το χειρότερο θα έχουμε πολλές ακόμα. Υπομονή..!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ BLOGGER
Σκοπός 1ος. Να δώσει γραπτές εγγυήσεις ώστε στην περίπτωση μη αποπληρωμής του χρέους των 110 δις να μπορούν οι δανειστές να κατάσχουν ελληνική δημόσοα περιουσία. Στο στόχαστρο του ΔΝΤ είναι πάντοτε α) οι φυσικοί πόροι, β) οι εταιρείες ύδρευσης, γ) οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών, δ) οι εταιρείες ηλεκτροδότησης και παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, ε) οι εταιρείες διακίνησης και εμπορίας φυσικού αερίου, στ) τα διϋλιστήρια και ζ) τα νοσοκομεία.
Σκοπός 2ος. Να εξαθλιώσει την τάξη των μισθωτών και από την μεσαία αστική τάξη να την τοποθετήσει στο χώρο των νεόπτωχων.
Σκοπός 3ος. Να αφανίσει τις μικρομεσαίες και τις μικρές επιχειρήσεις, καθώς και τους ελεύθερους επαγγελματίες, αφανίζοντας έτσι την μόνη πρωτογενή πηγή εσόδων του δημοσίου, αφού δεν θα υπάρχει φορολογητέα ύλη, ούτε χρήματα για να πληρώνονται οι μισθωτοί.
Δεν γνωρίζω πόσοι το γνώριζαν αυτό, από αυτούς που ψήφισαν το μνημόνιο, αφού μπορεί να μην άκουγαν τι έλεγε εδώ και δέκα χρόνια εκείνος ο γραφικός ο Λιακόπουλος, αλλά ξέρω ότι οφείλουν να το έχουν καταλάβει πλέον, αλλιώς δεν κάνουν για βουλευτές.
Ξαναλέω ότι τα σωστά μέτρα εξυγείανσης του δημοσίου, σαν αυτά του Ρέππα για παράδειγμα, είναι στη σωστή κατεύθυνση και έπρεπε εδώ και δεκαπέντε χρόνια να έχουν παρθεί.
Αλλά τα αλλεπάλληλα φορολογικά νομοσχέδια που είναι όλα αντιαναπτυξιακά λόγω υψηλής φορολογίας, δεν βρίσκουν κανένα σύμφωνο.
Πολύ πιθανόν, μετά από τις επερχόμενες εκλογές να βγούμε από το μνημόνιο και τότε θα έχουμε διαπιστώσει, ότι πρόλαβαν και έγιναν μόνο αυτά που έπληξαν τους μη έχοντες και μη κατέχοντες και τους ελεύθερους επαγγελματίες.
Δεν απελευθερώθηκαν τα επαγγέλματα των δικηγόρων, των συμβολαιογράφων, των γιατρών και των μηχανικών, αφήνοντας τα παράλογα νταβατζιλίκια εις βάρος των υγιών επιχειρήσεων και βέβαια δεν αγγίχτηκαν οι "καρχαρίες" που πλούτισαν χρωστώντας δεκάδες ή και εκατοντάδες εκατομμύρια στο δημόσιο, εφορία, ΙΚΑ κτλ
Ειλικρινά πιστεύω, ότι αν δεν υπήρχε παγκόσμια ο σκοπός της διάλυσης των πάντων, για να πάμε σε παγκόσμια χούντα, μέσα σε μερικούς μόνο μήνες η οικονομική κατάσταση της Ελλάδος θα ήταν αναστρέψιμη.
Το τι ακριβώς θα γίνει στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον κόσμο, εξαρτάται από το πόση "παράταση" εξασφάλισε ο Πούτιν με την κίνηση ματ που έκανε με τον αγωγό south stream.
Αν η παράταση είναι κάποιων ετών, τότε η κατάσταση θα βελτιωθεί στην Ελλάδα, αν και αυτοί που επλήγησαν, δηλαδή οι μισθωτοί οι συνταξιούχοι και οι επιχειρήσεις, δεν θα ανακάμψουν ποτέ.
Εκείνο που επίσης είναι σίγουρο, είναι ότι οι μισθοί στο δημόσιο θα μειωθούν κι άλλο και το ταμείο ανεργίας θα καταργηθεί πλήρως, κάνοντας τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα να πέσουν εκ των πραγμάτων.
Εδώ είμαστε και θα τα δείτε όλα.
Εκείνοι που θα μείνουν ανέγγιχτοι, είναι εκείνοι που έχουν εναποθέσει την εμπιστοσύνη τους στον Θεό και ως εκ τούτου, τα γεγονότα που δείχνουν την προώθηση του σχεδίου του Θεού μόνο χαρά τους δίνουν.
Μα... ποιός τρελλός μπορεί να χαίρεται για γεγονότα που γεμίζουν οδύνη και θλίψη τον κόσμο; Θα αναρωτηθεί κανείς. Ποιός παρανοϊκός μπορεί να αισθάνεται καλά, όταν οι πάντες αγχώνονται κάθε μέρα και παραπάνω;
Καλοί μου φίλοι, καλά θα αισθάνονται οι έχοντες πλήρη αίσθηση του ότι ζουν σε ένα πλανήτη φυλακή. Όπως αισθανότανε καλά και χαμογελούσαν όλοι εκείνοι οι μάρτυρες του Χριστού μέσα στις αρένες ανάμεσα στα θηρία και μέσα στις φλόγες που τους πετούσαν για να τους κάψουν.
Τα δύο παραπάνω παραδείγματα, δεν είναι ιστορίες για μωρά και χαζούς. Είναι ιστορικά γεγονότα, που πρέπει να μας γεμίζουν δύναμη. Το θέμα είναι, το κατά πόσο μπορούν να μιλήσουν στην καρδιά κάποιου ή όχι.
Απλά σκεφθείτε ότι, για την ώρα τουλάχιστον, το μόνο που απαιτείται από εμάς, είναι να ζήσουμε με λίγο λιγότερα χρήματα.
Η δύναμη ωστόσο που απαιτείται για να αντιμετωπίσει κανείς τις θλίψεις του κόσμου αυτού, δεν μπορεί να αντληθεί από πουθενά αλλού παρά μόνο από το Θεό.
Είμαι σίγουρος, ότι το άρθρο μου αυτό, δεν είναι και τόσο.....δημοσιογραφικό. Είμαι σίγουρος ότι πολλά θα μου σούρουνε και πάλι οι καλοθελητές.
Δεν με πειράζει όμως φίλοι μου, γιατί είμαι σίγουρος ότι το άρθρο μου αυτό είναι ανθρώπινο και εκείνο που θα μας στηρίξει στις μέρες που έρχονται, είναι η ανθρωπιά των συνανθρώπων μας που έχουν εμπιστισύνη στο Θεό.
Ξέρετε για ποιούς μιλάω, για εκείνους τους γραφικούς και τους φτωχούς, τους μη έχοντες και μη κατέχοντες τα αγαθά του κόσμου τούτου, αλλά που μπορούν από το περίσευμα της καρδιάς τους, να δώσουνε στους πάντες ανθρωπιά και στήριξη. Γιατί αυτά θα έχουνε αξία, όταν έρθει η ώρα της εκπλήρωσης της προφητείας του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού που λέει ότι θάρθει ώρα που μια χούφτα αλεύρι θα έχει πιο πολύ αξία από μια χούφτα χρυσάφι.
Καί τότε θα αποδειχθεί για μία ακόμη φορά, ότι οι αξίες του "χρηματιστηρίου του Θεού" αξίες όπως η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη, ουδέποτε εκπίπτουν.
Μετά τιμής,
για το liako.gr,
ο γραφικός
Λιακόπουλος Δημοσθένης
-------------------------------------------------------------------
Από τον Γεώργιο Μακράκη
Τα τελευταία χρόνια έχει εισαχθεί στο πολιτικό μας λεξιλόγιο ο όρος πολιτικός πολιτισμός. Ως έννοια σημαίνει, κυρίως, τον πολιτισμό των πολιτικών, αυτών δηλαδή που ασχολούνται με την πολιτική, με τα κοινά. Κατ΄ αναλογία θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ναυτικό πολιτισμό (ο πολιτισμός των ναυτικών), για εργατικό πολιτισμό (ο πολιτισμός των εργατών) κ.ο.κ.
Καταρχάς, θα ήθελα να επισημάνω πως η εισαγωγή του όρου πολιτικός πολιτισμός, είναι πλεονασματικός στο πολιτισμικό λεξιλόγιο. θεωρώ πως η έννοια του πολιτισμού είναι συνολικότερη από των πολιτισμό των πολιτικών! Θεωρώ πως ο πολιτισμός αντανακλά ένα συνολικότερο τρόπο σκέψης και δράσης, θεωρώ τέλος πως ο πολιτικός πολιτισμός διαμορφώνεται και διαμορφώνει τον πολιτισμό μας, από τον οποίο τελικά δεν διαφοροποιείται.
Όπως κι αν ορίσουμε τελικά τον πολιτικό πολιτισμό, όπως κι αν... τον προσεγγίσουμε, το Ζήτημα είναι αλλού. Πως δρα ένας πολιτικά πολιτισμένος πολιτικός και πως μπορεί να μπερδεύουμε τον πολιτικό πολιτισμό με την πολιτική υποκρισία.
Διότι, κατά τη γνώμη μου, είναι άλλο πράγμα να συμμερίζεσαι τον πολιτικό πολιτισμό και άλλο πράγμα να συμμετέχεις στην πολιτική υποκρισία. Γιατί είναι πολιτική υποκρισία, για παράδειγμα, όταν στο δημόσιο λόγο –και ο λόγος ενός πολιτικού είναι πάντα δημόσιος- αποδίδεις στον πολιτικό σου αντίπαλο πράξεις πολιτικά ανήθικες (διορισμούς για υφαρπαγή της ψήφου, διπλώματα, λαδώματα κλπ) και την επομένη των εκλογών σπεύδεις να τον συγχαρείς για την νίκη του ή για τον αγώνα του. Τα συγχαρητήρια στους πολιτικούς, αγαπητοί αναγνώστες, τα δίνει ή για την ακρίβεια τα γράφει η ιστορία και τα πραγματικά περιστατικά. Οι πολιτικοί εναγκαλισμοί μετά τις πολιτικές αντιπαραθέσεις αποτελούν πολιτική υποκρισία και όχι πολιτικό πολιτισμό.
Εδώ, βέβαια, πρέπει να διευκρινίσουμε περαιτέρω, πως ο πολιτικός πολιτισμός διαμορφώνεται στη βάση των πολιτικών αντιπαραθέσεων. Των αντιπαραθέσεων δηλαδή που αφορούν πράξεις πολιτικές και όχι ιδιωτικές. Πολιτική πράξη είναι για παράδειγμα η εκφρασμένη άποψη για το Χι Ψι θέμα και η προσπάθεια συλλογικής δράσης για την αποτροπή ή την υποστήριξη του εν λόγω θέματος , ενώ ιδιωτική πράξη είναι, πάλι για παράδειγμα, οι διατροφικές του προτιμήσεις! Η πρώτη, πρέπει να γίνει αντικείμενο πολιτικού σχολιασμού, η δεύτερη δεν πρέπει.
Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική ειλικρίνεια είναι αυτή που διαμορφώνει τον πολιτικό πολιτισμό και συμβάλει στη διαμόρφωση του πολιτισμού στο σύνολό του. Σε κάθε περίπτωση, ο πολιτισμός, ο γενικότερος εννοώ, διαμορφώνει και συμβάλει στον πολιτικό πολιτισμό, συνεπώς συμβάλει στην πολιτική ειλικρίνεια και όχι στην πολιτική υποκρισία! Σε κάθε περίπτωση ο πολιτισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ειλικρίνεια, πολύ δε περισσότερο ο πολιτικός πολιτισμός, ο πολιτικός λόγος , ο δημόσιος λόγος, που οφείλει να διακρίνεται από συνέπεια και συνέχεια, αλλιώς πρόκειται για πολιτική υποκρισία. Σε κάθε περίπτωση, δε με αφορά ο πολιτικός πολιτισμός τους, με αφορά ο ειλικρινής πολιτισμός!
Καταρχάς, θα ήθελα να επισημάνω πως η εισαγωγή του όρου πολιτικός πολιτισμός, είναι πλεονασματικός στο πολιτισμικό λεξιλόγιο. θεωρώ πως η έννοια του πολιτισμού είναι συνολικότερη από των πολιτισμό των πολιτικών! Θεωρώ πως ο πολιτισμός αντανακλά ένα συνολικότερο τρόπο σκέψης και δράσης, θεωρώ τέλος πως ο πολιτικός πολιτισμός διαμορφώνεται και διαμορφώνει τον πολιτισμό μας, από τον οποίο τελικά δεν διαφοροποιείται.
Όπως κι αν ορίσουμε τελικά τον πολιτικό πολιτισμό, όπως κι αν... τον προσεγγίσουμε, το Ζήτημα είναι αλλού. Πως δρα ένας πολιτικά πολιτισμένος πολιτικός και πως μπορεί να μπερδεύουμε τον πολιτικό πολιτισμό με την πολιτική υποκρισία.
Διότι, κατά τη γνώμη μου, είναι άλλο πράγμα να συμμερίζεσαι τον πολιτικό πολιτισμό και άλλο πράγμα να συμμετέχεις στην πολιτική υποκρισία. Γιατί είναι πολιτική υποκρισία, για παράδειγμα, όταν στο δημόσιο λόγο –και ο λόγος ενός πολιτικού είναι πάντα δημόσιος- αποδίδεις στον πολιτικό σου αντίπαλο πράξεις πολιτικά ανήθικες (διορισμούς για υφαρπαγή της ψήφου, διπλώματα, λαδώματα κλπ) και την επομένη των εκλογών σπεύδεις να τον συγχαρείς για την νίκη του ή για τον αγώνα του. Τα συγχαρητήρια στους πολιτικούς, αγαπητοί αναγνώστες, τα δίνει ή για την ακρίβεια τα γράφει η ιστορία και τα πραγματικά περιστατικά. Οι πολιτικοί εναγκαλισμοί μετά τις πολιτικές αντιπαραθέσεις αποτελούν πολιτική υποκρισία και όχι πολιτικό πολιτισμό.
Εδώ, βέβαια, πρέπει να διευκρινίσουμε περαιτέρω, πως ο πολιτικός πολιτισμός διαμορφώνεται στη βάση των πολιτικών αντιπαραθέσεων. Των αντιπαραθέσεων δηλαδή που αφορούν πράξεις πολιτικές και όχι ιδιωτικές. Πολιτική πράξη είναι για παράδειγμα η εκφρασμένη άποψη για το Χι Ψι θέμα και η προσπάθεια συλλογικής δράσης για την αποτροπή ή την υποστήριξη του εν λόγω θέματος , ενώ ιδιωτική πράξη είναι, πάλι για παράδειγμα, οι διατροφικές του προτιμήσεις! Η πρώτη, πρέπει να γίνει αντικείμενο πολιτικού σχολιασμού, η δεύτερη δεν πρέπει.
Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική ειλικρίνεια είναι αυτή που διαμορφώνει τον πολιτικό πολιτισμό και συμβάλει στη διαμόρφωση του πολιτισμού στο σύνολό του. Σε κάθε περίπτωση, ο πολιτισμός, ο γενικότερος εννοώ, διαμορφώνει και συμβάλει στον πολιτικό πολιτισμό, συνεπώς συμβάλει στην πολιτική ειλικρίνεια και όχι στην πολιτική υποκρισία! Σε κάθε περίπτωση ο πολιτισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ειλικρίνεια, πολύ δε περισσότερο ο πολιτικός πολιτισμός, ο πολιτικός λόγος , ο δημόσιος λόγος, που οφείλει να διακρίνεται από συνέπεια και συνέχεια, αλλιώς πρόκειται για πολιτική υποκρισία. Σε κάθε περίπτωση, δε με αφορά ο πολιτικός πολιτισμός τους, με αφορά ο ειλικρινής πολιτισμός!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Επιγραμματικά:
Το Μνημόνιο είναι εδώ γιατί εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου που ελέγχει την οικονομική και πολιτική ζωή στην χώρα αλλά και τα συμφέροντα των ηγεσιών τουλάχιστον των δύο μεγάλων κομμάτων, ΠαΣοΚ και ΝΔ. Ολοι αυτοί θέλουν Μνημόνιο. Ακόμη και αυτοί που λένε ότι είναι εναντίον του. Μόνο ο λαός δεν το θέλει το Μνημόνιο.
Η κυβέρνηση δεν πέφτει γιατί δεν θέλει κανένας, εκτός από τον λαό, να την ρίξει. Ούτε η ΝΔ, ούτε το ΚΚΕ. Διότι η κυβέρνηση αυτή είναι ένα φτερό στον άνεμο, ένα φύλλο, ένα τίποτα και χρειάζεται μόνο ένα φύσημα για να πέσει. Για τον ίδιο λόγο δεν φεύγει και το Μνημόνιο.
Μεγάλα τμήματα του λαού, μεγάλα όμως λέμε, από όλες τις παρατάξεις και πολιτικές πλευρές, θέλουν να φύγει η κυβέρνηση αλλά και το τρέχον πολιτικό σύστημα και τα πρόσωπα. Σούμπιτο.
Αυτή είναι πλέον η θέληση του κυρίαρχου λαού.Και μην ακούτε τις κομματικές πριμαντόνες που προσπαθούν να σώσουν τα κεκτημένα τους. Ο πολύς λαός δεν θέλει κανέναν τους.
Μεγάλο μέρος του λαού, πάλι από όλες τις πλευρές, έχει πια πάρει απόφαση να αντιμετωπίσει την κατάσταση ειρηνικά μεν, δυναμικά δε. Και διαρκώς μεγαλώνει η μερίδα αυτή. Γι’ αυτό και η μαζικότητα στις συγκεντρώσεις της χθεσινής απεργίας. Ο λαός αυτός ξέρει ότι είναι μόνος του. Και πως κανείς δεν πρόκειται να πάρει τα δίκια του και να τον υπερασπιστεί. Και έχει πάρει απόφαση, σε μεγάλο βαθμό, να βγάλει μόνος του το φίδι από την τρύπα. Ο λαός έχει αλλάξει φρόνημα.
Η οικονομική ολιγαρχία που κυβερνάει τον τόπο μαζί με τους υπαλλήλους της, δηλαδή κομματικές ηγεσίες και “προβεβλημένοι” πολιτικοί σε όλα τα κόμματα, ροκ σταρ δημοσιογράφοι των καναλιών της λοβοτομής, διάφορα τσιράκια δεξιά και αριστερά και παπαγαλάκια, έχουν χεστεί από το φόβο τους. Όχι μόνο από χτες και λόγω της μαζικότητας της συγκέντρωσης. Αλλά λόγω όλων των στοιχείων για τις διαθέσεις του λαού και την μεταστροφή στο φρόνημά του, τα οποία έχουν στα χέρια τους καιρό τώρα. Ξέρουν πια ότι με σιγουριά ο λαός θα τους αντιμετωπίσει δυναμικά. Και πολύ θυμωμένα για ότι του έχουν κάνει και συνεχίζουν αμετανόητοι να του κάνουν.
Οι ενορχηστρωτές της αντιμετώπισης των λαϊκών συγκεντρώσεων θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν την αυξανόμενη μαζικότητα εντείνοντας την γνωστή και δοκιμασμένη μέθοδό τους: με τους μπαχαλάκηδες και τους “αντιεξουσιαστές”, που ελέγχουν οι ίδιοι, σε συνεργασία με τις επί τόπου αστυνομικές δυνάμεις, προκαλούν “επεισόδια” και “επιθέσεις” τάχα μου στα ΜΑΤ, ώστε μετά να έχουν το πρόσχημα να εξαπολύσουν βροχή και καταιγίδα χημικών, προς τον λαό της συγκέντρωσης. Να τον διαλύσουν κάνοντας το περιβάλλον αποπνικτικό.
Οι αντι-ασφυξιογόνες μάσκες θα είναι το μεγάλο λαϊκό όπλο στις επόμενες συγκεντρώσεις.
Προμηθευτείτε αντιασφυξιογόνες μάσκες με κάθε τρόπο. Αλλιώς οι συγκεντρώσεις θα διαλύονται από τις ομοβροντίες των χημικών των ΜΑΤ. Υπάρχουν ήδη φήμες ότι έχει απαγορευτεί ή εμποδίζεται η πώλησή τους. Παραγγείλετε μέσω internet. Κάντε αναζήτηση στο google για anti gas mask.
Η ΓΣΕΕ και το ΚΚΕ, μέσω του ΠΑΜΕ, που έχουν στα χέρια τους τον έλεγχο της λαϊκής αντίδρασης, προκρίνουν μόνιμα ως σωστή μέθοδο την απεργία και την πορεία. Επειδή φυσικά δεν θέλουν να πέσει η κυβέρνηση. Η σωστή μέθοδος αντίδρασης στην επίθεση που δέχεται ο λαός είναι μία: Συγκέντρωση και παραμονή. Συγκέντρωση στην πλατεία (Συντάγματος) και παραμονή εκεί για μέρες ή εβδομάδες. Ακλόνητα. Μέχρι να μαζευτεί λαός μιλιούνια. Θα είναι πόλεμος χαρακωμάτων. Μακρύς.
Η διάσπαση ΓΣΕΕ – ΠΑΜΕ είναι τεχνητή.
Είναι εφαρμογή του διαίρει και βασίλευε.
Η ηγεσία του ΚΚΕ φοβάται και τρέμει την πτώση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και θέλει την διατήρησή του. Διότι φοβάται πως μια γενικευμένη πτώση θα συμπαρασύρει και την ίδια. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν θέλει να πέσει αυτή η κυβέρνηση. Οχι τώρα και ΚΥΡΙΩΣ όχι από τον λαό. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν θέλει να κακομάθει ο λαός ότι μπορεί να περνάει το δικό του και να ρίχνει κυβερνήσεις. Οπως φυσικά και οι άλλες κομματικές ηγεσίες. Η ΓΣΕΕ φυσικά και είναι υποχείριο άμεσο του συστήματος.
Το ΠΑΜΕ (και φεύγουμε), εξυπηρετώντας τους σχεδιασμούς της ηγεσίας του ΚΚΕ, παίζει τον χειρότερο ρόλο στην όλη υπόθεση.
Πρώτον, διότι εκτός από τα κομματικά ή συνδικαλιστικά μέλη που ούτως ή άλλως θα πήγαιναν μαζί του, μαζεύει στις πορείες του τους πιο δυναμικούς έλληνες, τους πιο πολιτικοποιημένους (ένα άλλο δυναμικό, ΠαΣοΚογενές όμως κομμάτι πάει με τα εργατικά κέντρα, δηλαδή την ΓΣΕΕ αλλά είναι μικρό ακόμη). Και δεύτερον διότι το ΠΑΜΕ το μόνο που κάνει είναι να τους πάει μια πορεία, βόλτα δηλαδή, και μετά να τους διαλύσει. ΠΑΜΕ και φεύγουμε δηλαδή. Φωνάζει και μερικά συνθήματα άσχετα με την τρέχουσα επικαιρότητα και τα τρέχοντα λαϊκά αιτήματα κι αυτό είναι όλο. (Προσωπικά μέχρι τώρα πήγαινα κυρίως με το ΠΑΜΕ, λόγω του ότι κάνει εδώ κοντά τις συγκεντρώσεις. Θα το ξανασκεφτώ όμως). Τους (μας) πάνε λοιπόν μια βόλτα και μετά μας διαλάνε. Ενώ ξέρουν καλύτερα από ΟΛΟΥΣ, λόγω και εμπειρίας που έχουν, πως για να φύγει αυτή η χολέρα, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΕΚΕΙ.
Η ΝΔ πιστεύει ότι μπορεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό της.
Η ανεντιμότητα της ηγεσίας της είναι απλώς πιο προφανής από εκείνη των ηγεσιών των άλλων κομμάτων. Τα έχω ξαναπεί: η ΝΔ είναι το ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα που μας κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια. Με έναν στρατό στελεχών, που παρόμοια με εκείνον του ΠαΣοΚ (και δεν μιλάω εδώ για τα μικρο-στελέχη), εξίσου βουτηγμένα στην διαφθορά, την συναλλαγή με εξωθεσμικούς παράγοντες και στην εσωτερική δολοπλοκία για την νομή της κομματικής εξουσίας. Μόνο την εξουσία θέλουν. Οπως όλοι δηλαδή. Η ΝΔ όπως και το ΠαΣοΚ, εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου στην χώρα. Απλώς το ΠαΣοΚ το κάνει πιο αποτελεσματικά. Η ΝΔ δεν είναι αντι-μνημονιακή και μην ακούτε τίποτε. Είναι η πιθανώτερη όμως εναλλακτική του συστήματος και η πιθανώτερη επόμενη κυβέρνηση. Η ΝΔ και η ηγεσία της είναι σάρκα εκ της σαρκός αυτού του πολιτικού καθεστώτος που μας οδήγησε, μέσω της ανελέητης εκμετάλλευσης και της διεφθαρμένης συναλλαγής, στην τωρινή καταστροφή.
Δεν θα πάμε στην “νέα μεταπολίτευση”.Διότι ακόμα δεν βγήκαμε από την χούντα.Η χούντα άλλαξε απλώς τα ρούχα της και μεταμφιέστηκε σε μεταπολίτευση.Μας έφεραν “εθνάρχες” και “χαρισματικούς” αρχηγούς με την τάχα μου μεταπολίτευσή τους (και δεν ντρέπονται να κάνουν και γιορτή παλινόρθωσης της δημοκρατίας κάθε χρόνο, οι βέβηλοι). Οι οποίοι “εθνάρχες”, “χαρισματικοί” και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, το μόνο που έκαναν ήταν να μας αποκρύβουν ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Δεν είχαμε ποτέ. Και πως Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ. Η εξουσία ασκείται από είκοσι οικογένειες στην ελλάδα που ελέγχουν τον πλούτο της χώρας από συστάσεως ελληνικού κράτους. Και το κάνουν αυτό ελέγχοντας τα πολιτικά κόμματα και τα μέσα ενημέρωσης.
Για να πάμε λοιπόν σε “νέα μεταπολίτευση” πρέπει να βγούμε από την χούντα.Και θα βγούμε από την χούντα όταν κανένα από τα πρόσωπα του σημερινού πολιτικού σκηνικού δεν θα εμφανίζεται στα κανάλια και στα έντυπά τους για να ζητάει την ψήφο μας και να κάνει παιχνίδι. Κανονικά τώρα οι μισοί από όλο το πολιτικό σκηνικό των τριών τελευταίων δεκαετιών, μέχρι και σε επίπεδο κάτω από δήμαρχο, έπρεπε να είναι στις φυλακές. Οι φυλακές μας έπρεπε να είναι γεμάτες από δαύτους όλους τώρα. Κι αυτοί ζουν και βασιλεύουν και τον κόσμο κοροϊδεύουν.
Για την ώρα.
Θραξ Αναρμόδιος
ΠΗΓΗ http://www.troktiko.eu/
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Οι αστυνομικοί δεν είναι μπράβοι του φαύλου καθεστώτος και της Ψωρο-Ελίτ
Ανακοίνωση της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής εναντίον της Κυβέρνησης24-2-2011
Αρ. Πρωτ.: 033
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΟι εικόνες βίας με συνεχή θύματα αστυνομικούς κάνουν σχεδόν καθημερινά το γύρο του κόσμου ως επικαιρότητα και παράλληλα ως προβληματισμός για την εικόνα των Ελλήνων Αστυνομικών, οι οποίοι όπως φαίνεται έχουν παντελώς εγκαταλειφθεί από την πολιτεία.
Ταυτόχρονα στην περιοχή της Λαυρεωτικής κάθε βράδυ ζούμε «την κόλαση του Δάντη» με αποτέλεσμα να έχουμε τραυματίες αστυνομικούς, βανδαλισμούς, πυρπολήσεις κρατικών οχημάτων και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός.
Σαστίζει όλος ο κόσμος από ένα καιόμενο αστυνομικό αλλά και από την απόλυτη σιγή των αρμοδίων.
Η κυβέρνηση παραμένει απλός θεατής «υποθέτοντας» ότι η λαϊκή κατακραυγή και οι αντιδράσεις για το όποιο ζήτημα θα καταλαγιάσουν και θα αρκεστούν στο σύνηθες μέσο εκτόνωσης «το σάκο του μποξ» που λέγεται αστυνομικός.
Η αστυνομική ηγεσία κάνει καθημερινά το σταυρό της, έως ότου τουλάχιστον περάσουν οι ετήσιες κρίσεις, για την αποφυγή ακραίου συμβάντος που μπορεί να αποφέρει θύμα από την πλευρά των διαδηλωτών.
Ο απλός αστυνομικός που κάθε μέρα λοιδορείται, δέρνεται, καίγεται και που κρατά την οικογένεια του σε ένα διαρκές άγχος για το πότε θα γυρίσει σπίτι, πώς θα γυρίσει και αν θα γυρίσει, λέει ως εδώ!!!
Οι «κροκοδείλιες δηλώσεις», το «ναι μεν αλλά» και «το χτύπημα στην πλάτη» φτάνουν!!!
Κύριοι μας εγκαταλείψατε σε σημείο ώστε σε λίγο θα πληρώνουμε από την τσέπη μας τα καύσιμα των περιπολικών, τις μεταγωγές, τα αναλώσιμα των γραφείων, τις υπηρεσιακές μετακινήσεις, τις επισκευές των οχημάτων και πολλά άλλα!!!
Αναγκαστικά οδηγούμαστε στο να εγκαταλείψουμε την κοινωνική αστυνόμευση και ασχολούμαστε με την προστασία και φύλαξη της «ελίτ του τόπου» ενώ παράλληλα έχουμε «τεθεί» απέναντι σε κάθε κοινωνική ομάδα, χρησιμοποιούμενοι ως μέσο εκτόνωσης.
Η Ένωσή μας αναλαμβάνει πρωτοβουλίες περεταίρω ανάδειξης όλων των παραπάνω, με κινήσεις ουσίας και με συγκεκριμένες ενέργειες που ίσως ενοχλήσουν, αλλά θα συγκλίνουν όμως στον Έλληνα Αστυνομικό ο οποίος είναι εργαζόμενος, με οικογένεια με δικαιώματα και υποχρεώσεις και δεν είναι δυνατόν να ξεκινά από το σπίτι του για τη δουλειά και να μην ξέρει πως και αν θα επιστρέψει!!!
Για το Δ.Σ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΜΑΚΡΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΚΡΙΚΕΤΟΣ ΣΠΗΛΙΟΣ
Αρ. Πρωτ.: 033
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΟι εικόνες βίας με συνεχή θύματα αστυνομικούς κάνουν σχεδόν καθημερινά το γύρο του κόσμου ως επικαιρότητα και παράλληλα ως προβληματισμός για την εικόνα των Ελλήνων Αστυνομικών, οι οποίοι όπως φαίνεται έχουν παντελώς εγκαταλειφθεί από την πολιτεία.
Ταυτόχρονα στην περιοχή της Λαυρεωτικής κάθε βράδυ ζούμε «την κόλαση του Δάντη» με αποτέλεσμα να έχουμε τραυματίες αστυνομικούς, βανδαλισμούς, πυρπολήσεις κρατικών οχημάτων και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός.
Σαστίζει όλος ο κόσμος από ένα καιόμενο αστυνομικό αλλά και από την απόλυτη σιγή των αρμοδίων.
Η κυβέρνηση παραμένει απλός θεατής «υποθέτοντας» ότι η λαϊκή κατακραυγή και οι αντιδράσεις για το όποιο ζήτημα θα καταλαγιάσουν και θα αρκεστούν στο σύνηθες μέσο εκτόνωσης «το σάκο του μποξ» που λέγεται αστυνομικός.
Η αστυνομική ηγεσία κάνει καθημερινά το σταυρό της, έως ότου τουλάχιστον περάσουν οι ετήσιες κρίσεις, για την αποφυγή ακραίου συμβάντος που μπορεί να αποφέρει θύμα από την πλευρά των διαδηλωτών.
Ο απλός αστυνομικός που κάθε μέρα λοιδορείται, δέρνεται, καίγεται και που κρατά την οικογένεια του σε ένα διαρκές άγχος για το πότε θα γυρίσει σπίτι, πώς θα γυρίσει και αν θα γυρίσει, λέει ως εδώ!!!
Οι «κροκοδείλιες δηλώσεις», το «ναι μεν αλλά» και «το χτύπημα στην πλάτη» φτάνουν!!!
Κύριοι μας εγκαταλείψατε σε σημείο ώστε σε λίγο θα πληρώνουμε από την τσέπη μας τα καύσιμα των περιπολικών, τις μεταγωγές, τα αναλώσιμα των γραφείων, τις υπηρεσιακές μετακινήσεις, τις επισκευές των οχημάτων και πολλά άλλα!!!
Αναγκαστικά οδηγούμαστε στο να εγκαταλείψουμε την κοινωνική αστυνόμευση και ασχολούμαστε με την προστασία και φύλαξη της «ελίτ του τόπου» ενώ παράλληλα έχουμε «τεθεί» απέναντι σε κάθε κοινωνική ομάδα, χρησιμοποιούμενοι ως μέσο εκτόνωσης.
Η Ένωσή μας αναλαμβάνει πρωτοβουλίες περεταίρω ανάδειξης όλων των παραπάνω, με κινήσεις ουσίας και με συγκεκριμένες ενέργειες που ίσως ενοχλήσουν, αλλά θα συγκλίνουν όμως στον Έλληνα Αστυνομικό ο οποίος είναι εργαζόμενος, με οικογένεια με δικαιώματα και υποχρεώσεις και δεν είναι δυνατόν να ξεκινά από το σπίτι του για τη δουλειά και να μην ξέρει πως και αν θα επιστρέψει!!!
Για το Δ.Σ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΜΑΚΡΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΚΡΙΚΕΤΟΣ ΣΠΗΛΙΟΣ
Η παρουσία λοιπόν ικανοποίησε τους οδηγούς. Όχι όμως και κάποιους από αυτούς που μετείχαν στην διαμαρτυρία. Οι οποίοι πλησίασαν τον νεαρό, και τον έδιωξαν, λέγοντας του ότι είναι φασίστας και ότι έχει έρθει να διχάσει τον κόσμο. Κάποιοι προσπάθησαν να αντιδράσουν και να κρατήσουν το νεαρό με την Σημαία, όμως οι προθέσεις των «περιφρουρητών» της διαμαρτυρίας ήταν άλλες: «πάρε το πανί σου και φύγε φασίστα».. Ο νεαρός διαμαρτυρήθηκε, ζήτησε να μάθει ποιοι είναι αυτοί που με τον τρόπο αυτό καπελώνουν την διαμαρτυρία. Μετά από λεκτικό επεισόδιο έφυγε.
Μου θύμισε όταν πριν χρόνια, σε μία ειρηνική διαμαρτυρία έξω από την αμερικάνική πρεσβεία, για τους βομβαρδισμούς στην Σερβία, αριστεριστές πάλι δημιούργησαν επεισόδια, γιατί σε μία ομάδα συγκεντρωμένων ένας νεαρός κρατούσε πάλι ελληνική σημαία.. Φώναξαν το «έξω οι φασίστες από την πορεία», και επιχείρησαν με το έτσι θέλω να επιβληθούν. Μόνο που τότε , οι φασίστες δεν φύγανε από την πορεία.. Όσοι ήταν παρόντες θα το θυμούνται..
Η ιστορία επαναλαμβάνεται.. Σε φάσεις που υπάρχει μία διαμαρτυρία, που όμως αγκαλιάζεται από μεγάλη μερίδα κόσμου, ανεξάρτητα από ιδεολογική άποψη, οι αριστεροί νεοταξικοί υπηρέτες, αναλαμβάνουν άμεσα υπηρεσία. Όπως και τότε, που για πρώτη φορά έξω από την αμερικανική πρεσβεία, διαδήλωναν και πολίτες που δεν ήταν αριστεροί, που χωρίς παρωπίδες, κατέβηκαν στο πεζοδρόμιο γιατί έτσι πίστευαν. Γιατί δεν μπορούσαν να βλέπουν να βομβαρδίζονται πληθυσμοί σερβικοί, δεν μπορούσαν να βλέπουν τα μοναστήρια να τα καίνε οι νατοϊκές βόμβες. Κατέβαιναν λοιπόν με μία ελληνική σημαία στο χέρι. Δεν έπρεπε όμως να φανούν οι ελληνικές σημαίες για κάποιους. Δεν έπρεπε να ακούγεται ο εθνικός ύμνος στις συγκεντρώσεις. Ενοχλήθηκαν αυτοί που έλεγαν πως καλά κάνουν οι αμερικανοί και βομβαρδίζουν τους σέρβους φασίστες. Δεν ήταν σε θέση να δεχτούν ότι σε μία διαμαρτυρία μπαίνουν μπροστά κάποιοι που δεν είναι αριστεροί. Έτσι και τώρα.
Στο θέμα της μη πληρωμής των διοδίων, που ανεξάρτητα από τις όποιες παραμέτρους που μπορεί να δοθούν από τον κάθε ένα, είναι μία έκφραση διαμαρτυρίας που θα αποκτήσει μαζικότητα. Είναι κάτι που το βιώνει μεγάλο κομμάτι των πολιτών καθημερινά. Αυτή ακριβώς την δυσαρέσκεια προσπαθεί να καπελώσει κατά την συνηθισμένη της πρακτική η αριστερά, κοινοβουλευτική και μη. Θέλουν να είναι εκείνοι οι οποίοι φαίνονται διαμαρτυρόμενοι, θέλουν να έχουν την αποκλειστικότητα ότι μόνο αυτοί αντιδρούν. Δυστυχώς μία μερίδα του ευρύτερου πατριωτικού χώρου, δεν έχει καταλάβει ότι οι καιροί έχουν αλλάξει. Ότι το να διαμαρτύρεσαι για κάποια καθημερινά πλέον προβλήματα, δεν σημαίνει ούτε ότι είσαι αριστεριστής, ούτε ότι στρέφεσαι στην παρανομία. Ας μην ξεχνούμε, και ας ενοχλεί κάποιους, ότι σε διαδηλώσεις έξω από την Βουλή τα μπλόκα των ΜΑΤ τα έσπασαν άνθρωποι με ελληνικές σημαίες, κάτι που δεν άρεσε σε κάποιες αριστερές ομάδες συγκεντρωμένων. Για αυτό και περιφρούρησαν την είσοδο της Βουλής. Επαναλαμβάνω και ας μην αρέσει σε κάποιους...
Μην τους χαρίσουμε το προνόμιο της διαμαρτυρίας.. Μην τους αφήσουμε να θεωρούν ότι μόνο αυτοί εκφράζουν την αντίθεση του λαού μας στα σχέδια της τρόϊκας για την νέα υποδούλωση μας.
Ας καταλάβουν όλοι ότι δεν ταυτιζόμαστε με κατεστημένες λογικές και απόψεις, με νεοφιλελεύθερους και μαρξιστές «σωτήρες». Ας διοχετεύσουμε θετικά την οργή και το παράπονο του λαού μας. Ας ορθώσουμε το δικό μας γαλανόλευκο μέτωπο αντίστασης και διαμαρτυρίας...
Οδύνη για δύο… παιδιά
Δυο φωτογραφίες ταυτότητας, που απεικονίζουν δυο παιδιά με καθαρό βλέμμα, δυο παιδιά που κοιτούν το μέλλον με την αθωότητα του «εδώ είμαι», «είμαι έτοιμος κοινωνία», «είμαι έτοιμος πατρίδα», δυο φωτογραφίες δυο παιδιών που πρόσφατα τελείωσαν το σχολείο, που βλέπεις στα βλέμματά τους ακόμα τις ασκήσεις τριγωνομετρίας και τις τυρόπιτες στο διάλειμμα, δυο παιδιά που βλέπεις στο βλέμμα τους τις εκδρομές, τις παρέες τα κυνηγητά, δυο φωτογραφίες ταυτότητας που δείχνουν το βλέμμα της αγνότητας και της προσδοκίας, δυο φωτογραφίες που λες, τις έβγαλαν για το νεανικό τους πάσο στα ταξίδια που τους περιμένουν στην Ευρώπη.
Δυο φωτογραφίες δυο νέων παιδιών που διάλεξαν από πολύ νωρίς να προσφέρουν στην κοινωνία, να δώσουν, να χαρίσουν τα νιάτα και τη δημιουργικότητά τους με την απλότητα μιας καλημέρα, με το αυτονόητο όλων εκείνων των ανθρώπων που προσφέρουν χωρίς να περιμένουν ανταμοιβή γιατί καθημερινά διακινδυνεύουν τη ζωή τους, δυο φωτογραφίες που η καθεμιά συμπληρώνει την άλλη, στη μια ένα κομμάτι από στρογγυλή σφραγίδα με τη λέξη ΕΛΛΗΝΙΚΗ.
Γιώργο και Γιάννη, δεν σας γνώρισα μα νιώθω σαν να είστε δικά μου παιδιά, νιώθω το πόνο των γονιών σας οπού στερήθηκαν την χαρά της παρουσίας σας, και είναι και δικός μου πόνος, πόνος όλων των Ελλήνων, ας είναι αυτά τα δυο κομμάτια απ’ τις σφραγίδες στην ταυτότητά σας, τα στεφάνια τιμής εκεί που πάτε, σας στεφανώνει η Ελλάδα.
Του Στέλιου Μάινα από την aixmi.gr---------------------------------------------------------------------------------
Crash management ή Crises Management;
Δυο φωτογραφίες δυο νέων παιδιών που διάλεξαν από πολύ νωρίς να προσφέρουν στην κοινωνία, να δώσουν, να χαρίσουν τα νιάτα και τη δημιουργικότητά τους με την απλότητα μιας καλημέρα, με το αυτονόητο όλων εκείνων των ανθρώπων που προσφέρουν χωρίς να περιμένουν ανταμοιβή γιατί καθημερινά διακινδυνεύουν τη ζωή τους, δυο φωτογραφίες που η καθεμιά συμπληρώνει την άλλη, στη μια ένα κομμάτι από στρογγυλή σφραγίδα με τη λέξη ΕΛΛΗΝΙΚΗ.
Γιώργο και Γιάννη, δεν σας γνώρισα μα νιώθω σαν να είστε δικά μου παιδιά, νιώθω το πόνο των γονιών σας οπού στερήθηκαν την χαρά της παρουσίας σας, και είναι και δικός μου πόνος, πόνος όλων των Ελλήνων, ας είναι αυτά τα δυο κομμάτια απ’ τις σφραγίδες στην ταυτότητά σας, τα στεφάνια τιμής εκεί που πάτε, σας στεφανώνει η Ελλάδα.
Του Στέλιου Μάινα από την aixmi.gr
Crash management ή Crises Management;
Αυτό που ζούμε δεν είναι μια κρίση. Είναι o φόβος για το άγνω … στο.
Έχουμε προ καιρού φύγει από το στάδιο στο οποίο όσα συμβαίνουν μπορούν να γίνουν…
αντιληπτά ως μια ακραία, έντονη, πλην όμως προσωρινή κατάσταση, που θα τελειώσει και θα ξαναγυρίσουμε στον…. κόσμο μας, έχοντας αποκτήσει, το πολύ πολύ, κάποιες νέες συνήθειες.
Δεν πρόκειται περί αυτού.
Ίσως δεν το έχουν καταλάβει όσοι πιστεύουν ότι οι διεκδικήσεις σήμερα είναι ίδιες και απαράλλαχτες με εκείνες της μεταπολίτευσης. Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που επιμένουν να ερίζουν πάνω στα απομεινάρια των δυνατοτήτων του ελληνικού κράτους και θεωρούν ως εξαιρετικά προοδευτική και μαχητική στάση να διεκδικούν για τους εαυτούς τους αυτά που δεν υπάρχουν για το σύνολο.
Αυτό που ζούμε είναι ιστορική σύγκρουση, και σίγουρα όχι μόνο Ελληνική, από εκείνες που γεννούν καινούργιους κόσμους με νέες συνθήκες
Και όταν κάποιου το κύτταρο αλλάζει δομή, δεν του λες ότι περνάει μια κρίση!
Τον βοηθάς να διαχειριστεί τον καινούργιο εαυτό του, να έχει δυνατή «CRASΗ» (κράση).
Να διαχειριστεί τη σύγκρουση του παλιού με το καινούργιο και να αποκτήσει την ανθεκτικότητα που χρειάζεται η μετάβαση για το ευ ζην του μέλλοντός του.
Αυτό είναι το «Crash management»
Και το χρειαζόμαστε σήμερα και με τις δύο έννοιές του.
Πρώτον γιατί πρέπει να διαχειριστούμε το «crash» (ελληνιστί, τη βίαιη αλλαγή) και τα λάθη του παρελθόντος. Ως εξ αυτού είναι αυτονόητο ότι πρέπει να φτιάξουμε τη στρατηγική και να βρούμε τα καινούργια εργαλεία για να υλοποιήσουμε τις αλλαγές σε ένα πολύ πιεστικό χρονοδιάγραμμα, και με εξαιρετικά πολλούς αστάθμητους παράγοντες.
Δεύτερον γιατί οφείλουμε να διαχειριστούμε τα «crashes» (ελληνιστί, τις συγκρούσεις) που συμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα ώστε να αναδιαταχθούν οι δυνάμεις, να διαμορφωθούν παντού τα καινούργια στρατόπεδα, τα νέα ιδεολογικά ρεύματα και οι νέες ηγεσίες, με τους νέους ρόλους.
Είναι πράγματι περίπλοκο.
Γιατί εκτός όλων των άλλων το «crash management» απαιτεί έναν πολύ μεγάλο βαθμό ελευθερίας στη σκέψη και στην πράξη.
Απαιτεί να είσαι ελεύθερος από τον φόβο. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρόκειται να το ασκήσουν οι περισσότεροι από τους managers που μας έφτασαν εδώ. Φοβούνται ακόμη και το τέλος του φόβου. Δικαίως.
Στο τέλος του φόβου βρίσκονται εκείνοι που τους αμφισβητούν και κυρίως όσοι μπορούν να τους αντικαταστήσουν. Βρίσκονται αυτοί από τους παλιούς που θέλουν να αλλάξουν, να γίνουν καλύτεροι από τον παλιό τους εαυτό. Όλοι αυτοί που είναι πραγματικά ικανοί. Αυτοί που πρέπει να θέλουν και να μπορούν να προσφέρουν. Αυτοί που μπορούν να νικήσουν το «φόβο» των πολλών και το δικό τους! Αυτοί που έχουν δυνατή «CRASΗ» (κράση).
*ο φίλος ήθελε να κάνει φυσικά το σχόλιο του και εννοείται πως το παραθέτω: «αυτό το crash management δεν μου φαίνεται και πολύ καινούργιο…μου θυμίζει τρομερά τη φράση του Μάο: «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση!»
-------------------------------------------------------------------------------
Έχουμε προ καιρού φύγει από το στάδιο στο οποίο όσα συμβαίνουν μπορούν να γίνουν…
αντιληπτά ως μια ακραία, έντονη, πλην όμως προσωρινή κατάσταση, που θα τελειώσει και θα ξαναγυρίσουμε στον…. κόσμο μας, έχοντας αποκτήσει, το πολύ πολύ, κάποιες νέες συνήθειες.
Δεν πρόκειται περί αυτού.
Ίσως δεν το έχουν καταλάβει όσοι πιστεύουν ότι οι διεκδικήσεις σήμερα είναι ίδιες και απαράλλαχτες με εκείνες της μεταπολίτευσης. Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που επιμένουν να ερίζουν πάνω στα απομεινάρια των δυνατοτήτων του ελληνικού κράτους και θεωρούν ως εξαιρετικά προοδευτική και μαχητική στάση να διεκδικούν για τους εαυτούς τους αυτά που δεν υπάρχουν για το σύνολο.
Αυτό που ζούμε είναι ιστορική σύγκρουση, και σίγουρα όχι μόνο Ελληνική, από εκείνες που γεννούν καινούργιους κόσμους με νέες συνθήκες
Και όταν κάποιου το κύτταρο αλλάζει δομή, δεν του λες ότι περνάει μια κρίση!
Τον βοηθάς να διαχειριστεί τον καινούργιο εαυτό του, να έχει δυνατή «CRASΗ» (κράση).
Να διαχειριστεί τη σύγκρουση του παλιού με το καινούργιο και να αποκτήσει την ανθεκτικότητα που χρειάζεται η μετάβαση για το ευ ζην του μέλλοντός του.
Αυτό είναι το «Crash management»
Και το χρειαζόμαστε σήμερα και με τις δύο έννοιές του.
Πρώτον γιατί πρέπει να διαχειριστούμε το «crash» (ελληνιστί, τη βίαιη αλλαγή) και τα λάθη του παρελθόντος. Ως εξ αυτού είναι αυτονόητο ότι πρέπει να φτιάξουμε τη στρατηγική και να βρούμε τα καινούργια εργαλεία για να υλοποιήσουμε τις αλλαγές σε ένα πολύ πιεστικό χρονοδιάγραμμα, και με εξαιρετικά πολλούς αστάθμητους παράγοντες.
Δεύτερον γιατί οφείλουμε να διαχειριστούμε τα «crashes» (ελληνιστί, τις συγκρούσεις) που συμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα ώστε να αναδιαταχθούν οι δυνάμεις, να διαμορφωθούν παντού τα καινούργια στρατόπεδα, τα νέα ιδεολογικά ρεύματα και οι νέες ηγεσίες, με τους νέους ρόλους.
Είναι πράγματι περίπλοκο.
Γιατί εκτός όλων των άλλων το «crash management» απαιτεί έναν πολύ μεγάλο βαθμό ελευθερίας στη σκέψη και στην πράξη.
Απαιτεί να είσαι ελεύθερος από τον φόβο. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρόκειται να το ασκήσουν οι περισσότεροι από τους managers που μας έφτασαν εδώ. Φοβούνται ακόμη και το τέλος του φόβου. Δικαίως.
Στο τέλος του φόβου βρίσκονται εκείνοι που τους αμφισβητούν και κυρίως όσοι μπορούν να τους αντικαταστήσουν. Βρίσκονται αυτοί από τους παλιούς που θέλουν να αλλάξουν, να γίνουν καλύτεροι από τον παλιό τους εαυτό. Όλοι αυτοί που είναι πραγματικά ικανοί. Αυτοί που πρέπει να θέλουν και να μπορούν να προσφέρουν. Αυτοί που μπορούν να νικήσουν το «φόβο» των πολλών και το δικό τους! Αυτοί που έχουν δυνατή «CRASΗ» (κράση).
*ο φίλος ήθελε να κάνει φυσικά το σχόλιο του και εννοείται πως το παραθέτω: «αυτό το crash management δεν μου φαίνεται και πολύ καινούργιο…μου θυμίζει τρομερά τη φράση του Μάο: «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση!»
-------------------------------------------------------------------------------
