Ακούμε συνεχώς ότι η "Αριστερά πολεμάει την παγκοσμιοποίηση", ότι υπερασπίζεται τα "κοινωνικά δικαιώματα και το περιβάλλον". Καιρός να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.
Η Αριστερά δεν μπορεί ποτέ να πολεμήσει την παγκοσμιοποίηση διότι είναι κλώνος μίας παγκόσμιας και οικουμενικής ιδεολογίας: του κομμουνισμού. Η Αριστερά είναι παιδί της Α' Διεθνούς που είχε ως στόχο την συνένωση όλων των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών κομμάτων με σκοπό την "παγκόσμια επανάσταση". Η Αριστερά ήταν πάντα διεθνιστική και πολέμια των εθνικών διαφορών και πολιτισμών, αφού για αυτή ο άνθρωπος δεν έχει εθνική ταυτότητα και ιστορία αλλά μόνο κοινωνική θέση στην παραγωγική διαδικασία: "οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα".
Η Αριστερά από την ίδρυση της Α' Διεθνούς το 1864 έως και την πτώση του κομμουνισμού το 1989 αγωνίσθηκε λυσσαλέα να πραγματώσει την παγκοσμιοποίηση του κομμουνισμού. Τα μέσα που χρησιμοποίησε ήταν η βία και ο ολοκληρωτισμός. Οι σφαγές του Στάλιν, τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Μάο, τα πογκρόμ των Ερυθρών Χμερ και τα εγκλήματα των εντολοδόχων του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα ήταν ενταγμένα στον ίδιο παγκόσμιο σκοπό: την εδραίωση του κομμουνισμού σε πλανητική κλίμακα.
Πως λοιπόν να μας πείσει η Αριστερά ότι είναι "εχθρός της παγκοσμιοποιήσεως"; Αντιθέτως, ήταν και είναι, ένας από τους καλύτερους κλώνους της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας, δίδυμο τέκνο του "φιλελευθερισμού χωρίς σύνορα", τον οποίο, υποτίθεται πολεμάει. Αν είναι έτσι τα πράγματα ποιος μπορεί να βάλει εμπόδια στην παγκοσμιοποίηση και στην κατάλυση των εθνικών συνόρων που αυτή συνεπάγεται; Μόνο η ύπαρξη κυριάρχων εθνών-κρατών θέτει εμπόδια στην παγκοσμιοποίηση σήμερα.
Οι κυριότεροι φορείς της παγκοσμιοποιήσεως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ο.Ν.Ε., ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το Δ.Ν.Τ. και η Παγκόσμια Τράπεζα, αλλά και όλοι οι Οργανισμοί που προωθούν το "εμπόριο χωρίς σύνορα" και την "ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων και εργαζομένων". Κοινός εχθρός όλων αυτών είναι η εθνική κυριαρχία. Διότι κάθε έθνος που είναι κυρίαρχο δεν επιτρέπει σε αυτούς τους Οργανισμούς την απρόσκοπτη πρόσβαση στις αγορές του ή στις πλουτοπαραγωγικές του πηγές. Κάθε κυρίαρχο έθνος προστατεύει την εθνική του οικονομία, όπως προστατεύει και τον εθνικό του πολιτισμό από αλλότρια ιδεολογήματα, και κατοχυρώνει την πολιτική του αυτονομία στους διεθνείς οργανισμούς.
Για παράδειγμα, πως η Ε.Ε. θα μπορεί να ελέγχει την πετρελαϊκή πολιτική της Νορβηγίας όταν η τελευταία δεν είναι μέλος της Ε.Ε. και θεωρεί το πετρέλαιο της Βόρειας Θάλασσας εθνική της υπόθεση; Πως μπορεί η Ε.Ε. να χειραγωγήσει τα επιτόκια και τη φορολογική πολιτική στην Ο.Ν.Ε. όταν η στερλίνα, το ελβετικό φράγκο ή τη σουηδική κορώνα είναι ανεξάρτητα εθνικά νομίσματα στις διεθνείς χρηματαγορές; Πως οι Αμερικανοί θα μπορέσουν να προωθήσουν την βιο-τεχνολογία στον αγροτικό τομέα σε παγκόσμια κλίμακα, αν δεν την επιβάλλουν μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου; Πως οι δυτικές χώρες θ' αφαιμάξουν τον φυσικό πλούτο της Αφρικής και της Ασίας αν δεν επιβάλλει το Δ.Ν.Τ. ως πανάκεια την απορύθμιση (deregulation) των αγορών τους;
Μόνο το έθνος σήμερα εγγυάται την ελευθερία των πολιτών του, διότι τα έθνη έχουν πολίτες ενώ η παγκοσμιοποίηση θέλει υπηκόους και καταναλωτές. Και ελευθερία υπάρχει μόνο όταν υπάρχουν επιλογές για τους λαούς και τους πολίτες. Αν είσαι υποχρεωμένος να πωλήσεις την παραγωγή του βοδινού σου κρέατος στην Mac Donald's, ή να αγοράσεις τους γενετικά τροποποιημένους σπόρους από την Monsado δεν είσαι ελεύθερος ούτε ως παραγωγός, ούτε ως καταναλωτής.
Αν ψηφίζεις μία κυβέρνηση η οποία όμως δεν είναι κυρίαρχη, διότι η πραγματική εξουσία βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα της Φραγκφούρτης, ή στις εκάστοτε αποφάσεις του Γερμανο-γαλλικού άξονα τότε δεν είσαι ελεύθερος ούτε ως έθνος. Αυτό λοιπόν θέλει και η παγκοσμιοποίηση: ελεγχόμενα έθνη, ελεγχόμενους πολίτες, ελεγχόμενη γνώση, ελεγχόμενες αγορές, ομοιογενοποίηση-τυποποίηση ανθρώπων και πολιτισμών.
Αν θέλουμε να πολεμήσουμε ουσιαστικώς την παγκοσμιοποίηση πρέπει να ενδυναμώσουμε τους μηχανισμούς και τους θεσμούς της εθνικής κυριαρχίας, να προστατεύσουμε τον Ελληνικό πολιτισμό και τις παραδόσεις μας, να σταθούμε στο πλευρό της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και να αυξήσουμε τους βαθμούς ελευθερίας του Έλληνα πολίτη στην οικονομία, την ενημέρωση και τον πολιτισμό.
Η λαϊκή κυριαρχία πρέπει να ασκείται από το Ελληνικό Κοινοβούλιο εν ονόματι του Ελληνικού έθνους και λαού. Δεν την παραχωρούμε στην απρόσωπη και πολυ-εθνική γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Ο Έλλην πολίτης εκφράζει την βούλησή του ψηφίζοντας και εκλέγοντας κυβέρνηση και πολιτική, αυτό είναι Δημοκρατία και εθνική κυριαρχία.
Διότι η Δημοκρατία έχει πάντα εθνική βάση καθώς λειτουργεί γύρω από το Δήμο και τον "όμαιμο-ομόγλωσσο-ομότροπο Λαό", ενώ τα υπερ-εθνικά μορφώματα και οι Αυτοκρατορίες είναι πάντα εχθρικές έναντι των εθνών και της ελευθερίας των πολιτών διότι δεν διαθέτουν καμμία νομιμοποιητική βάση. Αν θέλουμε σήμερα να υπερασπισθούμε την ελευθερία μας από την παγκοσμιοποίηση πρέπει να υπερασπισθούμε τον μοναδικό θεσμό που την κατοχυρώνει: το έθνος-κράτος.
Η Αριστερά δεν μπορεί ποτέ να πολεμήσει την παγκοσμιοποίηση διότι είναι κλώνος μίας παγκόσμιας και οικουμενικής ιδεολογίας: του κομμουνισμού. Η Αριστερά είναι παιδί της Α' Διεθνούς που είχε ως στόχο την συνένωση όλων των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών κομμάτων με σκοπό την "παγκόσμια επανάσταση". Η Αριστερά ήταν πάντα διεθνιστική και πολέμια των εθνικών διαφορών και πολιτισμών, αφού για αυτή ο άνθρωπος δεν έχει εθνική ταυτότητα και ιστορία αλλά μόνο κοινωνική θέση στην παραγωγική διαδικασία: "οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα".
Η Αριστερά από την ίδρυση της Α' Διεθνούς το 1864 έως και την πτώση του κομμουνισμού το 1989 αγωνίσθηκε λυσσαλέα να πραγματώσει την παγκοσμιοποίηση του κομμουνισμού. Τα μέσα που χρησιμοποίησε ήταν η βία και ο ολοκληρωτισμός. Οι σφαγές του Στάλιν, τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Μάο, τα πογκρόμ των Ερυθρών Χμερ και τα εγκλήματα των εντολοδόχων του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα ήταν ενταγμένα στον ίδιο παγκόσμιο σκοπό: την εδραίωση του κομμουνισμού σε πλανητική κλίμακα.
Πως λοιπόν να μας πείσει η Αριστερά ότι είναι "εχθρός της παγκοσμιοποιήσεως"; Αντιθέτως, ήταν και είναι, ένας από τους καλύτερους κλώνους της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας, δίδυμο τέκνο του "φιλελευθερισμού χωρίς σύνορα", τον οποίο, υποτίθεται πολεμάει. Αν είναι έτσι τα πράγματα ποιος μπορεί να βάλει εμπόδια στην παγκοσμιοποίηση και στην κατάλυση των εθνικών συνόρων που αυτή συνεπάγεται; Μόνο η ύπαρξη κυριάρχων εθνών-κρατών θέτει εμπόδια στην παγκοσμιοποίηση σήμερα.
Οι κυριότεροι φορείς της παγκοσμιοποιήσεως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ο.Ν.Ε., ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το Δ.Ν.Τ. και η Παγκόσμια Τράπεζα, αλλά και όλοι οι Οργανισμοί που προωθούν το "εμπόριο χωρίς σύνορα" και την "ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων και εργαζομένων". Κοινός εχθρός όλων αυτών είναι η εθνική κυριαρχία. Διότι κάθε έθνος που είναι κυρίαρχο δεν επιτρέπει σε αυτούς τους Οργανισμούς την απρόσκοπτη πρόσβαση στις αγορές του ή στις πλουτοπαραγωγικές του πηγές. Κάθε κυρίαρχο έθνος προστατεύει την εθνική του οικονομία, όπως προστατεύει και τον εθνικό του πολιτισμό από αλλότρια ιδεολογήματα, και κατοχυρώνει την πολιτική του αυτονομία στους διεθνείς οργανισμούς.
Για παράδειγμα, πως η Ε.Ε. θα μπορεί να ελέγχει την πετρελαϊκή πολιτική της Νορβηγίας όταν η τελευταία δεν είναι μέλος της Ε.Ε. και θεωρεί το πετρέλαιο της Βόρειας Θάλασσας εθνική της υπόθεση; Πως μπορεί η Ε.Ε. να χειραγωγήσει τα επιτόκια και τη φορολογική πολιτική στην Ο.Ν.Ε. όταν η στερλίνα, το ελβετικό φράγκο ή τη σουηδική κορώνα είναι ανεξάρτητα εθνικά νομίσματα στις διεθνείς χρηματαγορές; Πως οι Αμερικανοί θα μπορέσουν να προωθήσουν την βιο-τεχνολογία στον αγροτικό τομέα σε παγκόσμια κλίμακα, αν δεν την επιβάλλουν μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου; Πως οι δυτικές χώρες θ' αφαιμάξουν τον φυσικό πλούτο της Αφρικής και της Ασίας αν δεν επιβάλλει το Δ.Ν.Τ. ως πανάκεια την απορύθμιση (deregulation) των αγορών τους;
Μόνο το έθνος σήμερα εγγυάται την ελευθερία των πολιτών του, διότι τα έθνη έχουν πολίτες ενώ η παγκοσμιοποίηση θέλει υπηκόους και καταναλωτές. Και ελευθερία υπάρχει μόνο όταν υπάρχουν επιλογές για τους λαούς και τους πολίτες. Αν είσαι υποχρεωμένος να πωλήσεις την παραγωγή του βοδινού σου κρέατος στην Mac Donald's, ή να αγοράσεις τους γενετικά τροποποιημένους σπόρους από την Monsado δεν είσαι ελεύθερος ούτε ως παραγωγός, ούτε ως καταναλωτής.
Αν ψηφίζεις μία κυβέρνηση η οποία όμως δεν είναι κυρίαρχη, διότι η πραγματική εξουσία βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα της Φραγκφούρτης, ή στις εκάστοτε αποφάσεις του Γερμανο-γαλλικού άξονα τότε δεν είσαι ελεύθερος ούτε ως έθνος. Αυτό λοιπόν θέλει και η παγκοσμιοποίηση: ελεγχόμενα έθνη, ελεγχόμενους πολίτες, ελεγχόμενη γνώση, ελεγχόμενες αγορές, ομοιογενοποίηση-τυποποίηση ανθρώπων και πολιτισμών.
Αν θέλουμε να πολεμήσουμε ουσιαστικώς την παγκοσμιοποίηση πρέπει να ενδυναμώσουμε τους μηχανισμούς και τους θεσμούς της εθνικής κυριαρχίας, να προστατεύσουμε τον Ελληνικό πολιτισμό και τις παραδόσεις μας, να σταθούμε στο πλευρό της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και να αυξήσουμε τους βαθμούς ελευθερίας του Έλληνα πολίτη στην οικονομία, την ενημέρωση και τον πολιτισμό.
Η λαϊκή κυριαρχία πρέπει να ασκείται από το Ελληνικό Κοινοβούλιο εν ονόματι του Ελληνικού έθνους και λαού. Δεν την παραχωρούμε στην απρόσωπη και πολυ-εθνική γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Ο Έλλην πολίτης εκφράζει την βούλησή του ψηφίζοντας και εκλέγοντας κυβέρνηση και πολιτική, αυτό είναι Δημοκρατία και εθνική κυριαρχία.
Διότι η Δημοκρατία έχει πάντα εθνική βάση καθώς λειτουργεί γύρω από το Δήμο και τον "όμαιμο-ομόγλωσσο-ομότροπο Λαό", ενώ τα υπερ-εθνικά μορφώματα και οι Αυτοκρατορίες είναι πάντα εχθρικές έναντι των εθνών και της ελευθερίας των πολιτών διότι δεν διαθέτουν καμμία νομιμοποιητική βάση. Αν θέλουμε σήμερα να υπερασπισθούμε την ελευθερία μας από την παγκοσμιοποίηση πρέπει να υπερασπισθούμε τον μοναδικό θεσμό που την κατοχυρώνει: το έθνος-κράτος.
