Αγαπημένε μου συνδικαλιστή,
σου γράφω αυτό το μικρό γράμμα για να μου λύσεις αν μπορείς φυσικά κάποιες απορίες. Ο αγώνας σου υποτίθεται πως είναι για μένα. Τον Έλληνα ..... εργαζόμενο, των 700 ευρώ,
που τρώω περίπου την μισήζωή μου σε μια καθόλου δημιουργική εργασία. Μπορώ να πω ότι δεν με εκφράζει ο τρόπος σου. Κάθε φορά, κάνεις απεργία και με εμποδίζεις να πάω στην δουλειά μου και να ζήσω. Πρέπει να σου αρέσει πολύ η διαδρομή Ομόνοια-Πεδίο του Άρεως-Σύνταγμα. Όλο εκεί συχνάζεις. Και πάλι πίσω. Τολμώ να πω ότι με τρομάζεις. Είσαι πέραν του δέοντος διεκδικητικός, για ζητήματα που αφορούν μόνο εσένα και τον κλάδο σου. Ακόμα, απορία μου προκαλεί ο τρόπος που απαιτείς. Είσαι πολύ μαχητικός όταν χάνεις πράγματα που είχες συνηθίσει. Συνήθως είσαι διορισμένος από τις κυβερνήσεις. Κατά κύριο λόγο, παραμένεις διακοσμητικός, ενώ θα έπρεπε να παλεύεις για μένα. Παλεύεις όμως και φωνάζεις πολύ δυνατά μόνο για την πάρτη σου. Αυτό δεν μπορείς να το αρνηθείς...
Αγαπημένε μου συνδικαλιστή, πραγματικά εκτός από το ότι με τρομάζεις, μου είσαι και άχρηστος πρακτικά. Επίσης, επιβαρύνεις και όλους τους Έλληνες με την κατάχρηση του δημοσίου χρήματος. Οπότε μην με χρησιμοποιείς άλλο. Δεν γουστάρω...
