Δεν μπορούσα να μην το γράψω.
Έλαβα ένα email από ένα φίλο που μοιραζόμαστε την ίδια
αγάπη.
Την αγάπη για την Πολεμική Αεροπορία.
Την Ελληνική Πολεμική Αεροπορία.
Τους προστάτες μας, τους υπερασπιστές μας.
Τους Ήρωες μας.
Το email ήταν για τον Κώστα Ηλιάκη και το "επεισόδιο" στην Κάρπαθο.
Γύρισα στο σπίτι αργά, μετά τις 2 το πρωί μετά από 20 ώρες.
Χειρουργεία, επισκέψεις. Χαρές και στενοχώριες. Κούραση με το κιλό.
Η Γοργόνα είχε από ώρα κοιμηθεί. Βλέπεις η κούραση δεν κάνει διακρίσεις ούτε επιλέγει.
Με όλη την υπερένταση άναψα τον υπολογιστή για να χαλαρώσω.
Έφτιαξα κι ένα χαμομήλι και είπα να δω τα email μου που μέρες τώρα στοιβάζονταν στο ηλεκτρονικό ράφι.
Πολλά τα spam, πολλά τα ανούσια. Άρχισα να σβήνω.
Και να το.
Ο φίλος μου ο Θωμάς από την ξενιτιά.
Με χαρά τον κλικάρω. Είχα καιρό να τον "ακούσω".
Διαβάζω και διαβάζω.
Ποια χαρά. Λύπη και θυμός και αγανάχτηση.
Το θέμα του ο Σμηναγός της Π.Α ο Κώστας ο Ηλιάκης που "κατέπεσε"
ανοικτά της Καρπάθου μετά την εμπλοκή με Τουρκικά F-16.
"... Ο σμηναγός Κ. Ηλιάκης μπαίνει ανάμεσα στο ένα τουρκικό F-16 και το RF-4 για να πάρει τα νούμερά του και να διαπιστώσει τα φωτογραφικά μηχανήματα και τα όπλα που φέρει. Το άλλο τουρκικό F-16 (σμηναγός Xαλί Iμπραήμ) αφήνει τον σχηματισμό και έρχεται πίσω από τον Έλληνα πιλότο Κ. Ηλιάκη, ενώ ο άλλος Έλληνας πιλότος έχοντας μείνει πιο πίσω, έρχεται πίσω από τον Τούρκο και τον εγκλωβίζει. Ο Τούρκος σμηναγός λέει στον Κ. Ηλιάκη να φύγει δίπλα από το RF-4 ενώ παράλληλα τον εγκλωβίζει. Ο Έλληνας πιλότος δεν φεύγει, ο Τούρκος μιλά συνθηματικά στους άλλους δύο Τούρκους πιλότους και εξαπολύει ένα πύραυλο, ενώ ταυτόχρονα τα τρία τουρκικά αεροσκάφη στρίβουν προς διάφορες κατευθύνσεις. Ο πύραυλος πλήττει το αεροσκάφος του Κ. Ηλιάκη το οποίο εκρήγνυται...."
Αυτό το εκρήγνυται μου έσπασε τα αυτιά. Σαν να το άκουσα, σαν να το είδα, σαν να ένοιωσα το θερμικό κύμα από την έκρηξη να μου καίει το πρόσωπο.
Συνέχισα το διάβασμα. Θυμός και απογοήτευση. Άρχισα να βρίζω μέσα μου. Η αδρεναλίνη μου εκτοξεύτηκε στα ύψη. Δεν ένοιωθα κούραση. Μόνο θυμό.
Όχι μόνο για το τι συνέβη εκεί πάνω στους γλυκούς ελληνικούς αέρηδες και στα βαθυγάλανα νερά του Αιγαίου αλλά πολύ περισσότερα για το τι δεν έγινε μετά.
Τι στο διάολο έχουν πάθει αυτοί που μας κυβερνάνε; Γιατί κρύβουν τα γεγονότα;
Δεν τρέχει Ελληνικό αίμα μέσα τους;
Έχουν περάσει τα χρόνια από τότε κι εγώ ακόμα αναριγώ στο άκουσμα και μόνο του ονόματος του Σμηναγού μας. Ακούω τον Εθνικό Ύμνο και το κορμί μου τεντώνεται σε στάση προσοχής λες και θαρρείς θα μπορέσω να φτάσω το Ύψος της. Ακούω τα μαχητικά μας να περνάνε πάνω από το κεφάλι μου και ζηλεύω που δεν είμαι κι εγώ μέσα να βγω στο κυνήγι των τουρκικών μαχητικών που κάθε μέρα, κάθε μέρα, κάθε μέρα παραβιάζουν τον κυρίαρχο και ζωτικό μας χώρο.
Μου ήρθε στη θύμηση η φράση του Πάγκαλου τότε με τα Ίμια
"... ένα πανί είναι.." αναφερόμενος για την Ελληνική Σημαία.
Μακάρι ρε κερατά άμα πεθάνω να γινόταν να με φέρουν τυλιγμένο με αυτό το πανί.
Δεν θέλω να εκτροχιαστώ άλλο. Σταματώ εδώ για να σας παραθέσω το κείμενο που μου εστάλη για να μην ξεχνάμε.
Και μία παράκληση....
Έλαβα ένα email από ένα φίλο που μοιραζόμαστε την ίδια
αγάπη.Την αγάπη για την Πολεμική Αεροπορία.
Την Ελληνική Πολεμική Αεροπορία.
Τους προστάτες μας, τους υπερασπιστές μας.
Τους Ήρωες μας.
Το email ήταν για τον Κώστα Ηλιάκη και το "επεισόδιο" στην Κάρπαθο.
Γύρισα στο σπίτι αργά, μετά τις 2 το πρωί μετά από 20 ώρες.
Χειρουργεία, επισκέψεις. Χαρές και στενοχώριες. Κούραση με το κιλό.
Η Γοργόνα είχε από ώρα κοιμηθεί. Βλέπεις η κούραση δεν κάνει διακρίσεις ούτε επιλέγει.
Με όλη την υπερένταση άναψα τον υπολογιστή για να χαλαρώσω.
Έφτιαξα κι ένα χαμομήλι και είπα να δω τα email μου που μέρες τώρα στοιβάζονταν στο ηλεκτρονικό ράφι.
Πολλά τα spam, πολλά τα ανούσια. Άρχισα να σβήνω.
Και να το.
Ο φίλος μου ο Θωμάς από την ξενιτιά.
Με χαρά τον κλικάρω. Είχα καιρό να τον "ακούσω".
Διαβάζω και διαβάζω.
Ποια χαρά. Λύπη και θυμός και αγανάχτηση.
Το θέμα του ο Σμηναγός της Π.Α ο Κώστας ο Ηλιάκης που "κατέπεσε"
ανοικτά της Καρπάθου μετά την εμπλοκή με Τουρκικά F-16.
"... Ο σμηναγός Κ. Ηλιάκης μπαίνει ανάμεσα στο ένα τουρκικό F-16 και το RF-4 για να πάρει τα νούμερά του και να διαπιστώσει τα φωτογραφικά μηχανήματα και τα όπλα που φέρει. Το άλλο τουρκικό F-16 (σμηναγός Xαλί Iμπραήμ) αφήνει τον σχηματισμό και έρχεται πίσω από τον Έλληνα πιλότο Κ. Ηλιάκη, ενώ ο άλλος Έλληνας πιλότος έχοντας μείνει πιο πίσω, έρχεται πίσω από τον Τούρκο και τον εγκλωβίζει. Ο Τούρκος σμηναγός λέει στον Κ. Ηλιάκη να φύγει δίπλα από το RF-4 ενώ παράλληλα τον εγκλωβίζει. Ο Έλληνας πιλότος δεν φεύγει, ο Τούρκος μιλά συνθηματικά στους άλλους δύο Τούρκους πιλότους και εξαπολύει ένα πύραυλο, ενώ ταυτόχρονα τα τρία τουρκικά αεροσκάφη στρίβουν προς διάφορες κατευθύνσεις. Ο πύραυλος πλήττει το αεροσκάφος του Κ. Ηλιάκη το οποίο εκρήγνυται...."Αυτό το εκρήγνυται μου έσπασε τα αυτιά. Σαν να το άκουσα, σαν να το είδα, σαν να ένοιωσα το θερμικό κύμα από την έκρηξη να μου καίει το πρόσωπο.
Συνέχισα το διάβασμα. Θυμός και απογοήτευση. Άρχισα να βρίζω μέσα μου. Η αδρεναλίνη μου εκτοξεύτηκε στα ύψη. Δεν ένοιωθα κούραση. Μόνο θυμό.
Όχι μόνο για το τι συνέβη εκεί πάνω στους γλυκούς ελληνικούς αέρηδες και στα βαθυγάλανα νερά του Αιγαίου αλλά πολύ περισσότερα για το τι δεν έγινε μετά.
Τι στο διάολο έχουν πάθει αυτοί που μας κυβερνάνε; Γιατί κρύβουν τα γεγονότα;
Δεν τρέχει Ελληνικό αίμα μέσα τους;
Έχουν περάσει τα χρόνια από τότε κι εγώ ακόμα αναριγώ στο άκουσμα και μόνο του ονόματος του Σμηναγού μας. Ακούω τον Εθνικό Ύμνο και το κορμί μου τεντώνεται σε στάση προσοχής λες και θαρρείς θα μπορέσω να φτάσω το Ύψος της. Ακούω τα μαχητικά μας να περνάνε πάνω από το κεφάλι μου και ζηλεύω που δεν είμαι κι εγώ μέσα να βγω στο κυνήγι των τουρκικών μαχητικών που κάθε μέρα, κάθε μέρα, κάθε μέρα παραβιάζουν τον κυρίαρχο και ζωτικό μας χώρο.
Μου ήρθε στη θύμηση η φράση του Πάγκαλου τότε με τα Ίμια
"... ένα πανί είναι.." αναφερόμενος για την Ελληνική Σημαία.
Μακάρι ρε κερατά άμα πεθάνω να γινόταν να με φέρουν τυλιγμένο με αυτό το πανί.
Δεν θέλω να εκτροχιαστώ άλλο. Σταματώ εδώ για να σας παραθέσω το κείμενο που μου εστάλη για να μην ξεχνάμε.
Και μία παράκληση....
ΞΥΠΝΑΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ!!
