- Τί κρύβεται στο παρασκήνιο της συζήτησης περί εξόδου της χώρας από το ευρώ και που οδηγείται Ελλάδα και Ευρώπη με τους επαναλαμβανόμενους «Μνημονιακούς κύκλους».
- Η Αθήνα ενδεχομένως πιέζεται να προχωρήσει στην μετατροπή του συνόλου του χρέους σε ενυπόθηκο, να πουλήσουμε δηλαδή όχι μόνο ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, αλλά και κάθε μέλλον αυτής της χώρας.
- Όσο η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα του χρέους με μερική διαγραφή του, τόσο θα μεταβάλλεται σταδιακά σε «Τρίτο Κόσμο», συμμετέχοντας στη μαζική «φτωχοποίηση» των Ευρωπαίων σε καιρό ειρήνης.
- Η συζήτηση περί εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, μπορεί να τροφοδοτείται από κερδοσκοπικές επιδιώξεις, από μειοψηφικούς γερμανικούς κύκλους που θα ήθελαν να «ξεφορτωθούν» την αδύναμη περιφέρεια.
Το ζήτημα της εξόδου –ή της «αποβολής»– της Ελλάδας από το ευρώ επανήλθε για πολλοστή φορά στο προσκήνιο, ενδεχομένως για λόγους άσκησης πίεσης στο κυβερνών κόμμα.Που καλείται τώρα να πάρει και να εφαρμόσει νέα μέτρα «ακρωτηριασμού» του ελληνικού κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας, που επιθυμεί η τρόικα, περιλαμβανομένης της εκποίησης ή υποθήκευσης σημαντικών τμημάτων της δημόσιας περιουσίας. Η οποία εκποίηση εμφανίζεται τώρα ως «μαγική» λύση, όπως και το Μνημόνιο πέρσι, του οποίου ήδη ομολογείται από όλους η παταγώδης αποτυχία και η επιδείνωση, αντί βελτίωσης, του προβλήματος χρέους της χώρας.
Φυσικά πρόκειται περί ιδιοτελών και υστερόβουλων ανοησιών, διαχεόμενων στο εσωτερικό της χώρας από το ευρύτερο νεοφιλελεύθερο «Κόμμα του Μνημονίου». Η εκποίηση θα ήταν όντως λύση υπό δύο προϋποθέσεις: Να ξαναφέρναμε μέσω αυτής το χρέος σε ικανοποιητικό επίπεδο, να έμενε μια βιώσιμη Ελλάδα στο τέλος της διαδικασίας. Καμία από τις δύο δεν συντρέχει. Οι προτεινόμενες ιδιωτικοποιήσεις θα αυξήσουν χρέος και έλλειμμα, στερώντας το κράτος από πολύτιμα έσοδα έναντι ασήμαντου ανταλλάγματος. Θα στερήσουν, επίσης, την Ελλάδα από τις τελευταίες υποδομές και τις βασικές επιχειρήσεις της που παραμένουν υπό εθνικό έλεγχο. Δεν θα εξυπηρετήσουν παρά τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που έχουν δανείσει την Ελλάδα και τις ξένες δυνάμεις που θέλουν να την ελέγξουν, χρησιμοποιώντας την οικονομική αποικιοποίηση ή/και καταστροφή της.
Το ΠΑΣΟΚ δυσκολεύεται, ολοένα και περισσότερο, να υιοθετήσει μέτρα που πλέον δεν μπορεί να «χωνέψει» το ίδιο, συνειδητοποιώντας ότι συνιστούν αυτοχειριασμό. Όσο κι αν διάφοροι λόγοι εξηγούν την αξιοσημείωτη πειθαρχία με την οποία το κυβερνών κόμμα βαδίζει κατευθείαν στον γκρεμό, αυξάνονται όσοι στις τάξεις του συνειδητοποιούν ότι οι ίδιοι και το κόμμα τους δεν έχουν απολύτως κανένα μέλλον. Το κύμα λαϊκών αποδοκιμασιών που ξεσπά, κάθε φορά που εμφανίζονται δημοσίως ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και οι βουλευτές, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο μετά την αποστασία του 1965. Αλλά δεν θα είναι τίποτα συγκρινόμενο με όσα θα συμβούν σε αυτή τη χώρα όταν ο ελληνικός λαός συνειδητοποιήσει πλήρως την έκταση των ερειπίων που θα του κληροδοτήσει η παρούσα κυβέρνηση. Όσο μεγαλύτερο χρόνο παραμείνει η παρούσα κυβέρνηση στην εξουσία, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η τελική καταστροφή και τόσο μεγαλύτερο και το τίμημα που θα καταβάλουν όσοι συνήργησαν σε αυτή.
Ενυπόθηκο χρέος
Το ίδιο «σενάριο», πιθανής αναδιάρθρωσης του χρέους και εξόδου από το ευρώ, «παίχτηκε» κατά καιρούς και με τρόπο περίπου πανομοιότυπο, στη διάρκεια της όλης ελληνικής κρίσης. Από τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης Παπανδρέου, οι εγχώριες κυβερνητικές δηλώσεις –«Τιτανικοί», Εντατικές κ.λπ.–, οι καμπάνιες των διεθνών media κατά της Ελλάδας και των άλλων «γουρουνιών» της Ευρωζώνης και η δράση των «αγορών» στην αγορά CDS συνέκλιναν και συνδυάστηκαν με σκοπό –ή τουλάχιστον αποτέλεσμα– να δημιουργήσουν το απαραίτητο πολιτικο-ψυχολογικό κλίμα για να περάσουν αδιανόητα μέτρα αναπτυξιακού και κοινωνικού ακρωτηριασμού στην Ελλάδα πρώτα και αλλού στη συνέχεια, αλλά και να δικαιολογηθεί η, επίσης αδιανόητη μέχρι πρότινος, είσοδος του ΔΝΤ στην Ευρώπη.
Ακόμη χειρότερα, η Αθήνα ενδεχομένως πιέζεται ώστε να προχωρήσει, το ταχύτερο δυνατό, η κυβέρνηση Παπανδρέου στην εγκληματική πράξη –μερικοί θα την ονόμαζαν ίσως «προδοτική»– που συνιστά η μετατροπή του συνόλου του χρέους της χώρας σε ενυπόθηκο προς εξασφάλιση των δανειστών της. Δεν θα πουλούσαμε, δηλαδή, μόνο ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, θα πουλούσαμε και κάθε μέλλον αυτής της χώρας. Έναν τέτοιο κίνδυνο επεσήμανε ήδη ο Βασίλειος Μαρκεζίνης σε συνέντευξή του στον Κόσμο του Επενδυτή, το περασμένο Σάββατο, ενώ στην ίδια κατεύθυνση συγκλίνουν και δηλώσεις Ιταλών αξιωματούχων. Δεν αποκλείεται να ξαναδούμε την Goldman Sachs, ή κάποια «συνάδελφό» της, να μας προτείνει πάλι τα περίτεχνα swaps που εισήγαγε ο Σημίτης και συνέχισε ο Καραμανλής, υπό την εποπτεία του βετεράνου της αμερικανοεβραϊκής τράπεζας κ. Χριστοδούλου, τον οποίο η κυβέρνηση Παπανδρέου συνεχίζει και σήμερα να έχει υπεύθυνο διαχείρισης του δημόσιου χρέους.
Σε ξένες τράπεζες οι ελληνικές καταθέσεις
Αυτό που δεν σκέφτηκαν –στην καλύτερη περίπτωση, που δεν είμαστε βέβαιοι ότι ισχύει– οι αρχιτέκτονες αυτής της μεθόδου είναι ότι, μαζί με τις αντιστάσεις της ελληνικής κοινωνίας, κατέστρεψαν και την ελληνική οικονομία. Η οικονομία είναι κατά το ήμισυ ψυχολογία. Πανικό στον πανικό, τρόμαξαν μεν οι Έλληνες, πήραν όμως μεγάλο μέρος των καταθέσεών τους έξω. Πολλοί ομολογιούχοι επεχείρησαν, επίσης, να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα, έστω και με ζημία, ασκώντας πίεση στα επιτόκια και τα CDS. Θα περάσουν πολλά χρόνια προτού οποιοσδήποτε ξένος επενδυτής, έχων σώας τας φρένας, αποφασίσει να επενδύσει στη χώρα. Το Βερολίνο, που πούλησε, όπως ο Φάουστ, την ψυχή του στο διάβολο των «αγορών» για να «πειθαρχήσει» την Ευρωζώνη, κινδυνεύει στο τέλος να βρεθεί με μια ανεξέλεγκτη κρίση, που θα ξεπεράσει την ικανότητα διαχείρισης που διαθέτει και θα του κοστίσει πολύ περισσότερο, πολιτικά, οικονομικά ίσως και στρατηγικά.
Το ερώτημα είναι πόσο καιρό ακόμα θα είναι δυνατό να παίζεται αυτό το «κυκλικό» παιχνίδι πανικού, κάμψης αντιστάσεων, υποτιθέμενης «σωτηρίας» και ανακούφισης γιατί «επιζήσαμε» άλλη μια φορά. Κάθε νέος «γύρος» εξαντλεί τόσο τα οικονομικά περιθώρια της χώρας, που απειλείται κάθε τόσο να γίνει «Lehman Brothers» για να βάλει μυαλό, όσο και τα πολιτικά περιθώρια διαχείρισης της ελληνικής κρίσης. Αυξάνεται ο κίνδυνος οι «κύκλοι» να σπάσουν κάποια στιγμή ανεξέλεγκτα.
Το σενάριο εξόδου από το ευρώ
Η συζήτηση περί εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, εκτός από άσκηση πίεσης στην Αθήνα, μπορεί επίσης να τροφοδοτείται από κερδοσκοπικές επιδιώξεις, από (μειοψηφικούς) γερμανικούς κύκλους που θα ήθελαν να «ξεφορτωθούν» την αδύναμη περιφέρεια, κύκλους που επιδιώκουν να ελέγξουν το γεωπολιτικό χώρο ή δυνάμεις που επιθυμούν την πλήρη αποκατάσταση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού. (Η τεράστια παρασκηνιακή επιρροή του αμερικανικού κατεστημένου και, πρώτα από όλα, του ισραηλινού λόμπι των ΗΠΑ στην κυβέρνηση Παπανδρέου ενδέχεται, επίσης, να έχει βάλει το χεράκι της, αφού είναι σε θέση να χρησιμοποιούν έντεχνα την Αθήνα για δικές τους επιδιώξεις, χωρίς καν αυτή να αντιλαμβάνεται πως τη χρησιμοποιούν.)
Όσο καιρό η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει ριζικά το πρόβλημα του χρέους, με μορφή μερικής διαγραφής του συνόλου του, αλλά και της «επανίδρυσής» της, ώστε να πάει σε διαφορετικό οικονομικό μοντέλο –κεϋνσιανισμός, με πολιτική ανάπτυξης και συνοχής, συν προστατευτισμός, συν επανακοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα–, μοντέλου που να μην παράγει δομικά χρέος αλλά ανάπτυξη και συνοχή, θα τίθεται πρακτικά προ του εξής διλήμματος:
• είτε να μεταβάλλεται σταδιακά σε «Τρίτο Κόσμο», κατεδαφίζοντας το κοινωνικό της κράτος υπό τη δικτατορία της Γερμανίας και των «αγορών».
• είτε να αποσυντεθεί μέσα στο χάος, τροφοδοτώντας και ολοκληρωτικές τάσεις, απαραίτητες για την καταστροφή της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, που μακροχρόνια είναι απαραίτητη για να περάσει, εντέλει, ένα πρωτοφανές πρόγραμμα μαζικής «φτωχοποίησης» των Ευρωπαίων σε καιρό ειρήνης.
Δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο ότι οι (μετα)φασίστες της Μαρίν Λεπέν έχουν καταστήσει την έξοδο από το ευρώ κεντρικό τους σύνθημα. Η Ελλάδα, δυστυχώς, είναι η πρώτη υποψήφια για να εισάγει το χάος στην Ευρώπη. (Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε ότι η χώρα μας, βρίσκεται και σε εξαιρετικά κρίσιμη γεωπολιτικά και γεωοικονομικά περιοχή, όπου διασταυρώνονται παγκόσμιες στρατηγικές και ισχυρές μεταναστευτικές ροές και εντάσεις.)
Αν δεν αναπτυχτεί, ταυτόχρονα και σύντομα, και ελληνική και ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση, η τελευταία κινδυνεύει να γίνει ανεξέλεγκτη και καταστροφική. Προς το παρόν όμως, οι πολιτικές ηγεσίες σε Ελλάδα και Ευρώπη αδυνατούν όχι μόνο να παράγουν ικανοποιητικές απαντήσεις, αλλά ακόμα και ορθή διάγνωση του προβλήματος. Αφήνουν έτσι την πρωτοβουλία στις δυνάμεις του Χάους και της Αποσύνθεσης, που δεν είναι άλλες από το «παγκόσμιο τέρας» του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, που παρήγαγαν τέσσερις δεκαετίες νεοφιλελευθερισμού, «απελευθερώσεων», «απορρυθμίσεων», «αποφορολόγησης», η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η εξαγορά και συνθηκολόγηση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό οργανώνει την κρίση, για να κατεδαφίσει τις κοινωνικές κατακτήσεις, τον πολιτισμό και τη δημοκρατία της Ευρώπης, μετακυλίοντας στους ευρωπαϊκούς λαούς όλο το βάρος του χρέους που δημιούργησε και εμπεδώνοντας την εξουσία μιας «Ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας της Παγκοσμιοποίησης».
