Έχω επανειλημένα γράψει πως όταν οι λαοί οργίζονται και ξεσηκώνονται, τότε οι εξουσίες τρέμουν. Πρόσφατα, και μετά την απόφαση των Ελλήνων να αφήσουν τους καναπέδες τους και να βγούνε στις πλατείες για να διεκδικήσουν την ελευθερία τους, για να διεκδικήσουν το μέλλον των παιδιών τους και τέλος για να διεκδικήσουν την πατρίδα τους, είδαμε τους "δανειστές" μας να συνοφρυώνονται, να ξανασκέφτονται και να προτείνουν διαφορετικές προσεγγίσεις στο θέμα της αποπληρωμής του χρέους.
Βέβαια, με μία δεύτερη ανάγνωση των επανατοποθετήσεων των υπαλλήλων των διεθνών τραπεζών, διαπιστώνουμε πως "μελώνουν" την κατοχή της χώρας και θέλουν να μας πείσουν πως ό,τι κάνουν το κάνουν για το... καλό μας! Η οργή όμως των Ελλήνων δεν μειώνεται και αυτό τρομάζει τους κυβερνώντες (ιδιαίτερα αυτούς), αλλά και τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο της χώρας. Η απόδειξη γι αυτό είναι στο ότι έχουν πάψει να κυκλοφορούν, αφού τρέμουν στην ιδέα πως θα συναντήσουν κάποιους αγανακτισμένους Έλληνες πολίτες. Όσοι, βέβαια, από τους πολιτικούς επιχείρησαν μία έξοδο, πολύ σύντομα κατάλαβαν το λάθος τους, αφού "απεγκλωβίστηκαν" με την βοήθεια της Αστυνομίας...
Επειδή όμως εγώ δεν ξέρω πολλά γράμματα, αφήνω τον πολυγραφότατο και εμπειρότατο Κώστα Καββαθά να τα πει με τον δικό του τρόπο...
Κωνσταντίνος
Να ‘μαστε λοιπόν το 2014…
Έχουμε μειώσει ή και μηδενίσει το χρέος,έχοντας πείσει (με τη βοήθεια του Ομπάμα) τους τοκογλύφους να μην εξαργυρώσουν τα CDS, να περιμένουν λίγο βρε αδερφέ, να δώσουν μία ανάσα στον Γοδεφρείγο και στον Ελληνικό λαό. Και πείτε ότι έδωσαν.
Μετά τι; Τι θα κάνει η χώρα με την ανάσα όταν θα οφείλει 500 δις;
Πως θα “αναπτυχθεί”;
Με την Ντόρα και τον Χυτήρη;
Με τον Δρούτσα και την Νταλάρα; Με τον Ραφηνάτο και τον… Σιούφα;
΄Η μήπως με τον Μεϊμαράκη, τον Γείτονα και την… Τζάκρη;
Αν πω ότι, οι περισσότεροι από δαύτους εμποδίζονται απ’ τα…μουστάκια και τα φουλάρια Hermes τι θα πείτε;
Ότι έχω δίκιο;
Μεταφορικά μιλάω αναγνώστες όταν λέω για “μουστάκια” και φουλάρια.
Πίσω τους κρύβεται το βαθιά συντηρητικό πολιτικό καταστημένο με τις μίζενς, τις βόνταφον και τα σκάνδαλα.
Η μόνη ελπίδα βρίσκεται σε αυτό που θα βγει απ’ τις πλατείες.
Δεν ξέρω τι θα είναι αλλά, δε νομίζω ότι θα περιμένουμε πολύ για να μάθουμε…
