Ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ, προβλέπει καθεστώς «επιτήρησης» ή «κηδεμονίας» για χώρες, οι οποίες έχουν τα χαρακτηριστικά και τις προϋποθέσεις ανεξαρτήτων κρατών, αλλά που για πολιτικούς λόγους δεν μπορούν να τύχουν διεθνούς αναγνώρισης ή βρίσκονται σε κατάσταση αδυναμίας να κυβερνηθούν από μόνες τους.
Τέτοια παραδείγματα είχαμε κυρίως την περίοδο της αποαποικιοκρατίας από το 1947 και μετά, αλλά και πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, την περίοδο της Κοινωνίας των Εθνών.
Σήμερα, οι καταστάσεις αυτές έχουν σχεδόν εκτονωθεί και η έννοια της κηδεμονίας ή της επιτήρησης, έχει περάσει κυρίως, άμεσα ή έμμεσα, εμφανώς ή καμουφλαρισμένα, στο πεδίο της οικονομικής εξάρτησης.
«Η Ελλάδα στους Έλληνες», έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, χωρίς όμως, στη μακρόχρονη θητεία του, ως Πρωθυπουργού, με δυνατή και σταθερή λαϊκή βάση, να πάρει τα απαραίτητα μέτρα γι΄ αυτό. Οι αμερικανικές βάσεις στην ουσία μετέφεραν το κέντρο βάρους τους, από το Ελληνικό στη Σούδα. Η κατεχόμενη Κύπρος ανακηρύχθηκε σε «ανεξάρτητο κράτος» με τη μόνη ευτυχώς αναγνώριση, μέχρι σήμερα, της Τουρκίας.
Η Ελλάδα, με μεγάλους δανεισμούς και με φειδωλές λαϊκίστικες πολιτικές, σημείωσε την περίοδο του ΠΑΣΟΚ, ρεκόρ δανείων και δεσμεύσεων, με πολύ ψηλά επιτόκια. Αρκεί να θυμηθούμε ότι τα δάνεια της περιόδου εκείνης εξοφλούνται ακόμη και στις μέρες μας… με νέα βεβαίως δάνεια!
Σήμερα, η χώρα μας βρίσκεται στο κατώφλι μιας σκληρής, επώδυνης και μακρόπνοης κηδεμονίας από τις διεθνείς αγορές και τους εταίρους της. Το βέβαιο είναι ότι ανεξαρτήτως διαχρονικών ευθυνών και προθέσεων, η χώρα μας δεν θα μπορεί να ανακάμψει πριν από την πάροδο πολλών ετών. Το μέλλον είναι αβέβαιο και ρευστό, διότι οι μέχρι σήμερα προσπάθειες της Κυβέρνησης, στο πλαίσιο του Μνημονίου 1, απέτυχαν και δεν γνωρίζουμε γιατί. Αντί λοιπόν να γίνει μια σοβαρή καταγραφή των αιτιών και των λαθών για το σημερινό αδιέξοδο, η κυβέρνηση καταφεύγει σε κυβερνητικά σποτάκια, που παραπλανούν, με λεφτά των φορολογουμένων.
Από την πλευρά τους, οι ξένοι δεν έχουν να χάσουν τίποτε. Μειώνουν κατά 30% τις πιστώσεις τους, εμπλέκοντας κατ΄ αναλογία και τον ιδιωτικό τομέα στο δανεισμό της Ελλάδος, «υποθηκεύουν» με επιτηρησιακό καθεστώς τον πλούτο της χώρας και την καθιστούν de facto τριτοκοσμική χώρα, ώστε να μπορούν να απομυζήσουν ότι και όπως το θέλουν, από ό, τι μένει από τη δυναμική παραγωγικότητα και εφευρετικότητα του Έλληνα.
Επτά στους δέκα νέους σκέπτονται να ξενιτευτούν, όπως αναφέρει πρωτοσέλιδα η σημερινή έγκυρη LE MONDE, τη στιγμή που το «σχέδιο διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας, που ξεπερνάει τα 60 δις. €, πέραν από την πέμπτη δόση, κινδυνεύει να αποδειχθεί καταστροφικό.
Με προβλεπόμενο για το 2012 δημόσιο χρέος 166% του ΑΕΠ από 126% το 2009 και με ρυθμό αυξημένο των spreads, από τάξη μεγέθους 1100 μονάδες τον Δεκέμβριο 2010, σε 1600 τον Ιούνιο 2011.
Που βρισκόμαστε σήμερα;
Καθημερινά, όλοι, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, διαπιστώνουν, ότι ο Πρωθυπουργός, κάνει κινήσεις στο κενό, όπως στο πρόσφατο Συμβούλιο πολιτικών Αρχηγών, κινούμενος σταθερά στη λογική των εντυπώσεων, ενώ η πραγματικότητα γίνεται δυσκολότερη για τον Έλληνα πολίτη αλλά και για τη χώρα συνολικά. Το χθεσινό μαραθώνιο υπουργικό συμβούλιο, δεν προσέθεσε τίποτε το διαφορετικό σε σχέση με όσα γνωρίζαμε, απλώς προσετέθησαν και άλλοι διαμαρτυρόμενοι υπουργοί και υπουργίνες.Σε αυτή την εξαιρετικά αρνητική συγκυρία, η ΝΔ με τις προτάσεις της στο Ζάππειο ΙΙ και την καθαρή θέση του Αντώνη Σαμαρά, στις προσκλήσεις του Πρωθυπουργού, στη συνάντηση τους, αλλά και στο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, φαίνεται να διαμορφώνει το νέο πολιτικό σκηνικό στη χώρα για την έξοδο από την πολιτική και οικονομική κρίση, κάτι που αποτυπώνεται και στην πρόθεση ψήφου των δημοσκοπήσεων. Ήδη, σήμερα, βλέπουν τη δημοσιότητα, γερμανικές προτάσεις που οδηγούν σε μακροχρόνιες διευθετήσεις, η δε συνάντηση της Άγκελα Μέρκελ με τον Μπαράκ Ομπάμα, θα είναι καθοριστική.
Οι εξελίξεις μέχρι τα μέσα Ιουλίου θα είναι κρίσιμες και σε μεγάλο βαθμό θα προσδιορίσουν τις εξελίξεις για πολλά επόμενα χρόνια στη χώρα μας.
Πρέπει να υπάρχει συνολική πρόταση άμεσης διαχείρισης της πολιτικής κατάστασης της χώρας, στο πλαίσιο αντιμετώπισης του κεντρικού ζητήματος, που είναι η διαχείριση του χρέους, σε μία τελείως διαφορετική βάση, που να προτάσσει το συμφέρον της χώρας έναντι του συμφέροντος των δανειστών.
Η πολιτική αυτή θα πρέπει να κινείται γύρω από την εφαρμογή εθνικού σχεδίου, που θα έχει ως βασικούς άξονες την ανάκτηση της διαχείρισης της τύχης της χώρας και τη συμφωνία με τους πιστωτές των αγορών για μία δίκαιη, αποτελεσματική και επωφελή για όλους, αντιμετώπιση του προβλήματος της εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους.
Το εθνικό σχέδιο συμφωνίας με τους πιστωτές μας θα πρέπει να βασίζεται στα πραγματικά δημοσιονομικά στοιχεία, όπως αυτά διαμορφώνονται σήμερα, και σε μία αντιμετώπιση η οποία είναι ειλικρινής, με αποκλειστικό γνώμονα το δημόσιο συμφέρον.
Η αυξανόμενη ετησίως καταβολή τόκων του δημοσίου χρέους σε ένα συρρικνούμενο ΑΕΠ, συμπιέζει τις δημόσιες δαπάνες σε υπερβολικό βαθμό, με αποτέλεσμα την περαιτέρω ύφεση, ανεργία. Άρα, μικρότερο ΑΕΠ και μεγαλύτερο πρόβλημα στην εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους.
Με τη λογική αυτή, κάθε υπόσχεση ανάπτυξης είναι αναληθής και η μόνη δυνατή εξέλιξη θα είναι η συνεχής, εντεινόμενη χειροτέρευση της δημοσιονομικής κατάστασης. Κάτι, που καθιστά αδύνατη μακροπρόθεσμα τη διαχείριση του χρέους και άρα την ανάπτυξη της οικονομίας. Η πολιτική αυτή έχει ως προοπτική την ελεγχόμενη από τους πιστωτές πτώχευση το 2013 και την οριστική υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς επιτροπείας για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, κατ’ αναλογία με Χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Ταυτόχρονα, η διαχείριση του ελληνικού χρέους, όπως εμφανίζεται σήμερα, καθίσταται μία επικερδής επιχείρηση για τους εταίρους μας αλλά και για ορισμένους, που διαθέτουν εσωτερική πληροφόρηση και αναλαμβάνουν τη διαχείριση των προγραμμάτων αυτών.
Η δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος, μέχρι το 2012, είναι ο όρος επιβίωσης της χώρας και ο μοναδικός τρόπος για την εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεών της στις αγορές.
Για την επιτυχία του στόχου απαιτούνται δύο μέτρα: Πρώτον, ένα μέτρο άμεσης τακτοποίησης των τοκοχρεολυτικών δόσεων και τόκων μέχρι την ολοκλήρωση συμφωνίας, μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των διαφόρων κατόχων ομολόγων για την εξόφλησή τους. Δεύτερον, άμεση λήψη μιας δέσμης μέτρων, που έχουν στόχο τις πραγματικές παθογένειες του αναπτυξιακού μοντέλου της Χώρας και όχι τους εργαζόμενους, το κοινωνικό κράτος και τη δημόσια περιουσία, απερίσκεπτα.
Με τη δέσμη μέτρων που θα αναπτυχθεί, το πρωτογενές πλεόνασμα θα μπορούσε από το τέλος του 2012 να κινηθεί σε θετικό ποσοστό του ΑΕΠ με τάση αύξησής του ανάλογα με τη δυνατότητα χρηματοδότησης δημοσίων επενδύσεων και αναπτυξιακών προγραμμάτων, μέσα από μία αναδιάρθρωση των δημοσίων δαπανών που μειώνει τις καταναλωτικές δαπάνες και αυξάνει τις αναπτυξιακές.
Η αναστροφή της ύφεσης και η διατήρηση πλεονασματικού πρωτογενώς προϋπολογισμού για μία τουλάχιστον δεκαετία (2012-2021), πρέπει να είναι και η δέσμευση της χώρας στους πιστωτές της και τους εταίρους της.
Η πολιτική αυτή θα αποτελέσει παράγοντα ενίσχυσης της αξιοπιστίας της χώρας και πεποίθησης ότι η χώρα θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα του εξωτερικού χρέους της και του ελλείμματός της αποτελεσματικά και βιώσιμα.
Σε ό, τι αφορά τώρα τη συμφωνία με τους δανειστές.
Θα πρέπει να είναι προς το αμοιβαίο συμφέρον, και αυτό αφορά δανειστές και κατόχους ομολόγων και να εγγυάται δύο πράγματα: την εξόφληση των δανείων, την επάνοδο της χώρας οριστικά στις ελεύθερες αγορές για την αποκατάσταση της σχέσης της Ελλάδος με τις διεθνείς αγορές. Αυτό το εγγυάται η Νέα Δημοκρατία.Απαιτείται γι’ αυτό, καταγραφή του δημοσίου χρέους, όπως αυτό διαμορφώνεται σήμερα από άποψη χρονικής διάρκειας ομολόγων, επιτοκίων, κατόχων των ομολόγων και προέλευσης αγοράς από την πρωτογενή ή τη δευτερογενή αγορά. Ειδικότερα:
1. Μετάθεση όλων των ομολόγων που λήγουν από το 2011 έως το 2020 για μία δεκαετία στις αντίστοιχες ημερομηνίες.
2. Η ονομαστική αξία αντικατάστασης των ομολόγων να γίνει στο ποσό αγοράς του ομολόγου από τον κάτοχό του («κουρεμένα», όπως τα πήραν) και όχι στην ονομαστική αξία έκδοσής του για τα ομόλογα που έχουν αγοραστεί στη δευτερογενή αγορά
3. Το επιτόκιο να καθοριστεί στο μέσο όρο του επιτοκίου για αντίστοιχα ομόλογα της χρονικής περιόδου 2002-2006 και σε κάθε περίπτωση να μην είναι μεγαλύτερο από 3,5% σταθερό επιτόκιο, για την περίοδο παράτασης αποπληρωμής των ομολόγων.
4. Οι τόκοι 2011-2015 να γίνουν ομόλογο λήξης 2020-2030.
5. Το εισπραχθέν δάνειο του Μηχανισμού Στήριξης να υπαχθεί στους ίδιους κανόνες εξυπηρέτησής του με τα ομόλογα.
Παράλληλα:
Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας με την εφαρμογή ιδιωτικοοικονομικών κανόνων λειτουργίας, σε συνδυασμό με την προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων (στρατηγικός επενδυτής και management, εγγυημένα μερίσματα δημοσίου, επενδύσεις), θα αυξήσει το δημόσιο παραγωγικό δυναμικό, χωρίς να στερεί το δημόσιο από έσοδα μερισμάτων και την απασχόληση και την παραγωγική δυνατότητα της χώρας.
Προϋπόθεση γι’ αυτό, είναι η βελτίωση του management στην κατεύθυνση αυτή. Η πώληση τουριστικών ακινήτων από την ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου, σε συνδυασμό με παραχώρηση κοινόχρηστων χώρων για την ανάπτυξη τουριστικών επενδύσεων διεθνώς ανταγωνιστικών, πρέπει να είναι άμεση προτεραιότητα ενός εθνικά ωφέλιμου και οικονομικά αποτελεσματικού προγράμματος αξιοποίησης- ιδιωτικοποίησης δημόσιας περιουσίας.
Επίσης, η μείωση των εισαγωγών κάθε προϊόντος που παράγεται και στην Ελλάδα είναι βασικός συντελεστής μείωσης του ελλείμματος. Θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος, νόμιμος, με γνώμονα την έκτακτη κατάσταση που διέρχεται η χώρα, να περιορισθούν οι εισαγωγές από τρίτες χώρες, καταναλωτικών αγαθών που παράγονται και στην Ελλάδα, για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Η ενίσχυση της εσωτερικής παραγωγής απαιτεί επιπλέον εξυγίανση του διαμεσολαβητικού εμπορίου, που είναι κερδοσκοπικό και δημιουργεί, όχι μόνο περιορισμό στην ανάπτυξη αλλά και πληθωριστικές πιέσεις μέσα από τη διαμόρφωση υψηλών κερδοσκοπικών τιμών των προϊόντων που εμπορεύεται. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται μια πολιτική ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής που σήμερα βρίσκεται στο 2% του ΑΕΠ, και εμφανίζει έντονα ελλειμματικό ισοζύγιο που θα επιταθεί μελλοντικά εξαιτίας της αύξησης των τιμών της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων.
Απαιτείται τέλος, η εξυγίανση των σχέσεων με τις Τράπεζες, ως ιδιωτικών επιχειρήσεων, που έχουν υποχρεώσεις και υπόκεινται σε κανόνες λειτουργίας. Πρέπει να παύσουν να εμφανίζονται οι Τράπεζες, ότι εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα των μεγαλομετόχων τους και να συνιστούν εν δυνάμει κίνδυνο για τους πελάτες τους.
Ποιος νοήμων άνθρωπος θα μπορούσε να διαφωνήσει με αυτά; Ιδού λοιπόν μια πλατφόρμα συνεννόησης, που θα μπορούσε να είχε λειτουργήσει άμεσα, αν η κυβέρνηση δεν συνέχιζε στο μοναχικό της δρόμο ή μετά από εκλογές. Θα επιβαρύνουν λιγότερο τα δημόσια οικονομικά από τις αιτιολογημένες καθημερινές συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων και από την «λευκή απεργία» υπαλλήλων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και της μικρομεσαίας τάξης, που αισθάνονται προδομένοι.
