Ph.D. Δημοσιογράφου – Πανεπιστημιακού
«Αλήθεια, αλήθεια, πικριά οπού είσαι».
Ο λόγος είναι του Μακρυγιάννη. Και είναι μια πικρή του κραυγή, καθώς εξιστορεί τους κατατρεγμούς των αγωνιστών από τους Έλληνες πολιτικούς και τους Βαυαρούς. «Πατρίδα, πατρίδα, ήσουνα άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνήσουν. Μόνο...
ο Θεός, μόνος ο αληθινός αυτός κι δίκαιος κυβερνήτης σε κυβερνεί και σε διατηρεί ακόμα», διεκτραγωγεί δεινά με τον απλό του τρόπο ο Μακρυγιάννης. Ίδια δεινά κι απαράλλαχτα με τα σημερινά και είναι να σου πονάει η ψυχή για τη μόνιμη στασιμότητα και ένδεια τούτου του τόπου… Ένδεια πολιτική. Οι φίλοι της φατριάς καταλαμβάνουν όλες τις θέσεις εξουσίας και μοιράζουν απλόχερα ψεύδη και κίβδηλες υποσχέσεις. Πολιτική και προγραμματισμός είναι έννοιες συνώνυμες με την ανυπαρξία. Το κομματικό συμφέρον προέχει. Η πολιτική έχει ευκαιριακό χαρακτήρα και στηρίζεται στη νοοτροπία της πολιτικής προικοθηρίας. Η αξιοπιστία και η αξιοκρατία μπορούν να… περιμένουν. Το δίκαιο γίνεται… κίτρινο γράμμα στο συρτάρι. Η προοπτική για ένα καλύτερο αύριο… ονειροβασία της αγέλης των αφελών. Ένδεια κοινωνική. Ο λαός, αποδέκτης συνθημάτων, ψευδολογιών, χαλκευμένων ειδήσεων και της πολιτικής απάτης. Με δανεισμένα όνειρα. Με ανομολόγητες επιθυμίες. Μια εξ ανάγκης μαζοχιστική λεξιλαγνική μάζα, καλά διαμορφωμένη και συντηρημένη από το… παχύδερμο εξουσιαστικό σύστημα. Ένδεια οικονομική. Η μετά βασάνων και κόποις, αλλά και με αλχημικές οικονομικές μίξεις είσοδος στην ΟΝΕ, δεν είχε ως επακόλουθο να γεμίσει το… καλάθι της νοικοκυράς στη λαϊκή αγορά και στο σούπερ μάρκετ. Και φθάσαμε στο μνημόνιο. Στον οικονομικό εξευτελισμό της χώρας. Στην αποδυσπέτιση των μισθοσυντήρητων και των συνταξιούχων. Εθίζονται οι πολίτες έτσι στα… αποφάγια των κρατούντων, παλαιοτέρων και των σημερινών, των άγριων κάπηλων της οικονομίας, της παιδείας, της αξιοπρέπειας του κάθε πολίτη, ακόμη και της θρησκείας, αλλά ταυτόχρονα και κολάκων του δημόσιου αισθήματος. Αναφέρθηκα στον Μακρυγιάννη, γιατί θεωρείται η κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Πλένεσαι στον πόνο και στην αλήθεια του έθνους… Απόλυτα επίκαιρος και σήμερα ο Μακρυγιάννης. Οργιάζει το κακό. Η υποκρισία διαχέεται από παντού. Και η σκοπιμότητα «αιχμαλωτίζει» κάθε προοπτική του τόπου. Γης Μαδιάμ η Ελλάδα. Ο τόπος της ρεμούλας, νόμιμα και παράνομα. Πού ν’ ακουμπήσεις και δεν θα πέσεις… Όσοι ακουμπήσανε στο ΠΑΣΟΚ, πέσανε. Όσοι στη ΝΔ, οικτρά απογοητεύτηκαν. Πόσοι σκεπτόμενοι ευελπιστούν ότι θα γίνουν… αγγελούδια, οι εθισμένοι στην απάτη παράγοντες; Ποιος θα ξεσαπίσει τη σαπισμένη ρίζα; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Οι σημερινές σκοπιμότητες είναι πίσω από τη Δικαιοσύνη. Φθάσαμε να λέμε ότι η Δικαιοσύνη δεν λειτουργεί. Παραλειτουργεί μάλιστα. Είναι γνωστό. Τον Χριστό δεν τον σταύρωσε η δικαιοσύνη, αλλά η σκοπιμότητα των φαρισαίων και της Ρώμης. Η ίδια σκοπιμότητα απελευθέρωσε τον ληστή Βαραββά. Τα σεσημασμένα σκάνδαλα εντάχθηκαν, νωρίς, στην πολιτική σκοπιμότητα. Γι’ αυτό, επί της ουσίας, δεν τα αγγίζει η Δικαιοσύνη. Ποιο είναι το χονδροειδές και ανεπανόρθωτο λάθος των ελληνικών σκοπιμοτήτων; Ότι κατέβασαν τα επίπεδά τους μέσα στις λειτουργικές και οικονομικές σχέσεις του λαού. Αν τα κρατούσαν σε εθνικά και διεθνή όρια, θα είχαν τη σημασία τους. Τώρα σηματοδοτούν την πλήρη διαφθορά της αγοράς και του λαού. Η υψηλότερη σκοπιμότητα είναι η εξουσία. Η διατήρηση της εξουσίας. Στην Ελλάδα περιέπεσε στην ευτέλεια και στον εξευτελισμό της προσωπικότητας του Έλληνα. Και οι ρωγμές περιέζωσαν το οικοδόμημα της πολιτικής. Αρκετοί πολιτικοί και παράγοντες της εξουσίας χρησιμοποιούν το όποιο μυαλό διαθέτουν, για να μεθοδεύσουν τα χείριστα. Όσοι καταφέρνουν να αναρριχηθούν στα επίπεδα των σκοπιμοτήτων, σ’ όλους τους τομείς ευθύνης, έχουν όλες τις καλύψεις. Οι άλλοι απλώς παλεύουν και πολλές φορές σκιαμαχούν… Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο. Τα κράτη και οι λαοί τους καταρρέουν όταν περιέλθουν στο πλέγμα της αλαζονείας και του φόβου. Την αλαζονεία ενδύεται η εξουσία και το φόβο ο λαός. Η εξουσία που αλαζονεύεται – το πρώτο καταστροφικό στοιχείο – έχει και το δεύτερο: το φόβο. Αλαζονεύονται οι παρ’ ελπίδα πλουτίσαντες. Το ένστικτο της παράταξης σμίγει με την καχυποψία της απώλειας, το φόβο. Αν τα καθεστώτα είναι ολοκληρωτικά και αυταρχικά έχουν στον απόλυτο βαθμό και τα δύο. Και επειδή ο φόβος φυλάει τα έρμα, εμβάλλουν στους λαούς τους το φόβο, που έχουν μέσα τους. Στη δημοκρατία, επειδή οι πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να σταθούν σε κάποια θεσμικά πλαίσια, νιώθουν πιο έντονα την πίεση της αλαζονείας τους και φυσικά και την ένταση του φόβου τους. Καταφεύγουν σε επινοήματα και τεχνάσματα, όπως ο γάιδαρος του μύθου που φόρεσε το δέρμα λιονταριού, για να τρομάξει το χωριό. Και το τρόμαξε. Ο άνεμος, όμως, που φύσηξε πήρε τη λεοντή και αποκαλύφθηκε η γαϊδουροσύνη. Ντροπιασμένοι οι χωρικοί για το φόβο τους, με ξύλα και ρόπαλα, έσπασαν τον γάιδαρο στο ξύλο. Είναι η αντίδραση του λαού στις εκλογές. Τόσα χρόνια γάιδαρος, όπως λέμε αντιπολίτευση, βρήκε τον τρόπο να γίνει κυβέρνηση. Η λεοντή, το λιοντάρι δεν αλαζονεύεται. Έχει τη δύναμη της οντότητάς του. Άλλο λιοντάρι κι άλλο μασκαρεμένος γάιδαρος. Αυτά συμβαίνουν σε κάποιες δημοκρατίες… Στον τόπο μας ευδοκιμούν αλαζονεία και φόβος. Και που πήγαν σεμνότητα και ανδρεία; Ας είμαστε ειλικρινείς. Μόνο σε ηρωικές εποχές είμαστε γενναίοι και κατά συνέπεια σεμνοί. Χρόνια τώρα πριονίζουμε τη ρίζα μας και μπολιάζουμε το κορμί του έθνους με θνησιμαία. Μας απέμεινε μόνο ο ήχος των κυμβάλων που αλαλάζουν… Και φθάσαμε στη λήθη των αξιών και στον εξοβελισμό των αξιών. Σε μονοδιάστατες και μονοσήμαντες ερμηνείες των προβλημάτων της κοινωνίας. Και σε αδιέξοδα. Με τον τόπο να κινδυνεύει να πετάξει το έρμα του και να μείνει έρμαιος των ανέμων της ιστορίας… Με την πολυπρόσωπη και χωρίς «φτιασίδια» απάτη να προκαλεί και να αποκαλεί τους έντιμους, βλάκες, κρετίνους και νωθρούς. Κι αυτό, γιατί σε κάποιους απ’ αυτούς, η ιστορική μνήμη απαρεγκλίτως φαίνεται να υπενθυμίζει, πως κάθε χρονιά παρέχει το στίγμα της επετείου αποφράδας συνιστώσας της ελληνικής ιστορίας.
