του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
(από το : anatropi2020)
Το τελευταίο 48ωρο ο Γιάννης Μπουτάρης δέχεται διασταυρούμενα πυρά επειδή αρνήθηκε στο Μίκη και τους "Σπίθες" του να πραγματοποιήσουν...
συγκέντρωση (ανάλογη με εκείνη των Προπυλαίων) στην Αριστοτέλους, υπό το επιχείρημα πως ο δήμος επιχειρεί να αναβαθμίσει την ιστορική πλατεία. Πέραν του ότι ο κοσμοπολίτης και συμπαθής οικονοποιός- δήμαρχος αυτοδιαψεύσθηκε όταν ομολόγησε πως υπαναχώρησε σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις (συγκέντρωση εξαγριωμένων οπαδών του Ηρακλή και Εργατικό Κέντρο της πόλης), εκείνο που έχει σημασία είναι πως προσδιορίζει κανείς την έννοια της αναβάθμισης μιας πλατείας. Η Αριστοτέλους είναι συνυφασμένη με την Ιστορία. Είναι, όμως, όχι γιατί υπήρξε κάποτε μία "τακτοποιημένη" πλατεία. Ούτε γιατί οι παλιοί Θεσσαλονικείς ή οι τουρίστες Αθηναίοι του Σεπτεμβρίου (ΔΕΘ) απολάμβαναν ουζάκια στου Τόττη. Η Αριστοτέλους κέρδισε τη διαχρονικότητα και τη σχέση της με την Ιστορία, κυρίως, εξαιτίας των συγκεντρώσεων. Από το Μάη του ' 36, μέχρι τη δολοφονία του Λαμπράκη και από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι το Μακεδονικό, η πλατεία συνδέθηκε με τις χιλιάδες λαού που συνωστίστηκαν εκεί για να συμμετάσχουν σε ιστορικά γεγονότα. Είναι αλήθεια πως επί Παπαγεωργόπουλου η πλατεία ευτελίστηκε. Γέμισε τέντες από τα καφέ που ξεφύτρωναν το ένα μετά το άλλο και γνώρισε πιένες (;) με το Ρέμο, το Ρουβά, τον Πασχάλη Τερζή που φιλοξενήθηκαν εκεί στο πλαίσιο των λαϊκών γλεντιών του πρώην δημάρχου. Καλώς, λοιπόν, ο Μπουτάρης θέλει να την εξωραϊσει, να την αναβαθμίσει, να την επανεντάξει στον ιστό της πόλης. Ο ιστός, όμως, της Θεσσαλονίκης είναι η ιστορία της. Το κοινωνικό και εθνοτικό μωσαϊκό της. Οι συγκρούσεις. Οι ξεσηκωμοί. Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Οι πολιτικές συγκεντρώσεις. Και στις μέρες μας, ακόμα περισσότερο. Διότι η Αριστοτέλους (όπως και το Σύνταγμα) εκπέμπουν συμβολισμούς. Εάν ο συμπαθής δήμαρχος οραματίζεται μία πλατεία αντισηπτική, μία πλατεία ευνουχισμένη από ότι ήταν, η μία πλατεία- παιδική χαρά για βολτίτσες το απόγευμα της Κυριακής με μαλί της γριάς και λούνα παρκ, κακώς. Στην πλατεία Αριστοτέλους χωράει κι ο Μίκης, κι ο Χριστιανόπουλος να απαγγέλει Αναγνωστάκη, κι ο Σαββόπουλος, και τα τραγούδια του Ρασούλη και του Παπάζογλου, και πολλοί άλλοι. Αλλιώς ξίνισε το κρασί, δήμαρχε...
