Κάποιοι μιλούν για «κορύφωση του δράματος» και θέλοντας ίσως να ξεγελάσουν εαυτούς δεν τολμούν να αναφερθούν στην «ολοκλήρωση του εγκλήματος». Γιατί όλα όσα συμβαίνουν είναι ένα πρωτοφανές έγκλημα, του οποίου οι σχεδιαστές και οι εκτελεστές καμία συναισθηματική φόρτιση δεν έχουν, αφού εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα εξολοθρεύοντας έναν λαό και καταστρέφοντας μία χώρα.
Τελείωσαν τα πωλητήρια και άρχισαν τα κατασχετήρια. Οι πρόθυμοι ολετήρες, τα δουλικά του μαμωνά, τα πρεζόνια της εξουσίας και τα αιμοσταγή ανθρωπόμορφα κτήνη, ξεπουλάνε ή κατάσχουν ό,τι δεν τους ανήκει. Βάλανε κατασχετήρια στις ζωές μας, βάλανε πωλητήρια στους τάφους των προγόνων μας και δίνουν δώρο τις ζωές των αγέννητων στους εμπόρους του θανάτου.
Μετρώντας τα κομμάτια της ζωής που χάνουμε σε κάθε χτύπημα από ετούτους τους ανεπιτήδευτους δημίους, είναι σαν να μετράμε πόση ζωή μας απέμεινε για να ζήσουμε την φρίκη που ακόμη δεν έβγαλαν από τα συρτάρια τους τα μίσθαρνα όργανα των δαιμόνων που γέμισαν τους ουρανούς κι έφραξαν τις οδούς της λύτρωσής μας.
Και μίκρυνε ο ορίζοντας, και σκοτείνιασε ο ουρανός… Έπεσε ομίχλη και θανατικό ανάμεσά μας. Στο ζύγι τα όνειρα, στον πάγκο οι αξίες, στο κατασχετήριο οι ζωές μας… Τιμή στην τιμή μας βάζουνε κι όλοι εμείς κοιτάμε γυρεύοντας οίκτο από εκείνους που ποντάρουν στον θάνατό μας για να κερδίσουν την δίχως καμία αξία γλοιώδη ύπαρξή τους.
Μικρή σημασία έχει αν ετούτες οι χαμερπείς μαριονέτες δώσανε νέα διάσταση στη λέξη προδοσία. Μικρή σημασία έχει ακόμη κι αν δίνουνε τον δικό τους αγώνα για ζωή μέσα από την μαζική εξολόθρευσή μας.
Το πιό σπουδαίο από όλα είναι πως εσύ κι εγώ, όλοι εμείς, χάσαμε τις έννοιες από τις λέξεις και φοβισμένοι από τον αόρατο πόλεμο των δουλικών των δαιμόνων αφεθήκαμε να ελπίζουμε πως θα μας λυπηθούν οι θρασύδειλοι εμπόροι των εθνών, πως θα σταματήσουν να μας κομματιάζουνε το σήμερα και το αύριο οι εθελόδουλοι βιαστές των ονείρων μας, οι επαγγελματίες του ψεύδους που από δανεικές καρέκλες υπογράφουνε τα κατοχικά διατάγματα εκτέλεσης ολοένα και περισσότερων.
Κι έτσι συνεχίζουμε όλοι εμείς να μένουμε βουβοί θεατές σε ένα έγκλημα που εμείς είμαστε τα θύματα, ενώ ο χρόνος τρέχει...
