Ο Μουαμάρ Καντάφι βρίσκεται σε παραλήρημα για να παραμείνει στην εξουσία και δεν δίστασε να κηρύξει πόλεμο εναντίων του λαού της Λιβύης, σκοτώνοντας όποιον κυκλοφορούσε στους δρόμους στη διάρκεια της εξέγερσης. Η αμερικανική κυβέρνηση αντέδρασε αρχικά με τον ίδιο τρόπο όπως και με την Αίγυπτο, προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο για να τεθούν υπό έλεγχο απόρρητα στοιχεία που βρίσκονται στην κατοχή της μυστικής υπηρεσίας της Λιβύης (JSO).
του Χάρη Μπότσαρη
Η CIA χρησιμοποιούσε και τις υπηρεσίες της Λιβύης για το πρόγραμμα απαγωγών και ανακρίσεων (rendition) που το «νομιμοποίησε» ο σημερινός γενικός εισαγγελέας ΗΠΑ, Ερικ Χόλντερ, το 1997. Στο παραλήρημά του ο Καντάφι ανέφερε ανάμεσα στους «εχθρούς» που απειλούν το δικτατορικό καθεστώς του τον Οσάμα μπιν Λάντεν και την Αλ Κάιντα. Το πρόγραμμα «extraordinary rendition» λειτουργούσε και στη Λιβύη από χρόνια και χαρακτηριστικά είχαν αναφερθεί οι πτήσεις της Keeler and Tate Management (CIA front company) από το Μιτίγκα της Τρίπολης προς τη Βάση της RAF στο Νόρθχολντ της Βρετανίας, Μάλτα, Ουάσινγκτον, Πάλμα της Μαγιόρκας, Φρανκφούρτη, Μαρόκο και Γλασκώβη (2003-2005).
Εκτός από τη χρήση όπλων η οικογένεια Καντάφι ζήτησε τη βοήθεια πολιτικών και οικονομικών παραγόντων από ΗΠΑ, Βρετανία, Ιταλία και Ρωσία, οι οποίοι διατηρούν συμφέροντα στη Λιβύη μέσω συμβάσεων που διαθέτουν. Ο γιος του δικτάτορα, Σαΐφ αλ Ισλάμ Καντάφι, έχει στενές σχέσεις με τον πρίγκιπα Ανδρέα αλλά και με τον Βρετανό πρώην υπουργό Λόρδο Πίτερ Μάντελσον και ο «Μάντι» τον έφερε σε επαφή με τον Ναθάνιελ Ρότσιλντ της πανίσχυρης οικογένειας. Ο Σαΐφ αλ Ισλάμ (Ξίφος του Ισλάμ) είναι βαθύπλουτος και διατηρεί κατοικία στο Λονδίνο (Bishop's Avenue, «Millionaire's Row», Hampstead, Β. Λονδίνο), που διαθέτει 8 υπνοδωμάτια, εσωτερική πισίνα, σάουνα, αίθουσα κινηματογράφου κ.λπ. και κόστισε 10 εκατομμύρια λίρες. Ο πρίγκιπας Ανδρέας (Δούκας του Γιορκ, αδελφός του Καρόλου) ταξίδεψε πολλές στη Λιβύη ως πρέσβης εμπορίου της Βρετανίας και φιλοξενήθηκε από τον Σαΐφ στην Τρίπολη, ενώ ανταπέδωσε τη φιλοξενία στο Παλάτι του Μπάκινγχαμ και στο Κάστρο Γουίντσορ.
Απο την Ρωσία με αγάπη
Οι Σαΐφ, Μάντελσον, Ρότσιλντ απολάμβαναν συχνά το δείπνο τους στο πολυτελές ρεστοράν Πούσκιν της Μόσχας, παρέα με τον δισεκατομμυριούχο ολιγάρχη Ολεγκ Ντερίπασκα που ελέγχει τη RUSAL (αλουμίνα). Ολοι τους είχαν συναντήσεις και στο κτήμα του Ντερίπασκα στην Κέρκυρα, καθώς και στο κότερο του Ρώσου στο Μοντενέγκρο, ενώ σχεδίαζαν μπίζνες όπως ο ανεφοδιασμός των αμερικανικών μαχητικών αεροσκαφών με ιπτάμενα τάνκερς.
Στη συντροφιά του Ντερίπασκα (έχει παντρευτεί την κόρη του Μπόρις Γέλτσιν και είναι συνέταιρος του Αμπράμοβιτς στην αλουμίνα) στην Κέρκυρα, εκτός των άλλων, ήταν συχνά και ο μεγιστάνας των ΜΜΕ, Ρούπερτ Μέρντοχ (Newscorp). Η RUSAL του Ντερίπασκα προμηθεύει με αλουμίνα τόσο την EADS όσο και την Boeing που κονταροχτυπήθηκαν για τη σύμβαση του ανεφοδιασμού με τις γνωστές κατηγορίες για δωροδοκίες και απάτες.
Οταν έγινε γνωστό ότι ο Σαΐφ αλ Καντάφι είχε ανάμειξη στην μπίζνα με τα καύσιμα, υποστηρίζοντας την EADS, σήμανε συναγερμός στις αμερικανικές υπηρεσίες εθνικής ασφάλειας. Οι μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας είχαν εντοπίσει μια σειρά από οικονομικές συμβάσεις των Γκόρντον Μπράουν, Αλιστερ Ντάρλινγκ, Πίτερ Μάντελσον, Μάικλ Μάρτιν και του Σκωτσέζου πρωθυπουργού Αλεξάντερ Σάλμοντ, που είχαν ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση του Λίβυου Αλ Μεγκραχί, ο οποίος κρατείτο για τον θάνατο 281 επιβατών με τη βόμβα στην πτήση της Pan Am (Λόκερμπι, 1988).
Ο τρομοκράτης και οι προβληματικές τράπεζες
Οι συμβάσεις και οι διαπραγματεύσεις με τη Λιβύη για την απελευθέρωση του Αλ Μεγκραχί ξεκίνησαν αμέσως μετά την οικονομική καταστροφή δύο μεγάλων τραπεζών της Σκωτίας (Halifax Bank of Scotland και Royal Bank of Scotland). Οι HSBC και Barclays είχαν τότε εκφράσει ενδιαφέρον για εξαγορά των δύο τραπεζών αλλά η κίνηση απορρίφθηκε από τους Μπράουν, Ντάρλινγκ και Μάρτιν που τις υποστήριξαν με εμπορικά κεφάλαια της Σκωτίας (αργότερα η Halifax εξαγοράστηκε από τη Lloyds TSB και έλαβε βοήθεια από τη βρετανική κυβέρνηση).
Στα παραπάνω παιχνίδια με συμβάσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου (Βρετανία-Λιβύη) για τη χρηματοδότηση των τραπεζών ήταν ενεργός ο ρόλος του Σαΐφ αλ Καντάφι και όλα παίχτηκαν δύο εβδομάδες μετά τις συναντήσεις της παρέας στην Κέρκυρα, όπου διατηρεί ιδιοκτησία και η οικογένεια Ρότσιλντ (υπάρχει πληροφορία και για κτήμα του Σαΐφ στην Κέρκυρα). Από το 2004 και μετά, οπότε και απεσύρθησαν οι περιορισμοί και τα μέτρα εναντίον της Λιβύης, υπήρξαν και πολλές αμερικανικές μπίζνες και συμβάσεις με το καθεστώς Καντάφι (Fahmy Hudome International, Livingston Group, White & Case), όμως τα πράγματα άλλαξαν ξανά μετά την αποφυλάκιση του αλ Μεγκραχί από τη Σκωτία.
O διαβόητος νεο-συντηρητικός, Ρίτσαρντ Περλ, (υπουργείο Αμυνας επί Ρέιγκαν και Επιτροπή Αμυνας επί Μπους) ταξίδεψε στη Λιβύη δύο φορές το 2006 για να συναντηθεί με τον Μουαμάρ Καντάφι εκ μέρους του τότε αντιπροέδρου Ντικ Τσένι. Ο Περλ («American Enterprise Institute») εκπροσωπούσε επ' αμοιβή το Monitor Group της Βοστώνης που συνδέεται με καθηγητές του Harvard Business School (ότι κι αν «σημαίνει» αυτό), το οποίο τον είχε διορίσει ανώτατο σύμβουλο (ακολούθησαν τα ταξίδια των Φράνσις Φουκουγιάμα, Μπέρναρντ Λιούις, Ντέιβιντ Φροστ, Νίκολας Νεγκρεπόντε κ.ά., για την αναβάθμιση του προφίλ του δικτάτορα). Το Monitor Group χρέωνε για τις «υπηρεσίες» του τη Λιβύη με 250.000 δολάρια τον μήνα και έδινε «συμβουλές» για τη δημιουργία ενός «συμβουλίου εθνικής ασφάλειας», καθώς και για την προβολή της χώρας στο εξωτερικό.
Η οικογένεια Καντάφι χρησιμοποιεί τις πανίσχυρες διασυνδέσεις της σε Λονδίνο, Ουάσινγκτον, Μόσχα αλλά και στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι, για να προτιμηθεί η «σταθερότητα» έναντι της δημοκρατίας στη Λιβύη. Η Λιβύη έχει επενδύσεις στην Ιταλία (Fiat SpA, UniCredit SpA, Juventus κ.λ.π.) και η ιταλική ενεργειακή Eni SpA έχει επί δεκαετίες παρουσία στην αφρικανική χώρα, αλλά και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι διατηρεί άριστες προσωπικές σχέσεις με τον Καντάφι. Αλλες ιταλικές εταιρείες έχουν επενδύσεις σε έργα υποδομής ύψους 4-5 δισεκατομμυρίων ευρώ στη Λιβύη και επίσης λειτουργεί ο υποθαλάσσιος αγωγός φυσικού αερίου Greenstream προς τη Σικελία. Ιδιαίτερη συμφωνία συνήψαν Μπερλουσκόνι και Καντάφι για την παράνομη μετανάστευση και η Λιβύη έλεγξε τις ακτές της, με αποτέλεσμα τη μείωση των λαθρομεταναστών προς την Ιταλία από 37.000 το 2008 σε λιγότερους από 3.000 πέρυσι.
