Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση βαριάς κατάθλιψης. Από εκείνο το περίφημο «τα λεφτά υπάρχουν» φτάσαμε στο «δεν υπάρχει σάλιο». Τα νούμερα διαρκώς διαψεύδουν όλες τις κυβερνητικές προβλέψεις. Συνεχώς υπάρχει μία τρύπα που πρέπει να μπαζώσουμε, αλλά αυτή δεν κλείνει με τίποτα. Το πώς και το γιατί το γνωρίζουν καλά. Από την πρώτη στιγμή επέμειναν στην αφαίμαξη των συνταξιούχων και των φορολογουμένων, όταν το πρόβλημα είναι η μείωση των δαπανών του σπάταλου κράτους...
Κοντεύουν δύο χρόνια από την άνοδο των «πεφωτισμένων» στην εξουσία κι ακόμη δεν γνωρίζουμε πόσα φάρμακα χρειάζεται ένα νοσοκομείο για να εξυπηρετήσει τους ασθενείς του. Δεν ξέρουμε πόσα χρήματα ακριβώς οφείλουν οι δήμοι και που πήγαν αυτά τα χρήματα. Δεν έχει αλλάξει κάτι σε σχέση με το παρελθόν. Ό,τι γινότανε συνεχίζει και γίνεται. Η προοπτική της χρεοκοπίας δεν μας έχει σωφρονίσει. Τα λάθη του παρελθόντος δεν μας έχουν διδάξει...
Προχτές άκουσα το σεβαστό πρώην πρόεδρο της Βουλής κ. Κακλαμάνη σε μία ραδιοφωνική εκπομπή στον real να κατηγορεί για το κακό ψυχολογικό κλίμα τον Τύπο. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπε ότι είναι πιθανόν κάποιοι να έχουν παίξει το σενάριο της χρεοκοπίας και να προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα κλίμα καταστροφής στην αγορά. Η τοποθέτηση αυτή και μόνο δείχνει ότι δεν έχουν καταλάβει ακόμη τι έχει συμβεί και πολύ περισσότερο τι μπορεί ακόμη να συμβεί...
Θα πει κάποιος ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάξουν όλα μέσα σε μία βραδιά και ότι χρειάζεται χρόνος. Στην πράξη, όμως, έχει αποδειχτεί ότι η πίστωση χρόνου δεν είναι τίποτα άλλο από μία τακτική κίνηση του κατεστημένου για να κερδίσει χρόνο και για να μην αλλάξει, τελικά, το παραμικρό. Όλα πρέπει να αλλάξουν, όλα πρέπει να γκρεμιστούν και να γίνουν από την αρχή. Ακόμη και μέσα σε μία βραδιά, αν αυτό χρειαστεί.
Η ψυχολογία της αγοράς είναι άσχημη. Και πώς να μην είναι όταν κάποιος βλέπει την κυβέρνησή του να είναι ανίκανη να κάνει το παραμικρό; Έχουν πάρει ένα λάστιχο και προσπαθούν με αυτό να σβήσουν την φωτιά που έχει πλέον εξαπλωθεί σε όλο το δάσος.
Ο κόσμος είναι απελπισμένος. Όχι γιατί δεν είναι διατεθειμένος να εργαστεί σκληρά για την οικοδόμηση μιας νέας Ελλάδας, αλλά διότι δεν υπάρχει σχέδιο προς μία τέτοια κατεύθυνση. Δεν υπάρχει ελπίδα. Του έχουν γνωστοποιήσει μόνο ότι πρέπει να κάνει θυσίες. Έτσι, γενικώς και αορίστως. Ούτε μέχρι που θα φτάσουν αυτές οι «θυσίες», ούτε και αν θα υπάρξει φως στο βάθος του τούνελ...
Ο κόσμος είναι θυμωμένος. Διότι βλέπει το χρόνο να ξοδεύεται άσκοπα. Διότι βλέπει την κυβέρνησή του να τον κοροϊδεύει. Πως αλλιώς μπορεί κάποιος να εκλάβει τη δήλωση του κ. Παπακωνσταντίνου ότι «η ανάκαμψη έχει ήδη ξεκινήσει», όταν ο ίδιος είναι άνεργος και ο γείτονάς του δεν είναι σε θέση να του δανείσει ούτε δέκα ευρώ;
