Ένα παραζαλισμένο πολιτικό σύστημα, ανίκανο πλέον να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος, έχοντας χάσει ακόμη και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης (που υπήρξε πάντοτε το βασικό χαρακτηριστικό του), περνά από αυτογκόλ σε αυτογκόλ και πέφτει στην μια παγίδα μετά την άλλη, συχνά αυτοπαγιδευόμενο.
Δεν είναι μόνο ότι συζητούμε για περσινά ξινά σταφύλια (την απογραφή του 2004) την ημέρα που στο επίκεντρο έπρεπε να βρίσκεται η αποτυχία (με γερή δόση σκοπιμότητας) της κυβέρνησης να συγκρατήσει τα ελλείμματα και να μειώσει το δυσβάσταχτο χρέος, το οποίο με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγεί στην αναδιάρθρωση και εκτός αγορών για πολλά χρόνια.
Δεν είναι μόνο ότι ο καθένας λέει ό, τι τον συμφέρει – άλλος ότι ψήφισε το μνημόνιο, αλλά μόνο το… πρώτο άρθρο, άλλος ότι χειροκρότησε τον πρωθυπουργό μετά τις αποφάσεις της 11ης Μαρτίου (περί αποκρατικοποιήσεων της τάξης των 50 δις), αλλά όχι και την περαιτέρω μετοχοποίηση της ΔΕΗ, άλλος ότι πρέπει να γίνει το χατίρι της Γερμανίας και άλλος ότι όλα αυτά τα παθαίνουμε επειδή δεν ακολουθούμε πιστά τις εντολές της τρόικας και του Στρος-Καν.
Είναι ότι σήμερα δίνεται άλλη μια παραπλανητική παράσταση – επί κοινοβουλευτικής σκηνής μάλιστα – με τον πρώην υπουργό Άμυνας Α. Τσοχατζόπουλο να απευθύνεται στην Ολομέλεια της Βουλής.
Όσο τα θεάματα συνοδεύονταν από άρτο, τέτοια κόλπα δήθεν διαφάνειας, δήθεν κάθαρσης, δήθεν αυτοκριτικής, ήταν δυνατόν να αποπροσανατολίσουν το φιλοθεάμον κοινό.
Σήμερα, όμως, στην αρένα υπάρχουν μόνο οι μελλοθάνατοι Χριστιανοί και τα πεινασμένα λιοντάρια. Δεν υπάρχει κοινό για να επευφημήσει. Ούτε για να αποφανθεί, με την γνωστή ρωμαϊκή κίνηση, περί της μοίρας του μελλοθανάτου. Διότι αυτή είναι προδιαγεγραμμένη.
Η κακοστημένη παράσταση ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΟΙΝΟ. Ακόμη κι’ αυτοί που θα οδηγηθούν με το ζόρι (άτιμη περιέργεια) στις κερκίδες, το μόνο που θέλουν είναι να αποδοκιμάσουν σφυρίζοντας.
Για άλλη μια φορά στο κοινοβούλιο συζητείται μια παραγεγραμμένη υπόθεση. Το ξέρουν όλοι – και πάνω απ’ όλα οι σκηνοθέτες. ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΓΡΑΦΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΣΕΑ, το 1996 και το 1997, το 1999 και πάει λέγοντας. Και τα υποβρύχια που γέρνουν και τα τρένα που δεν χωρούν στις ράγες! Το ξέρουν και κριτές – λέμε τώρα – και κρινόμενοι – ξαναλέμε τώρα.
Το παραμύθι που διακινείται τελευταία σχετικά με την μη παραγραφή του αδικήματος για το ξέπλυμα του βρώμικου χρήματος, είναι καλό αλλά δεν έχει δράκο.
Διότι ο νόμος που καθιστά το συγκεκριμένο αδίκημα διαρκές, ψηφίστηκε το 2001. Και επομένως δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε προ του 2001 περιπτώσεις. Δεν υπάρχει δικαστήριο που θα κάνει αναδρομική χρήση νόμου.
Επομένως, το αδίκημα είναι στιγμιαίο. Και η σημερινή συζήτηση στη Βουλή – και μάλιστα σε απευθείας μετάδοση καθώς πρόκειται για την Ολομέλεια – αποτελεί άλλο ένα μέσο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης.
Εκ του ασφαλούς, λοιπόν, θα παιχτεί και η νέα θεατρική παράσταση. Και όσο περισσότερα θα είναι τα κενά καθίσματα στην πλατεία, όσο περισσότερα τα σφυρίγματα από τους εξώστες, τόσο γρηγορότερα θα κατέβει.
Δεν υπάρχει άλλη λύση: Του λοιπού, οι παραστάσεις των ατάλαντων πρέπει να δίνονται ενώπιον κενών καθισμάτων.
Δεν είναι μόνο ότι συζητούμε για περσινά ξινά σταφύλια (την απογραφή του 2004) την ημέρα που στο επίκεντρο έπρεπε να βρίσκεται η αποτυχία (με γερή δόση σκοπιμότητας) της κυβέρνησης να συγκρατήσει τα ελλείμματα και να μειώσει το δυσβάσταχτο χρέος, το οποίο με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγεί στην αναδιάρθρωση και εκτός αγορών για πολλά χρόνια.
Δεν είναι μόνο ότι ο καθένας λέει ό, τι τον συμφέρει – άλλος ότι ψήφισε το μνημόνιο, αλλά μόνο το… πρώτο άρθρο, άλλος ότι χειροκρότησε τον πρωθυπουργό μετά τις αποφάσεις της 11ης Μαρτίου (περί αποκρατικοποιήσεων της τάξης των 50 δις), αλλά όχι και την περαιτέρω μετοχοποίηση της ΔΕΗ, άλλος ότι πρέπει να γίνει το χατίρι της Γερμανίας και άλλος ότι όλα αυτά τα παθαίνουμε επειδή δεν ακολουθούμε πιστά τις εντολές της τρόικας και του Στρος-Καν.
Είναι ότι σήμερα δίνεται άλλη μια παραπλανητική παράσταση – επί κοινοβουλευτικής σκηνής μάλιστα – με τον πρώην υπουργό Άμυνας Α. Τσοχατζόπουλο να απευθύνεται στην Ολομέλεια της Βουλής.
Όσο τα θεάματα συνοδεύονταν από άρτο, τέτοια κόλπα δήθεν διαφάνειας, δήθεν κάθαρσης, δήθεν αυτοκριτικής, ήταν δυνατόν να αποπροσανατολίσουν το φιλοθεάμον κοινό.
Σήμερα, όμως, στην αρένα υπάρχουν μόνο οι μελλοθάνατοι Χριστιανοί και τα πεινασμένα λιοντάρια. Δεν υπάρχει κοινό για να επευφημήσει. Ούτε για να αποφανθεί, με την γνωστή ρωμαϊκή κίνηση, περί της μοίρας του μελλοθανάτου. Διότι αυτή είναι προδιαγεγραμμένη.
Η κακοστημένη παράσταση ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΟΙΝΟ. Ακόμη κι’ αυτοί που θα οδηγηθούν με το ζόρι (άτιμη περιέργεια) στις κερκίδες, το μόνο που θέλουν είναι να αποδοκιμάσουν σφυρίζοντας.
Για άλλη μια φορά στο κοινοβούλιο συζητείται μια παραγεγραμμένη υπόθεση. Το ξέρουν όλοι – και πάνω απ’ όλα οι σκηνοθέτες. ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΓΡΑΦΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΣΕΑ, το 1996 και το 1997, το 1999 και πάει λέγοντας. Και τα υποβρύχια που γέρνουν και τα τρένα που δεν χωρούν στις ράγες! Το ξέρουν και κριτές – λέμε τώρα – και κρινόμενοι – ξαναλέμε τώρα.
Το παραμύθι που διακινείται τελευταία σχετικά με την μη παραγραφή του αδικήματος για το ξέπλυμα του βρώμικου χρήματος, είναι καλό αλλά δεν έχει δράκο.
Διότι ο νόμος που καθιστά το συγκεκριμένο αδίκημα διαρκές, ψηφίστηκε το 2001. Και επομένως δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε προ του 2001 περιπτώσεις. Δεν υπάρχει δικαστήριο που θα κάνει αναδρομική χρήση νόμου.
Επομένως, το αδίκημα είναι στιγμιαίο. Και η σημερινή συζήτηση στη Βουλή – και μάλιστα σε απευθείας μετάδοση καθώς πρόκειται για την Ολομέλεια – αποτελεί άλλο ένα μέσο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης.
Εκ του ασφαλούς, λοιπόν, θα παιχτεί και η νέα θεατρική παράσταση. Και όσο περισσότερα θα είναι τα κενά καθίσματα στην πλατεία, όσο περισσότερα τα σφυρίγματα από τους εξώστες, τόσο γρηγορότερα θα κατέβει.
Δεν υπάρχει άλλη λύση: Του λοιπού, οι παραστάσεις των ατάλαντων πρέπει να δίνονται ενώπιον κενών καθισμάτων.
