- Του Κώστα Ροδινού
Οι ανακοινώσεις της Eurostat , για όσους γνωρίζουν, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η αναμενόμενη εξέλιξη. Σήμερα επιβεβαιώθηκε η συνολική αποτυχία της πολιτικής Παπανδρέου και η πλήρης κατάρρευση του μνημονίου. Βέβαια, δεν χρειαζόταν Νόμπελ οικονομίας για να αντιληφθεί κάποιος ότι τα νούμερα του μνημονίου δεν έβγαιναν. Το ήξερε και ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικών.
Έγκλημα εκ προμελέτης Άρα αυτό που συνετελέσθη ήταν ένα έγκλημα εκ προμελέτης. Με πλήρη συναίσθηση μας οδήγησαν εδώ. Που βρισκόμαστε, μετά από ένα χρόνο μνημονίου;
- τα spreads ξεπέρασαν τις 1200 μονάδες!
- το έλλειμμα έφτασε στο 10,5 %, όσο περίπου το υπολόγιζε ο κ. Προβόπουλος τον Αύγουστο του 2009, αν δεν λαμβάνονταν μέτρα!
- η οικονομία μας βρίσκεται σε βαθειά ύφεση- η ανεργία ξεπέρασε το 15%
- παρά τα 17 φορολογικά νομοσχέδια, τα έσοδα είναι εκτός στόχων
- οι δαπάνες έχουν εκτροχιαστεί
- Το δημόσιο χρέος στο τέλος του 2010 έφτασε τα 328,5 δις ευρώ έναντι 298.7 δις ευρώ το 2009! Δηλαδή, αυξήθηκε μέσα σ’ ένα χρόνο κατά 30 δισ ευρώ.
Και ποια είναι η απάντηση της κυβέρνησης; Πρόσθετα εισπρακτικά μέτρα! Μετά απ’ όλα αυτά, υπάρχει στ’ αλήθεια κάποιος που πιστεύει ότι το μνημόνιο αποτελεί λύση;
Η οδός του μαρτυρίου Με τα κοράκια να ακονίζουν τα νύχια τους, έτοιμα να στήσουν χορό, οι εταίροι μας, εν τη μεγαλοθυμία τους, μας κάνουν την τιμή να διαλέξουμε το τέλος μας: ένα διαρκές μνημόνιο που θα μας εξευτελίζει καθημερινά, ή μια πτώχευση που θα μας οδηγήσει δεκαετίες πίσω;
Οι λύσεις που μας προτείνουν στηρίζονται στην περαιτέρω εξαθλίωση της κοινωνίας μας και στο ξεπουλήσουμε και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες της περιουσίας του δημοσίου.
Καμιά δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Πρώτον γιατί η κοινωνία βρίσκεται ήδη στα έσχατα όρια της αντοχής της και δεύτερον γιατί με τις σημερινές τιμές το προσδοκώμενο τίμημα από την περιουσία του δημοσίου δεν θα έχει κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα! Μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι αγοραστές!
Υπάρχει και μια άλλη παράμετρος: Η Ελλάδα σταδιακά μετατρέπεται σε χώρα περιορισμένης ευθύνης. Ξένοι προτείνουν, αποφασίζουν, ελέγχουν. Μόνο την υλοποίηση ανέλαβε η Κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά και εκεί απέτυχε!
Ποιο είναι το πολιτικό συμπέρασμα από τα προαναφερθέντα; Ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν μπορεί άλλο. Δέσμια των ιδεοληψιών, των εσωτερικών αντιθέσεων και της προφανούς ανικανότητά της βρίσκεται στα όρια της πολιτικής παράλυσης. Ανέλαβε την υποχρέωση να εφαρμόσει μια πολιτική η οποία το φέρνει σε ευθεία ρήξη με τον σκληρό πυρήνα της εκλογικής της πελατείας. Αυτό σημαίνει πλήρες αδιέξοδο! Ο κ. Παπανδρέου βουλιάζει στην ατολμία και την αναποτελεσματικότητά του. Η Ελλάδα βρίσκεται στο μέσον μιας θύελλας να πορεύεται χωρίς σχέδιο.
Υπάρχει εναλλακτική πρόταση;
Με δεδομένη την παταγώδη αποτυχία του κ. Παπανδρέου, είναι οξύμωρο για τη χώρα να προσδοκά λύση από τον ίδιο.
Άρα η λύση πρέπει να έρθει από κάπου αλλού.
Η Ν.Δ. έχει υποχρέωση να απαντήσει σύντομα, στα ερωτήματα που απασχολούν το μέσο πολίτη:
Πρώτον: υπάρχει άλλη πολιτική εξόδου της χώρας από την κρίση ή έχει δίκιο ο κ. Παπανδρέου που επιμένει ότι το μνημόνιο αποτελεί μονόδρομο;
Δεύτερον, η Ν.Δ. έχει το πρόγραμμα, την τόλμη, τα στελέχη και την αποφασιστικότητα να εφαρμόσει αυτήν την πολιτική;
Αν η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι καταφατική, τότε ο κ. Σαμαράς μετά το πολυαναμενόμενο «Ζάππειο ΙI», οφείλει να υποβάλλει πρόταση μομφής εναντίον της κυβέρνησης και να ζητήσει εκλογές. Βέβαια τις εκλογές τις αποφασίζει η Κυβέρνηση, αλλά υπάρχουν τρόποι για να εξαναγκασθεί μια κυβέρνηση να προκηρύξει εκλογές.
Η Ελλάδα πρέπει να σηκωθεί όρθια και να διεκδικήσει. Να αρνηθεί να υποκύψει σε πολιτικές που εξυπηρετούν μια χούφτα κερδοσκόπους.
Να στείλει ένα σαφέστατο μήνυμα: «δεν ζητάμε από κανένα να μας χαρίσει ό,τι δικαιούται, αλλά ούτε πρόκειται να χαρίσουμε σε κανέναν ό,τι μας ανήκει.
Και κάτι τελευταίο: μια πολιτική που εξαθλιώνει τους ανθρώπους δεν είναι μόνο πολιτικά απαράδεκτη. Είναι προδήλως ανήθικη, ενώ έρχεται και σε ευθεία αντίθεσή με το Σύνταγμά μας στο Άρθρο 25 ορίζει: «τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους της κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους.»
Διαφορετικά ο δρόμος θα είναι μακρύς και επώδυνος. Πολύ φοβούμαι και ταπεινωτικός…
