Μετά τη δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας και του κέρδους στη δεκαετία του ’80, το ΠΑΣΟΚ έχει πλέον επιδοθεί στη δαιμονοποίηση των αυτοαπασχολούμενων και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών.
Αποφάσισε ότι αυτοί είναι συλλήβδην, οι υπεύθυνοι για τη φοροδιαφυγή. Όπως αποφάσισε ότι οι μισθωτοί του δημοσίου είναι, συλλήβδην, υπεύθυνοι για το χρέος και το έλλειμμα.
Αντί να δίνει ώθηση στην επιχειρηματικότητα, να στηρίζει τον μικροεπιχειρηματία, να προστατεύει τον εργαζόμενο στην ιδιωτική επιχείρηση που δοκιμάζεται από την κρίση, το ΠΑΣΟΚ στήνει καραούλι και την «πέφτει» επί δικαίων και αδίκων, βάζοντας ταμπέλες φοροδιαφυγής σε ολόκληρους κλάδους, δημοσιεύοντας ονόματα, νομιμοποιώντας ανώνυμες καταγγελίες, χωρίς να αναφέρεται στο «ποιος έχει κάνει τι» και χωρίς φυσικά να δημοσιοποιεί τα ονόματα όσων δικαιώνονται με δικαστικές αποφάσεις.
Ποιος εγκέφαλος τους έπεισε ότι η κρίση θα ξεπεραστεί απομυζώντας τη μεσαία τάξη; Κόβοντας οριζόντια τους μισθούς στο δημόσιο, στερώντας στους περισσοτέρους, όχι την αποταμίευση, αλλά την αξιοπρέπεια;
Κυνηγώντας ελεύθερους επαγγελματίες, μικροεπιχειρηματίες, αλλά και τους εργαζόμενούς τους, που αγωνίζονται καθημερινά να παράξουν για να ζήσουν τις οικογένειές τους;
Βάζοντας τμήματα της μεσαίας τάξης να χτυπιούνται μεταξύ τους;
Κυνηγώντας ελεύθερους επαγγελματίες, μικροεπιχειρηματίες, αλλά και τους εργαζόμενούς τους, που αγωνίζονται καθημερινά να παράξουν για να ζήσουν τις οικογένειές τους;
Βάζοντας τμήματα της μεσαίας τάξης να χτυπιούνται μεταξύ τους;
Όσοι σχεδιάζουν αυτές τις πολιτικές, δεν αντιλαμβάνονται ότι λύση στο πρόβλημά μας μπορεί να δώσει μόνο η μεσαία τάξη και οι παραγωγικές τάξεις της ελληνικής οικονομίας.
Βεβαίως είναι στιγμές ευθύνης, βεβαίως πρέπει να βάλουμε όλοι πλάτη, σ’ αυτό που μας αναλογεί, για τη σωτηρία της πατρίδας!
Τι σχέση έχει αυτό, με τη διαπόμπευση της υγιούς επιχειρηματικότητας και όσων στηρίζονται σ’ αυτή;
Γιατί εξαπολύουν ένα κυνήγι μαγισσών επί πάντων; Γιατί σπέρνουν τον φόβο, οδηγώντας τους πάντες στην απόλυτη απραξία;
Κανείς σήμερα δεν ψωνίζει, δεν επενδύει, δεν κτίζει. Όπως, δυστυχώς, κανείς σήμερα δεν διοικεί, απ’ τον φόβο! Η Δημόσια Διοίκηση έχει παραλύσει. Γι αυτό, συνεχώς ανακοινώνονται μέτρα, που δεν υλοποιούνται από κανέναν.
Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας στην κοινωνία και εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολίτη. Να νιώσει ο πολίτης ότι δεν τον κυνηγά το κράτος, για να πληρώσει αυτός τα σπασμένα. Δεν χρειαζόμαστε, πχ. «τακτοποίηση των ημιυπαίθριων» τη μια μέρα και εγκύκλιο για πρόστιμα την αμέσως επόμενη. Έχει σχέση αυτό με Κράτος Δικαίου;
Η Ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και κατόπιν η υγιής φορολόγησή του, αποτελούν τη μοναδική ελπίδα, τόσο για την οικονομία μας γενικά, όσο και για τη δημιουργία, επιτέλους, ενός βιώσιμου κοινωνικού κράτους, το οποίο επιθυμούμε όλοι και το οποίο δεν θα στηρίζεται στα δανεικά.
