Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ο πιο αγαπητός ηγέτης στην τουρκική Δημοκρατία, μετά τον ιδρυτή της, Μουσταφά Κεμάλ Πασά, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας στη γειτονική μας χώρα.
Αν και οι εκλογές είναι στις 12 Ιουνίου, οι δημοσκοπικές εταιρίες προβλέπουν σαρωτική νίκη του κόμματος του πρωθυπουργού που μπορεί να αγγίξει και το 54%, ποσοστό πρωτοφανές για τα κοινοβουλευτικά χρονικά της Τουρκίας.
Στον αντίποδα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης συγκεντρώνουν ποσοστό της τάξης του 25% ενώ περίπου το 21% που παραμένει αναποφάσιστο δηλώνει πως «στρέφεται» προς το κόμμα του τούρκου πρωθυπουργού.
Τι είναι αυτό όμως που έχει κάνει τόσο αγαπητό τον Ταγίπ Ερντογάν στο λαό του;
Καταρχήν, είναι η επιστροφή της εθνικής υπερηφάνειας των Τούρκων. Οι Τούρκοι τόσο επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όσο και επί νέου κράτους, είχαν πάντα έντονα καλλιεργημένο το αίσθημα και συναίσθημα της «πατριωτικής υπερηφάνειας», το οποίο σε απλή γλώσσα μεταφράζεται ως άκρατος εθνικισμός.
Φράσεις όπως το: «Είμαι περήφανος που είμαι Τούρκος» και «Ένας Τούρκος ισοδυναμεί με χίλιους ξένους», είναι βαθιά ριζωμένες μέσα στο υποσυνείδητο του τούρκου πολίτη. Από το δημοτικό έως το πανεπιστήμιο, η προσπάθεια του διδακτικού προσωπικού για την εμπέδωση αυτής της εθνικιστικής υπερηφάνειας είναι συνεχής.
Ο Ταγίπ Ερντογάν λοιπόν τι έκανε; Πήρε μια οικονομία από το χείλος της καταστροφής και την ανέδειξε σε μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες στον κόσμο. Μείωσε την ανεργία. Έδωσε ευρωπαϊκή προοπτική στην Τουρκία. Εγκατέλειψε το δόγμα του Κεμάλ Πασά «ειρήνη στο σπίτι, ειρήνη στον κόσμο» και έκανε την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας πιο επιθετική.
Τα έβαλε με το «βαθύ κράτος» των στρατιωτικών, που καταδυνάστευε τον τούρκο πολίτη και μέχρι στιγμής είναι ο νικητής. Έδωσε «εσωτερική ώθηση» στις τουρκικές βιομηχανίες να εξοπλίζουν αυτές τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας του. Απαιτεί και ενίοτε απειλεί με «διπλωματικό τρόπο» χώρες που αποτελούν ιστορικό αντίπαλο των τουρκικών συμφερόντων, επιτυγχάνοντας την αποδοχή των τουρκικών απαιτήσεων εκ μέρους της.
Και το κυριότερο: μετατρέπει την Τουρκία σε μια τοπική υπερδύναμη, συνδυάζοντας ένα ισλαμοδημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης που στην πλειοψηφία του ο τουρκικό λαός αποδέχεται ασυζητητί.
Όλα αυτά καθιστούν τον Ταγίπ Ερντογάν, απόλυτο κυρίαρχο στο πολιτικό σκηνικό της χώρας του. Και πλέον το ερώτημα για τις δημοσκοπικές εταιρίες δεν είναι το αν θα κερδίσει, αλλά το πόσο μεγάλος θα είναι ο θρίαμβός του στις επερχόμενες εκλογές.
Τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, απλά προσπαθούν. Και προσπαθούν κυρίως να αλλάξουν μιας και αντιπροσωπεύουν μια παλιά πολιτική και ένα πολιτικό σύστημα το οποίο επί της ουσίας έχει αποτύχει και κυρίως απορριφθεί από τον τουρκικό λαό.
Άσχετα το αν ο τούρκος πρωθυπουργός ασκεί επιθετική εξωτερική πολιτική εναντίον της Ελλάδας, αυτό δεν στερεί το δικαίωμα να χαρακτηριστεί ένας σπουδαίος ηγέτης με όραμα για την πατρίδα και τον λαό του. Και όπως φαίνεται θα παραμείνει στην εξουσία για αρκετά χρόνια, πλην… «απροόπτου».
Αυτό που είναι βέβαιο, είναι πως, η θητεία στην εξουσία του Ταγίπ Ερντογάν θα σφραγίσει τη μοίρα της Τουρκίας για την επόμενη δεκαπενταετία και μαζί με αυτή και την πορεία των πραγμάτων στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Και η ελληνική πλευρά πρέπει να προετοιμαστεί κατάλληλα. Για το «καλύτερο» αλλά και το «χειρότερο» σενάριο, όπως οφείλει…
Σύντομο βιογραφικό του Ταγίπ Ερντογάν
Γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1954. Αρχικά ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής αλλά τον κέρδισε η πολιτική. Διετέλεσε Δήμαρχος Κωνσταντινούπολης. Το ισλαμικών καταβολών κόμμα του (AKP, Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) κέρδισε στις εκλογές του 2002, αλλά ο ίδιος δεν μπόρεσε να γίνει άμεσα Πρωθυπουργός, λόγω κωλύματος εκλογιμότητας.
Πρωθυπουργός ορίστηκε αρχικά ο στενός του συνεργάτης Αμπντουλάχ Γκιουλ. Ο Ερντογάν έγινε ο 57ος πρωθυπουργός της Τουρκίας στις 14 Μαρτίου 2003. Τον Μάιο του 2004, έγινε ο πρώτος Τούρκος Πρωθυπουργός που επισκέφθηκε επίσημα την Ελλάδα από το 1988 και ο πρώτος που είδε τους μουσουλμάνους της Θράκης από το 1952.
Στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές του Ιουλίου του 2007, το κόμμα του Ερντογάν κατήγαγε περιφανή νίκη με πάνω από το 46% των ψήφων, οπότε ορκίστηκε εκ νέου Πρωθυπουργός.
Το κόμμα του Ερντογάν ήρθε πρώτο στις δημοτικές εκλογές, που διενεργήθηκαν στις 29 Μαρτίου του 2009, αλλά με μειωμένη τη δύναμή του σε σχέση με τις βουλευτικές του 2007. Οι δημοτικές εκλογές αμαυρώθηκαν από επεισόδια βίας στις κουρδικές επαρχίες, με απολογισμό έξι νεκρούς και πολλούς τραυματίες.
Είναι παντρεμένος με την Εμινέ από τις 4 Ιουλίου 1978 και έχει 2 γιους και 2 κόρες. Η σύζυγός του φοράει την ισλαμική μαντίλα, γεγονός το οποίο δημιουργεί συχνά αντιπαραθέσεις στην Τουρκία και την αντίδραση του στρατού και του λεγόμενου «κεμαλικού κατεστημένου».
