- Tου Κώστα Ροδινού
Ο κ. Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές με 11 μονάδες διαφορά.
Στηρίζεται σε μια ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Βρίσκεται μόλις είκοσι μήνες στην εξουσία.
Στις διοικήσεις των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΓΕΝΟΠ κ.λ.π.) βρίσκονται προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, του παρείχαν αφειδώς τη στήριξή τους.
Το ίδιο και η ντόπια επιχειρηματική και όχι μόνο ελίτ.
Τα γνωστά εξαπτέρυγα, ψήφισαν το μνημόνιο.
Ποιος, επομένως, εμπόδισε τον κ. Παπανδρέου να εφαρμόσει το πρόγραμμά του; (γιατί προεκλογικά έλεγε ότι είχε πρόγραμμα).
Ένα χρόνο μετά το μνημόνιο, η αποτυχία της κυβέρνησης του κ. Παπανδρέου είναι πανθομολογούμενη.
Την παραδέχονται και οι ίδιοι.
Την επιβεβαιώνουν, με τον πιο βίαιο τρόπο, οι... εταίροι μας.
Την υπενθυμίζουν δηκτικά, οι μέχρι χθές φανατικοί υποστηρικτές της.
Η χώρα εδώ και μήνες δεν κυβερνιέται.
Έτσι, τις τελευταίες ημέρες παρατηρούμε μια συστηματική και πιεστική προσπάθεια εξωθεσμικών παραγόντων, εγχωρίων και εξωχωρίων, να διασώσουν μια παραπαίουσα κυβέρνηση και το χειρότερο να επιβάλλουν τους όρους τους.
Πρόκειται για ωμή προσπάθεια κατάλυσης της δημοκρατίας μας. Καταργούν την κυβέρνηση και επιχειρούν να ακυρώσουν την αντιπολίτευση.
Εντάξει, έχουμε μια κάκιστη κυβέρνηση, αλλά έστω αυτήν την κυβέρνηση, δεν έχει δικαίωμα να την καταργήσει ούτε κ. Ρεν, ούτε ο κ. Γιούνκερ! Θα τα ανεχόταν αυτά στις χώρες τους;
Η Ελλάδα δεν είναι ακόμα μπανανία και τις κυβερνήσεις, τις εκλέγει ο ελληνικός λαός.
Εκτός και αν η παρέμβαση τους για συναίνεση έγινε ύστερα από αίτημα του κ. Παπανδρέου, αλλά και πάλι πρόκειται για παρέμβαση στον τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας μας.
Ευτυχώς, η βαρυσήμαντη παρέμβαση του Προέδρου της Ν.Δ Αντώνη Σαμαρά, έσωσε σήμερα την αξιοπιστία της χώρας και του λαού μας.
Όμως, από εδώ και στο εξής η μπάλα κυριολεκτικά βρίσκεται στο γήπεδο του πρωθυπουργού. Ο κ. Παπανδρέου έχει τρεις επιλογές:
Επιλογή πρώτη: Αν διαθέτει στοιχειώδη πολιτική αξιοπρέπεια και αίσθημα ευθύνης, πρέπει σήμερα κιόλας να υποβάλει την παραίτηση σου. Να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί πλέον. Οδηγεί την χώρα στην καταστροφή. Αν ο κ. Παπανδρέου θέλει συναίνεση και την εννοεί, τότε σήμερα κιόλας να επισκεφτεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να παραιτηθεί από την πρωθυπουργία για να ακολουθήσουν οι προβλεπόμενες εκ του Συντάγματος διαδικασίες. Γιατί συναίνεση σε μια αποτυχημένη κυβέρνηση και σ΄ έναν αποτυχόντα πρωθυπουργό είναι εθνικό χαρακίρι! Δεν αποτελεί υπηρεσία στη χώρα.
Επιλογή δεύτερη: Αν ο κ. Παπανδρέου εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο, αλλά χρειάζεται ευρύτερη στήριξη, τότε αντί να εκβιάζει τη συναίνεση των κομμάτων, το καλύτερο και για αυτόν, αλλά και για τον τόπο, θα ήταν να προσφύγει στην ετυμηγορία του ελληνικού λαού. Να παρουσιάσει την κατάσταση ως έχει (να πει δηλαδή την αλήθεια) και να ζητήσει εντολή για να διαπραγματευτεί (αν εκλεγεί) το νέο μνημόνιο. Ένα μήνα μπορούν να περιμένουν όλοι! Και οι αγορές και οι δανειστές μας!
Επιλογή τρίτη: Αν πάλι ο κ. Παπανδρέου αισθάνεται ότι είναι αρκετά ισχυρός, η κοινοβουλευτική του ομάδα συμπαγής, το ΠΑΣΟΚ είναι δίπλα του και το κυβερνητικό του πρόγραμμα αξιόπιστο και αποτελεσματικό, τότε δεν χρειάζεται καμιά συναίνεση! Μπορεί να προχωρήσει μόνος του, όπως έκανε μέχρι σήμερα!
Συμπέρασμα: Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο κ. Παπανδρέου δεν ενδιαφέρεται για τη συναίνεση. Τη χρησιμοποιεί προσχηματικά αφ’ ενός για να κερδίσει χρόνο και αφ΄ετέρου γιατί πιστεύει ότι έτσι θα φέρει σε δύσκολη θέση τον κ. Σαμαρά. Όμως, το πολιτικό του παίγνιο στηρίζεται σε λάθος παραμέτρους και πιθανότατα η έκβαση του θα είναι οδυνηρή για τον ίδιο, γιατί όπως απεδείχθη και σήμερα, έχει απέναντι του έναν αντίπαλο, που κατέχει κάτι παραπάνω από τα …βασικά της στρατηγικής.
Στηρίζεται σε μια ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Βρίσκεται μόλις είκοσι μήνες στην εξουσία.
Στις διοικήσεις των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΓΕΝΟΠ κ.λ.π.) βρίσκονται προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, του παρείχαν αφειδώς τη στήριξή τους.
Το ίδιο και η ντόπια επιχειρηματική και όχι μόνο ελίτ.
Τα γνωστά εξαπτέρυγα, ψήφισαν το μνημόνιο.
Ποιος, επομένως, εμπόδισε τον κ. Παπανδρέου να εφαρμόσει το πρόγραμμά του; (γιατί προεκλογικά έλεγε ότι είχε πρόγραμμα).
Ένα χρόνο μετά το μνημόνιο, η αποτυχία της κυβέρνησης του κ. Παπανδρέου είναι πανθομολογούμενη.
Την παραδέχονται και οι ίδιοι.
Την επιβεβαιώνουν, με τον πιο βίαιο τρόπο, οι... εταίροι μας.
Την υπενθυμίζουν δηκτικά, οι μέχρι χθές φανατικοί υποστηρικτές της.
Η χώρα εδώ και μήνες δεν κυβερνιέται.
Έτσι, τις τελευταίες ημέρες παρατηρούμε μια συστηματική και πιεστική προσπάθεια εξωθεσμικών παραγόντων, εγχωρίων και εξωχωρίων, να διασώσουν μια παραπαίουσα κυβέρνηση και το χειρότερο να επιβάλλουν τους όρους τους.
Πρόκειται για ωμή προσπάθεια κατάλυσης της δημοκρατίας μας. Καταργούν την κυβέρνηση και επιχειρούν να ακυρώσουν την αντιπολίτευση.
Εντάξει, έχουμε μια κάκιστη κυβέρνηση, αλλά έστω αυτήν την κυβέρνηση, δεν έχει δικαίωμα να την καταργήσει ούτε κ. Ρεν, ούτε ο κ. Γιούνκερ! Θα τα ανεχόταν αυτά στις χώρες τους;
Η Ελλάδα δεν είναι ακόμα μπανανία και τις κυβερνήσεις, τις εκλέγει ο ελληνικός λαός.
Εκτός και αν η παρέμβαση τους για συναίνεση έγινε ύστερα από αίτημα του κ. Παπανδρέου, αλλά και πάλι πρόκειται για παρέμβαση στον τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας μας.
Ευτυχώς, η βαρυσήμαντη παρέμβαση του Προέδρου της Ν.Δ Αντώνη Σαμαρά, έσωσε σήμερα την αξιοπιστία της χώρας και του λαού μας.
Όμως, από εδώ και στο εξής η μπάλα κυριολεκτικά βρίσκεται στο γήπεδο του πρωθυπουργού. Ο κ. Παπανδρέου έχει τρεις επιλογές:
Επιλογή πρώτη: Αν διαθέτει στοιχειώδη πολιτική αξιοπρέπεια και αίσθημα ευθύνης, πρέπει σήμερα κιόλας να υποβάλει την παραίτηση σου. Να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί πλέον. Οδηγεί την χώρα στην καταστροφή. Αν ο κ. Παπανδρέου θέλει συναίνεση και την εννοεί, τότε σήμερα κιόλας να επισκεφτεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να παραιτηθεί από την πρωθυπουργία για να ακολουθήσουν οι προβλεπόμενες εκ του Συντάγματος διαδικασίες. Γιατί συναίνεση σε μια αποτυχημένη κυβέρνηση και σ΄ έναν αποτυχόντα πρωθυπουργό είναι εθνικό χαρακίρι! Δεν αποτελεί υπηρεσία στη χώρα.
Επιλογή δεύτερη: Αν ο κ. Παπανδρέου εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο, αλλά χρειάζεται ευρύτερη στήριξη, τότε αντί να εκβιάζει τη συναίνεση των κομμάτων, το καλύτερο και για αυτόν, αλλά και για τον τόπο, θα ήταν να προσφύγει στην ετυμηγορία του ελληνικού λαού. Να παρουσιάσει την κατάσταση ως έχει (να πει δηλαδή την αλήθεια) και να ζητήσει εντολή για να διαπραγματευτεί (αν εκλεγεί) το νέο μνημόνιο. Ένα μήνα μπορούν να περιμένουν όλοι! Και οι αγορές και οι δανειστές μας!
Επιλογή τρίτη: Αν πάλι ο κ. Παπανδρέου αισθάνεται ότι είναι αρκετά ισχυρός, η κοινοβουλευτική του ομάδα συμπαγής, το ΠΑΣΟΚ είναι δίπλα του και το κυβερνητικό του πρόγραμμα αξιόπιστο και αποτελεσματικό, τότε δεν χρειάζεται καμιά συναίνεση! Μπορεί να προχωρήσει μόνος του, όπως έκανε μέχρι σήμερα!
Συμπέρασμα: Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο κ. Παπανδρέου δεν ενδιαφέρεται για τη συναίνεση. Τη χρησιμοποιεί προσχηματικά αφ’ ενός για να κερδίσει χρόνο και αφ΄ετέρου γιατί πιστεύει ότι έτσι θα φέρει σε δύσκολη θέση τον κ. Σαμαρά. Όμως, το πολιτικό του παίγνιο στηρίζεται σε λάθος παραμέτρους και πιθανότατα η έκβαση του θα είναι οδυνηρή για τον ίδιο, γιατί όπως απεδείχθη και σήμερα, έχει απέναντι του έναν αντίπαλο, που κατέχει κάτι παραπάνω από τα …βασικά της στρατηγικής.
