(από την Καθημερινή της Κυριακής)
Προσφέρει συναίνεση εκεί που για ευνόητους λόγους δεν ζητεί η κυβέρνηση (σ.σ. στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων) και την αρνείται κατηγορηματικά εκεί που ο Γ. Παπανδρέου την επιζητεί...
μετ’ επιτάσεως (σ.σ. στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και το «μνημόνιο Νο 2»).
Η νέα στρατηγική του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, κ. Αντώνη Σαμαρά, αποτυπώνεται ανάγλυφα στην ομιλία του στο Ζάππειο ΙΙ. Εκπονήθηκε εν μέσω κλιμακούμενων πιέσεων και έχει ως στόχο καταρχήν να πείσει το κομματικό αλλά και ευρύτερο ακροατήριο ότι το αρχικό «όχι» στο μνημόνιο δεν ήταν λαϊκισμός, ούτε απόρροια κομματικού αμοραλισμού, αλλά ρεαλιστική πρόβλεψη η οποία επιβεβαιώθηκε από τις εξελίξεις. Ο δεύτερος στόχος ήταν να καταδείξει ότι η αξιωματική αντιπολίτευση αντιμετωπίζει τις περιστάσεις με τη σοβαρότητα που αρμόζει στη συγκυρία. Το τελευταίο, συνδέεται άμεσα με το κλίμα πιέσεων το οποίο εκπορεύεται από την τρόικα, ξένους παράγοντες (σ.σ. Ολι Ρεν κ.ά.) κυβερνητικά στελέχη, αλλά και γαλάζιους βουλευτές για την ανάγκη εξεύρεσης πεδίου συναίνεσης, στο όνομα του εθνικού συμφέροντος.
Στις εξαντλητικές συσκέψεις που προηγήθηκαν της παρουσίασης του Ζαππείου, ο κ. Σαμαράς και οι συνεργάτες του κλήθηκαν να λάβουν αποφάσεις εν μέσω μιας κλιμακούμενης ρευστότητας τόσο στο πολιτικό όσο και στο οικονομικό πεδίο. Οπως καταμαρτυρούν στενοί συνεργάτες του αρχηγού της Ν.Δ., ήταν αμέτρητες οι φορές που ο πρόεδρος και οι συνομιλητές του συζήτησαν για την πολυθρύλητη, πλέον συναίνεση, τα πιθανά κέρδη και τις ζημίες από τυχόν αλλαγή πλεύσης. Σε αυτές τις συζητήσεις, αλλά και στις συσκέψεις με τη συμμετοχή τομεαρχών και λοιπών αρμοδίων αντιπαρατέθηκαν πολλές φορές μετωπικά οι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις που ενυπάρχουν στο κόμμα. Η μία, προερχόμενη από τον πυρήνα του επιτελείου Σαμαρά (Χρ. Λαζαρίδης, Γ. Μιχελάκης κ.ά.) εναντίον της συναίνεσης και η άλλη, από μερίδα βουλευτών (σ.σ. Δ. Αβραμόπουλος, Στ. Δήμας, Αρ. Σπηλιωτόπουλος, Κ. Μητσοτάκης, Κ. Χατζηδάκης κ.ά.) για πιο φιλελεύθερη και συναινετική στροφή.
Πάντα κατά τους συνεργάτες του κ. Σαμαρά, το επιχείρημα που άντεξε σε όλες τις... δοκιμασίες ήταν αυτό που αντλούσε τη δυναμική του από το παράδειγμα του Πορτογάλου κεντροδεξιού ηγέτη κ. Κοέλιο, ο οποίος, αν και αρχικώς οδήγησε στην πτώση την κυβέρνηση Σόκρατες, παρείχε εν τέλει πλήρη στήριξη στο μνημόνιο, με αποτέλεσμα να απολέσει όλη τη δυναμική του μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. «Από τη στιγμή που έχουμε δικαιωθεί πλήρως στην κριτική μας, θα είναι ολέθριο να κάνουμε τώρα πίσω», σημείωναν, εξηγώντας την απόφαση του αρχηγού τους να πει νέο «όχι», αυτή τη φορά, στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής.
Από την άλλη πλευρά, όμως, και ο ίδιος ο κ. Σαμαράς είχε πλήρη επίγνωση των κινδύνων που εγκυμονεί για την αξιοπιστία της Ν.Δ. αλλά και για τις εσωτερικές ισορροπίες του κόμματος τυχόν «υπερδοσολογία» αρνήσεων σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία.
Φόρμουλα
Επειτα από αρκετή βάσανο, το επιτελείο της Συγγρού κατέληξε σε μία φόρμουλα που τον διευκολύνει να απεγκλωβιστεί από το δίλημμα στο οποίο προσπαθούν να τον περιορίσουν οι αντίπαλοί του και ουσιαστικά του δίνει τη δυνατότητα να επιστρέψει... το μπαλάκι στην κυβέρνηση, θέτοντας πλέον τον κ. Γ. Παπανδρέου προ των ευθυνών του. «Είπαμε ναι σε όσα ορθά μέτρα δρομολογούνται στο ΜΠΔΣ, αλλά καταψηφίζουμε το συνολικό μείγμα πολιτικής που περιλαμβάνει, διότι οδηγεί σε νέο αδιέξοδο», λένε συνεργάτες του κ. Σαμαρά, προσθέτοντας ότι πλέον η κυβέρνηση δεν έχει καμία δικαιολογία να μην προωθήσει ορισμένες τουλάχιστον από τις πολιτικές για τις οποίες έχει δεσμευτεί, όπως π.χ. τις αποκρατικοποιήσεις.
Πάντως, στο επιτελείο του κ. Σαμαρά, παρά την εύλογη ικανοποίηση για τον απόηχο του Ζαππείου ΙΙ, φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως ότι οι προκλήσεις θα είναι συνεχείς και η ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί επίπονη...
