ΣΚΛΗΡΕΣ ΜΑΧΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΜΑΣ

Την περασμένη βδομάδα η γερμανική Βουλή ενέκρινε τη συνέχιση της παροχής έντο­κης οικονομικής «βοήθειας» προς την Ελλάδα. Σ’ αυτόν τον κόσμο, ωστόσο, τίποτε δεν προσφέρεται δω­ρεάν. Στην προκειμένη δε περίπτωση η γερμανική «βοήθεια» κοστίζει πα­νάκριβα, όπως διαπιστώνουμε από το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, το οποίο επίσης (...σύμπτωση;) την περασμένη εβδομάδα κατέθεσε στη Βουλή η κυ­βέρνηση.
Κάποιοι μάλιστα (οι Αμερικανοί) χα­ρακτηρίζουν αυτήν τη βοήθεια κλοπή περιγράφοντας - με αυτό το όψιμο εν­διαφέρον τους για την τύχη μας - και την άγρια μάχη συμφερόντων η οποία εξελίσσεται πάνω στην πλάτη μας. Κα­θώς αυτή η μάχη φωτίζει τα τρέχοντα δεινά της χώρας και σκιαγραφεί την ει­κόνα σύγκρουσης μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων για κυριαρχία στην Ευρώπη, αξίζει να της ρίξουμε μια πιο προσεκτι­κή ματιά...
Ο τρόπος που η αμερικανική μητρό­πολη αντιμετωπίζει τη γερμανική... «βοήθεια διάσωσης» και τους όρους που αυτή συνεπάγεται είναι εντυπωσιακός! Το επίσημο όργανο της αμερι­κανικής χρηματαγοράς, η εφημερίδα Wall Street Journal , χαρακτήρισε αυ­τήν τη βοήθεια «κλοπή» με αφορμή την αγορά ενός επιπλέον ποσοστού (10%) του ΟΤΕ έναντι 400 εκατ. ευρώ» από την Deutsche Telekom . Να σημει­ωθεί πως η εν λόγω αγορά έγινε μέσα από το χρηματιστήριο (με τη μετοχή στα πολύ κάτω της) την ίδια στιγμή που κορυφωνόταν ο εκβιασμός του Βερο­λίνου προς την Αθήνα για να συνεχιστεί η δανειακή χρηματοδότηση.
Ο γερμανικός εκβιασμός, όπως εί­δαμε από το πακέτο των νέων μέτρων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, αλ­λά και από το ξεπούλημα ενός ακόμη 10% του ΟΤΕ, απέδωσε. Στο ρεπορτάζ της Wall Street Journal διαβάζει κα­νείς το αμερικανικό «συμπέρασμα» με φράσεις όπως «η Γερμανία κλέβει τους Έλληνες», καθώς και «Η Ελλάδα πωλεί­ται “φτηνά” και η Γερμανία αγοράζει».

Αμερικανικοί «φόβοι»
Μια πιο... βαθιά (αμερικανική) μα­τιά για τις τρέχουσες εξελίξεις στην Ελλάδα βρίσκουμε και στο αμερικανι­κό ινστιτούτο στρατηγικής πρόβλεψης (Stratfor) και στην ανάλυσή του με τίτ­λο «Ευκαιρίες για Ρωσία και Κίνα από τις ελληνικές ιδιωτικοποιήσεις» (Opportunities for Russia and China in Greek Privatization).
Σύμφωνα με το Stratfor (το οποίο, εκτός από καλά πληροφορημένο, χαρακτηρίζεται και από την ικανότητά του να διαχέει - υπό τη μορφή προβλέψεων - τις επιδιώξεις της Ουάσιγκτον) η κατάσταση στην Ελλάδα διαμορφώ­νεται ως εξής:
Οι εταίροι της Ελλάδας στην ευρωζώνη απαιτούν από την Αθήνα να επιταχύνει τις διαδικασίες για πώληση της δημόσιας περιουσίας. Για τον σκοπό αυτόν πιέζουν τη δημιουργία μιας ανε­ξάρτητης (από την ελληνική κυβέρνη­ση) υπηρεσίας η οποία θα ελέγχεται από το Βερολίνο και θα αναλάβει τη διαχείριση - υλοποίηση των ιδιωτικο­ποιήσεων.
Αν και (σύμφωνα με το Stratfor) υπάρχει ο κίνδυνος ο Γ. Παπανδρέου να βρεθεί αντιμέτωπος με αντιδράσεις μέσα στο ίδιο του το κόμμα, το μείζον ζήτημα που αναδεικνύεται από τις εξε­λίξεις μεσοπρόθεσμα, είναι η ευκαιρία για Κίνα και Ρωσία να αξιοποιήσουν για την προώθηση γεωστρατηγικών τους συμφερόντων ελληνικά περιουσιακά στοιχεία κυρίως στους τομείς της ενέρ­γειας και των μεταφορών - υποδομών.
Με πιο απλά λόγια το αμερικανικό ινστιτούτο επισημαίνει (ίσως και να προειδοποιεί) ότι η διαχείριση της ελ­ληνικής χρεοκοπίας από τη Γερμανία μπορεί να δώσει ευκαιρίες σε ανταγω­νίστριες (προς τις ΗΠΑ) δυνάμεις (Κίνα και κυρίως Ρωσία) να προωθήσουν τις θέσεις τους και τα συμφέροντά τους στο ελληνικό «οικόπεδο» σε κρίσιμους «στρατηγικούς» τομείς όπως είναι οι μεταφορές (λιμάνια - αεροδρόμια) και ενέργεια (δίκτυα αγωγών πετρελαίου, φυσικού αερίου).
Χρήμα και δύναμη

Η οδυνηρή οικονομική πραγματικό­τητα στην οποία έχει οδηγηθεί η χώρα, τη μετατρέπει ταυτόχρονα σε El Dorado, καθώς οι πιστωτές, με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις που υπέ­γραψε η ελληνική κυβέρνηση, έχουν πια τη δυνατότητα να την «αγοράσουν» τζάμπα...
Όπως είπαμε η Γερμανία, αυτή που αναλαμβάνει το κύριο βάρος (οικονο­μικό και πολιτικό) της ελληνικής δα­νειακής χρηματοδότησης, φροντίζει να εξασφαλίσει για τον εαυτό της και τη μερίδα του λέοντος από τα κομμά­τια της ελληνικής πίτας που έχουν αξία. Ταυτόχρονα το Βερολίνο κρατά και τον ρόλο του «διανομέα» της ελληνικής περιουσίας, καθώς ο μηχανισμός των ιδιωτικοποιήσεων έχει συμφωνηθεί να βρίσκεται σε γερμανικά χέρια...
Έτσι, λοιπόν, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύει το Stratfor έχει ιδιαίτε­ρη σημασία ο σχεδιασμός του ξεπου­λήματος.
Σύμφωνα με ένα χρονοδιάγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που παρουσιάζει το ινστιτούτο, γίνεται σαφές ότι κρατικές ρωσικές (Gazprom) και κινεζικές (Cosco) εταιρείες έχουν στόχο να εκμεταλ­λευτούν τις ελληνικές ιδιωτικοποιήσεις όχι απλώς και μόνο για το οικονομικό κέρδος, αλλά πρώτα και κύρια για να προωθήσουν τις γεωπολιτικές επιδιώ­ξεις των χωρών τους.
Για την Κίνα η Ελλάδα είναι μια ση­μαντική στρατηγική πύλη εισόδου στις αναδυόμενες αγορές της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Η Κίνα σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τα ελληνικά λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλο­νίκης προκειμένου να διακινεί τα προ­ϊόντα της στα Βαλκάνια, τις πρώην σο­βιετικές χώρες όπως η Ουκρανία και η Λευκορωσία και την Κεντρική Ευρώπη (Ουγγαρία, Σλοβακία και Πολωνία).
Όπως γνωρίζουμε η China Ocean Shipping Co (Cosco), είναι ήδη στον Πειραιά από τον Ιούνιο του 2010, κα­θώς έχει μισθώσει δύο προβλήτες για κοντέινερς επί 35 χρόνια και έναντι 5 δισ. δολαρίων. Προφανώς ενδιαφέρε­ται και για το υπόλοιπο 75% που η ελλη­νική κυβέρνηση έχει ανακοινώσει ότι θα (ξε)πουλήσει. Οι Κινέζοι ενδιαφέρονται και για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Το ενδιαφέρον της Μόσχας για τη συνεργασία με την Ελλάδα στον τομέα της ενέργειας είναι γνωστό. Στόχος της Μόσχας είναι να εντάξει την Ελλάδα στο σύστημα των αγωγών που θα εφο­διάζουν την Ευρώπη με φυσικό αέριο και πετρέλαιο.
Με τον τρόπο αυτόν η Μόσχα επιδιώκει να δημιουργήσει ρω­σικό μονοπώλιο στον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης. Προς το παρόν η Μόσχα καλύπτει το 25% των αναγκών της Ευρώπης σε φυσι­κό αέριο. Αν η Μόσχα τελικά πετύ­χει τη δημιουργία και του νότιου δικτύου αγωγών (μέσω της Ελλά­δας) προς την ευρωπαϊκή αγορά, τότε θα έχει πραγματοποιήσει ένα με­γάλο βήμα προς τον στόχο της: να κρα­τά υπό τον έλεγχό της τον εφοδιασμό της Ευρώπης με ενέργεια.
Είναι μάλλον περιττό να σημειώσου­με ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο αποτελεί για τις ΗΠΑ «αιτία πολέμου». Θα πρέ­πει να σημειώσουμε ότι η Ουάσιγκτον και με δημόσιες δηλώσεις έχει εκφρά­σει την αντίθεσή της σε κάθε προσπά­θεια και ενέργεια η οποία οδηγεί στη δημιουργία Ρωσικού ενεργειακού μο­νοπωλίου στην Ευρώπη.
Θα πρέπει να θυμηθούμε επίσης ότι χωρίς ιδιαίτερη κομψότητα οι ΗΠΑ έχουν ταχθεί (δηλώσεις της Κοντολίζα Ράις την Άνοιξη του 2006 στην Αθήνα) κατά της συμμετοχής της Ελλάδας στο ρωσικό δίκτυο αγωγών. Επίσης γνωστή είναι πια - μετά και τη δημοσιοποίηση των αρχείων του Wikileaks - και η δυσφορία της αμερικανικής διοίκησης για τη στενή ελληνορωσική συνεργασία που επεδίωξε ο προηγούμενος πρωθυ­πουργός της Ελλάδας Κ. Καραμανλής.
Γνωστό είναι, τέλος, ότι ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας φρόντισε, πριν ακόμη κερδίσει τις εκλογές (δη­λώσεις υπονομευτικές για την κατα­σκευή του αγωγού Μπουργκάς - Αλε­ξανδρούπολη) να παγώσει την ελληνορωσική ενεργειακή (και άλλη) συνεργασία.
Σύμφωνα με την ανάλυση του Stratfor η Μόσχα έχει βάλει στο μάτι τη ελληνική δημόσια εταιρία φυσικού αερί­ου ΔΕΠΑ, η οποία ήδη συνεργάζεται με την ιταλική Edison για τη μεταφορά φυσικού αερίου από την Τουρκία στην Ιταλία μέσω αγωγού που διασχίζει το ελληνικό έδαφος.
Το κλειδί του ανοίγματος της νότιας πύλης εφοδιασμού της Ευρώπης για τον ρωσικό γίγαντα Gazprom (οποίος ελέγχει απόλυτα και τη βόρεια ευρω­παϊκή ενεργειακή πύλη) βρίσκεται -σύμφωνα με το Stratfor - ακριβώς σε αυτό το συγκεκριμένο έργο: τον αγωγό που ξεκινά από την Τουρκία, περνά μέ­σα από την Ελλάδα και κάτω από την Αδριατική καταλήγει στην Ιταλία.
Ποιος χάνει
Από το μεγάλο πλιάτσικο που με­θοδεύεται, αυτού που αποκαλούμε Δημόσια ελληνική Περιουσία, υποδο­μές και πόρους, μόνο αφελείς και και­ροσκόποι δεν αντιλαμβάνονται πως οι μεγάλοι χαμένοι αυτής της υπόθεσης είναι η χώρα και ο λαός της. Διαβάζο­ντας, ωστόσο, υπό αμερικανική οπτική γωνία αντιλαμβάνεται κανείς ότι μεγά­λο κίνδυνο να χάσουν διατρέχουν και οι ΗΠΑ...
Το Stratfor σε ανάλυσή του θέτει το αγχώδες (όχι για την τύχη μας, αλλά για τα αμερικανικά συμφέροντα) ερώ­τημα: Υπάρχει κράτος της ευρωζώνης που θα προσπαθήσει να αποτρέψει Κί­να και Ρωσία να αποκτήσουν πρόσβα­ση σε ελληνικά γεωπολιτικά στρατηγι­κά περιουσιακά στοιχεία;
Η απάντηση - εκτίμηση που δίνει το Stratfor στο εν λόγω ερώτημα περιγρά­φει τις αμερικανικές ανησυχίες για το γεωπολιτικό παιχνίδι στην περιοχή και ως ένα βαθμό εξηγεί τη «συμπάθεια» - σε σύγκριση με την «απαιτητική» Γερμανία - με την οποία ο Λευκός Οίκος αντιμετωπίζει την ελληνική υπόθεση.
Οι Αμερικανοί φαίνεται πως είναι πει­σμένοι ότι καμία χώρα της ευρωζώνης δεν είναι διατεθειμένη να εμποδίσει τη ρωσική - κινεζική κατοχή ελληνικών γεωπολιτικών στρατηγικών στοιχείων, όπως είναι οι υποδομές σε ενέργεια και μεταφορές. Ο λόγος είναι απλός: Η Γερμανία, η οποία έχει τον πρώτο λόγο για τη διαχείριση της ελληνικής χρεο­κοπίας, βλέπει τα γεωπολιτικά της συμ­φέροντα να συνδέονται πολύ περισσό­τερο με τη Ρωσία και την Κίνα.
Με άλλα λόγια για το Βερολίνο η εν­δυνάμωση της παρουσίας της Ρωσίας και της Κίνας στην Ευρώπη σημαίνει την αποδυνάμωση των ΗΠΑ και τη δημιουργία ενός ευρύτερου περιθωρίου κινήσεων για την εδραίωση της γερμα­νικής ηγεμονίας.
Οι Αμερικανοί προβλέπουν και απειλούν...

Το ύψιστο «εργαλείο» επιβολής των αμερικανικών γεω­πολιτικών συμφερόντων είναι η στρατιωτική ισχύς. Ένας, ο βασικότερος ίσως, μηχανισμός στρατιωτικής ισχύος είναι το υπό αμερικανικό έλεγχο ΝΑΤΟ.
Με το ΝΑΤΟ οι ΗΠΑ οργάνωσαν τις συμμαχίες των «φίλων» και υποτελών τους, προκειμένου να διαφυλάξουν το έπαθλο που κατέκτησαν με τη νίκη τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με μια κυνική αλλά απόλυτα σαφή περιγραφή, το ΝΑΤΟ είναι ο μηχανισμός που κρατά τη Γερμανία «κάτω», τη Ρωσία «έξω» και τις ΗΠΑ «μέσα» στην Ευρώπη.
Από τη στιγμή που κορυφαίοι γεωπολιτικοί συμφωνούν ότι δε νοείται παγκόσμια κυριαρχία χωρίς τον έλεγχο της Ευ­ρώπης, αντιλαμβάνεται κανείς το διακύβευμα: Η ισχυρή πια Γερμανία, η αναζωογονημένη και πλούσια σε ενεργειακούς πόρους Ρωσία και η διψασμένη για οικονομική ανάπτυξη και επέκταση Κίνα, έχουν κάθε συμφέρον (και τη δύναμη) να επιχειρήσουν την αλλαγή των αμερικανικών κανόνων. Σαφές είναι επίσης, ότι η ισχυρότερη από στρατιωτικής τουλάχιστον άποψης χώρα του κόσμου, η αμερικανική αυτοκρατορία, δε θα παραιτηθεί τόσο εύκολα της ηγεμονίας.
Η αποφασιστικότητα της Ουάσιγκτον να διασφαλίσει τα κεκτημένα στην Ευρώπη καταγράφεται στο σχέδιο για την ένταξη της Ευρώπης κάτω από την αμερικανική αντιβαλλιστική ασπίδα (ballistic missile defense - BMD).
Το σχέδιο με απλά λόγια περιλαμβάνει την εγκατάσταση πυραυλικών (και άλλων στρατιωτικών υποδομών) βάσεων σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (Πολωνία, Ρουμανία, Τσε­χία κ.λπ.). Ποιος είναι ο εχθρός από τον οποίο οι Αμερικανοί θέλουν να «προστατέψουν» τους Ευρωπαίους συμμάχους τους;
Οι εξηγήσεις και οι δικαιολογίες που έχουν διατυπωθεί (από τη Βόρεια Κορέα ή το Ιράν) είναι αστείες και δεν μπο­ρούν να κρύψουν την πραγματικότητα: Η Αμερική «πολεμά» να κρατήσει τον έλεγχο στην Ευρώπη. Και το δυτικό της κομ­μάτι, που ελέγχει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και το ανα­τολικό, που προέκυψε ως έπαθλο από τη νίκη της στον Ψυ­χρό Πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
Με την εγκατάσταση της αντιπυραυλικής ασπίδας οι ΗΠΑ υπογραμμίζουν τη στρατιωτική τους παρουσία (και δυνατό­τητες) στην περιοχή θέτοντας διλήμματα και ανεβάζοντας το κόστος του στοιχήματος της αμφισβήτησης της αμερικανικής ισχύος σε Γερμανία και Ρωσία. Δεν χρειάζεται να σημειώσου­με ότι ενάντια στην εγκατάσταση των αμερικανικών πυραύ­λων είναι με σαφή τρόπο η Ρωσία και, συγκαλυμμένα, την υπονομεύει η Γερμανία...
Φοβούνται επιστροφή της Ρωσίας

Η αμερικανική αντιβαλλιστική ασπίδα όμως - όπως παρα­τηρεί - προειδοποιεί το Stratfor - δεν είναι το μόνο ζήτημα το οποίο περιγράφει τη ρευστή (άρα και επικίνδυνη) γεωπο­λιτική κατάσταση στην Ευρώπη. Οι χώρες που σχηματίζουν έναν διάδρομο (Intermarium Corrido r) στη κεντρική Ευρώπη (Βαλτικές Δημοκρατίες, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγα­ρία, Ρουμανία και Βουλγαρία) εμφανίζονται αποφασισμένες (με την αμερικανική υποστήριξη) να αντιταχθούν στην «επι­στροφή» της Ρωσίας στην περιοχή.
Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι οι Αμερικανοί (Stratfor) προ­βλέπουν (ή μήπως απειλούν;) για την επερχόμενη ευρωπαϊ­κή κρίση στα μέσα της τρέχουσας δεκαετίας.
Σύμφωνα με αυτές τις προβλέψεις οι χώρες που σχηματίζουν τον διάδρομο μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης και της Ρωσίας δεν έχουν κανένα λόγο να μετατραπούν σε σκακιέ­ρα πάνω στην οποία μπορεί να εξελιχθεί ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Υπ’ αυτήν την έννοια οι χώρες αυτές ήδη συνεργάζονται μεταξύ τους προκειμένου να βάλουν φρένο στην επανεμφάνιση της Ρωσίας στην πε­ριοχή.
Στόχος αυτών των χωρών είναι, σύμφωνα πάντα με το Stratfor, να περάσουν αμετάκλητα στο «δυτικό» στρατόπεδο και να μη μετατραπούν - όπως η διαιρεμένη Γερμανία κατά τον Ψυχρό Πόλεμο του 20ού αιώνα - σε πεδίο της αντιπαρά­θεσης μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι οι χώρες αυτές ήδη συνα­σπίζονται στρατιωτικά και ενισχύουν τις διμερείς τους σχέ­σεις με τις ΗΠΑ. Σύμφωνα λοιπό με ένα χρονοδιάγραμμα που παρουσιάζει το Stratfor:
♦ 2013: Ξεκινά μια μόνιμη παρουσία αμερικανικών αεροπο­ρικών μονάδων στην Πολωνία

♦ 2014: Η Λιθουανία προστίθεται στη στρατιωτική συμμαχία των σκανδιναβικών χωρών (Nordic Battlegro up), στην οποία συμμετέχουν ακόμη Εσθονία, Φινλανδία, Ιρλανδία, Λιθουα­νία, Νορβηγία και Σουηδία
♦ 2015: Εγκαθίστανται τμήματα της αντιβαλλιστικής ασπί­δας στη Ρουμανία

♦ 2016: Η Τσεχία, η Ουγγαρία, η Πολωνία και η Σλοβακία (visegrad gro up) συγκροτούν στρατιωτικές δυνάμεις με επι­χειρησιακές δυνατότητες.

♦ 2018: Η Πολωνία μπαίνει κάτω από την αμερικανική αντι­πυραυλική ασπίδα (δηλαδή αμερικανικοί πύραυλοι εγκαθί­στανται στην Πολωνία).