Την περασμένη βδομάδα η γερμανική Βουλή ενέκρινε τη συνέχιση της παροχής έντοκης οικονομικής «βοήθειας» προς την Ελλάδα. Σ’ αυτόν τον κόσμο, ωστόσο, τίποτε δεν προσφέρεται δωρεάν. Στην προκειμένη δε περίπτωση η γερμανική «βοήθεια» κοστίζει πανάκριβα, όπως διαπιστώνουμε από το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, το οποίο επίσης (...σύμπτωση;) την περασμένη εβδομάδα κατέθεσε στη Βουλή η κυβέρνηση.
Κάποιοι μάλιστα (οι Αμερικανοί) χαρακτηρίζουν αυτήν τη βοήθεια κλοπή περιγράφοντας - με αυτό το όψιμο ενδιαφέρον τους για την τύχη μας - και την άγρια μάχη συμφερόντων η οποία εξελίσσεται πάνω στην πλάτη μας. Καθώς αυτή η μάχη φωτίζει τα τρέχοντα δεινά της χώρας και σκιαγραφεί την εικόνα σύγκρουσης μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων για κυριαρχία στην Ευρώπη, αξίζει να της ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά...
Ο τρόπος που η αμερικανική μητρόπολη αντιμετωπίζει τη γερμανική... «βοήθεια διάσωσης» και τους όρους που αυτή συνεπάγεται είναι εντυπωσιακός! Το επίσημο όργανο της αμερικανικής χρηματαγοράς, η εφημερίδα Wall Street Journal , χαρακτήρισε αυτήν τη βοήθεια «κλοπή» με αφορμή την αγορά ενός επιπλέον ποσοστού (10%) του ΟΤΕ έναντι 400 εκατ. ευρώ» από την Deutsche Telekom . Να σημειωθεί πως η εν λόγω αγορά έγινε μέσα από το χρηματιστήριο (με τη μετοχή στα πολύ κάτω της) την ίδια στιγμή που κορυφωνόταν ο εκβιασμός του Βερολίνου προς την Αθήνα για να συνεχιστεί η δανειακή χρηματοδότηση.
Ο γερμανικός εκβιασμός, όπως είδαμε από το πακέτο των νέων μέτρων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, αλλά και από το ξεπούλημα ενός ακόμη 10% του ΟΤΕ, απέδωσε. Στο ρεπορτάζ της Wall Street Journal διαβάζει κανείς το αμερικανικό «συμπέρασμα» με φράσεις όπως «η Γερμανία κλέβει τους Έλληνες», καθώς και «Η Ελλάδα πωλείται “φτηνά” και η Γερμανία αγοράζει».
Αμερικανικοί «φόβοι»
Μια πιο... βαθιά (αμερικανική) ματιά για τις τρέχουσες εξελίξεις στην Ελλάδα βρίσκουμε και στο αμερικανικό ινστιτούτο στρατηγικής πρόβλεψης (Stratfor) και στην ανάλυσή του με τίτλο «Ευκαιρίες για Ρωσία και Κίνα από τις ελληνικές ιδιωτικοποιήσεις» (Opportunities for Russia and China in Greek Privatization).
Σύμφωνα με το Stratfor (το οποίο, εκτός από καλά πληροφορημένο, χαρακτηρίζεται και από την ικανότητά του να διαχέει - υπό τη μορφή προβλέψεων - τις επιδιώξεις της Ουάσιγκτον) η κατάσταση στην Ελλάδα διαμορφώνεται ως εξής:
Οι εταίροι της Ελλάδας στην ευρωζώνη απαιτούν από την Αθήνα να επιταχύνει τις διαδικασίες για πώληση της δημόσιας περιουσίας. Για τον σκοπό αυτόν πιέζουν τη δημιουργία μιας ανεξάρτητης (από την ελληνική κυβέρνηση) υπηρεσίας η οποία θα ελέγχεται από το Βερολίνο και θα αναλάβει τη διαχείριση - υλοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων.
Αν και (σύμφωνα με το Stratfor) υπάρχει ο κίνδυνος ο Γ. Παπανδρέου να βρεθεί αντιμέτωπος με αντιδράσεις μέσα στο ίδιο του το κόμμα, το μείζον ζήτημα που αναδεικνύεται από τις εξελίξεις μεσοπρόθεσμα, είναι η ευκαιρία για Κίνα και Ρωσία να αξιοποιήσουν για την προώθηση γεωστρατηγικών τους συμφερόντων ελληνικά περιουσιακά στοιχεία κυρίως στους τομείς της ενέργειας και των μεταφορών - υποδομών.
Με πιο απλά λόγια το αμερικανικό ινστιτούτο επισημαίνει (ίσως και να προειδοποιεί) ότι η διαχείριση της ελληνικής χρεοκοπίας από τη Γερμανία μπορεί να δώσει ευκαιρίες σε ανταγωνίστριες (προς τις ΗΠΑ) δυνάμεις (Κίνα και κυρίως Ρωσία) να προωθήσουν τις θέσεις τους και τα συμφέροντά τους στο ελληνικό «οικόπεδο» σε κρίσιμους «στρατηγικούς» τομείς όπως είναι οι μεταφορές (λιμάνια - αεροδρόμια) και ενέργεια (δίκτυα αγωγών πετρελαίου, φυσικού αερίου).
Χρήμα και δύναμη
Η οδυνηρή οικονομική πραγματικότητα στην οποία έχει οδηγηθεί η χώρα, τη μετατρέπει ταυτόχρονα σε El Dorado, καθώς οι πιστωτές, με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση, έχουν πια τη δυνατότητα να την «αγοράσουν» τζάμπα...
Όπως είπαμε η Γερμανία, αυτή που αναλαμβάνει το κύριο βάρος (οικονομικό και πολιτικό) της ελληνικής δανειακής χρηματοδότησης, φροντίζει να εξασφαλίσει για τον εαυτό της και τη μερίδα του λέοντος από τα κομμάτια της ελληνικής πίτας που έχουν αξία. Ταυτόχρονα το Βερολίνο κρατά και τον ρόλο του «διανομέα» της ελληνικής περιουσίας, καθώς ο μηχανισμός των ιδιωτικοποιήσεων έχει συμφωνηθεί να βρίσκεται σε γερμανικά χέρια...
Έτσι, λοιπόν, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύει το Stratfor έχει ιδιαίτερη σημασία ο σχεδιασμός του ξεπουλήματος.
Σύμφωνα με ένα χρονοδιάγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που παρουσιάζει το ινστιτούτο, γίνεται σαφές ότι κρατικές ρωσικές (Gazprom) και κινεζικές (Cosco) εταιρείες έχουν στόχο να εκμεταλλευτούν τις ελληνικές ιδιωτικοποιήσεις όχι απλώς και μόνο για το οικονομικό κέρδος, αλλά πρώτα και κύρια για να προωθήσουν τις γεωπολιτικές επιδιώξεις των χωρών τους.
Για την Κίνα η Ελλάδα είναι μια σημαντική στρατηγική πύλη εισόδου στις αναδυόμενες αγορές της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Η Κίνα σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τα ελληνικά λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης προκειμένου να διακινεί τα προϊόντα της στα Βαλκάνια, τις πρώην σοβιετικές χώρες όπως η Ουκρανία και η Λευκορωσία και την Κεντρική Ευρώπη (Ουγγαρία, Σλοβακία και Πολωνία).
Όπως γνωρίζουμε η China Ocean Shipping Co (Cosco), είναι ήδη στον Πειραιά από τον Ιούνιο του 2010, καθώς έχει μισθώσει δύο προβλήτες για κοντέινερς επί 35 χρόνια και έναντι 5 δισ. δολαρίων. Προφανώς ενδιαφέρεται και για το υπόλοιπο 75% που η ελληνική κυβέρνηση έχει ανακοινώσει ότι θα (ξε)πουλήσει. Οι Κινέζοι ενδιαφέρονται και για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Το ενδιαφέρον της Μόσχας για τη συνεργασία με την Ελλάδα στον τομέα της ενέργειας είναι γνωστό. Στόχος της Μόσχας είναι να εντάξει την Ελλάδα στο σύστημα των αγωγών που θα εφοδιάζουν την Ευρώπη με φυσικό αέριο και πετρέλαιο.
Με τον τρόπο αυτόν η Μόσχα επιδιώκει να δημιουργήσει ρωσικό μονοπώλιο στον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης. Προς το παρόν η Μόσχα καλύπτει το 25% των αναγκών της Ευρώπης σε φυσικό αέριο. Αν η Μόσχα τελικά πετύχει τη δημιουργία και του νότιου δικτύου αγωγών (μέσω της Ελλάδας) προς την ευρωπαϊκή αγορά, τότε θα έχει πραγματοποιήσει ένα μεγάλο βήμα προς τον στόχο της: να κρατά υπό τον έλεγχό της τον εφοδιασμό της Ευρώπης με ενέργεια.
Είναι μάλλον περιττό να σημειώσουμε ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο αποτελεί για τις ΗΠΑ «αιτία πολέμου». Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η Ουάσιγκτον και με δημόσιες δηλώσεις έχει εκφράσει την αντίθεσή της σε κάθε προσπάθεια και ενέργεια η οποία οδηγεί στη δημιουργία Ρωσικού ενεργειακού μονοπωλίου στην Ευρώπη.
Θα πρέπει να θυμηθούμε επίσης ότι χωρίς ιδιαίτερη κομψότητα οι ΗΠΑ έχουν ταχθεί (δηλώσεις της Κοντολίζα Ράις την Άνοιξη του 2006 στην Αθήνα) κατά της συμμετοχής της Ελλάδας στο ρωσικό δίκτυο αγωγών. Επίσης γνωστή είναι πια - μετά και τη δημοσιοποίηση των αρχείων του Wikileaks - και η δυσφορία της αμερικανικής διοίκησης για τη στενή ελληνορωσική συνεργασία που επεδίωξε ο προηγούμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας Κ. Καραμανλής.
Γνωστό είναι, τέλος, ότι ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας φρόντισε, πριν ακόμη κερδίσει τις εκλογές (δηλώσεις υπονομευτικές για την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη) να παγώσει την ελληνορωσική ενεργειακή (και άλλη) συνεργασία.
Σύμφωνα με την ανάλυση του Stratfor η Μόσχα έχει βάλει στο μάτι τη ελληνική δημόσια εταιρία φυσικού αερίου ΔΕΠΑ, η οποία ήδη συνεργάζεται με την ιταλική Edison για τη μεταφορά φυσικού αερίου από την Τουρκία στην Ιταλία μέσω αγωγού που διασχίζει το ελληνικό έδαφος.
Το κλειδί του ανοίγματος της νότιας πύλης εφοδιασμού της Ευρώπης για τον ρωσικό γίγαντα Gazprom (οποίος ελέγχει απόλυτα και τη βόρεια ευρωπαϊκή ενεργειακή πύλη) βρίσκεται -σύμφωνα με το Stratfor - ακριβώς σε αυτό το συγκεκριμένο έργο: τον αγωγό που ξεκινά από την Τουρκία, περνά μέσα από την Ελλάδα και κάτω από την Αδριατική καταλήγει στην Ιταλία.
Ποιος χάνει
Από το μεγάλο πλιάτσικο που μεθοδεύεται, αυτού που αποκαλούμε Δημόσια ελληνική Περιουσία, υποδομές και πόρους, μόνο αφελείς και καιροσκόποι δεν αντιλαμβάνονται πως οι μεγάλοι χαμένοι αυτής της υπόθεσης είναι η χώρα και ο λαός της. Διαβάζοντας, ωστόσο, υπό αμερικανική οπτική γωνία αντιλαμβάνεται κανείς ότι μεγάλο κίνδυνο να χάσουν διατρέχουν και οι ΗΠΑ...
Το Stratfor σε ανάλυσή του θέτει το αγχώδες (όχι για την τύχη μας, αλλά για τα αμερικανικά συμφέροντα) ερώτημα: Υπάρχει κράτος της ευρωζώνης που θα προσπαθήσει να αποτρέψει Κίνα και Ρωσία να αποκτήσουν πρόσβαση σε ελληνικά γεωπολιτικά στρατηγικά περιουσιακά στοιχεία;
Η απάντηση - εκτίμηση που δίνει το Stratfor στο εν λόγω ερώτημα περιγράφει τις αμερικανικές ανησυχίες για το γεωπολιτικό παιχνίδι στην περιοχή και ως ένα βαθμό εξηγεί τη «συμπάθεια» - σε σύγκριση με την «απαιτητική» Γερμανία - με την οποία ο Λευκός Οίκος αντιμετωπίζει την ελληνική υπόθεση.
Οι Αμερικανοί φαίνεται πως είναι πεισμένοι ότι καμία χώρα της ευρωζώνης δεν είναι διατεθειμένη να εμποδίσει τη ρωσική - κινεζική κατοχή ελληνικών γεωπολιτικών στρατηγικών στοιχείων, όπως είναι οι υποδομές σε ενέργεια και μεταφορές. Ο λόγος είναι απλός: Η Γερμανία, η οποία έχει τον πρώτο λόγο για τη διαχείριση της ελληνικής χρεοκοπίας, βλέπει τα γεωπολιτικά της συμφέροντα να συνδέονται πολύ περισσότερο με τη Ρωσία και την Κίνα.
Με άλλα λόγια για το Βερολίνο η ενδυνάμωση της παρουσίας της Ρωσίας και της Κίνας στην Ευρώπη σημαίνει την αποδυνάμωση των ΗΠΑ και τη δημιουργία ενός ευρύτερου περιθωρίου κινήσεων για την εδραίωση της γερμανικής ηγεμονίας.
Οι Αμερικανοί προβλέπουν και απειλούν...
Το ύψιστο «εργαλείο» επιβολής των αμερικανικών γεωπολιτικών συμφερόντων είναι η στρατιωτική ισχύς. Ένας, ο βασικότερος ίσως, μηχανισμός στρατιωτικής ισχύος είναι το υπό αμερικανικό έλεγχο ΝΑΤΟ.
Με το ΝΑΤΟ οι ΗΠΑ οργάνωσαν τις συμμαχίες των «φίλων» και υποτελών τους, προκειμένου να διαφυλάξουν το έπαθλο που κατέκτησαν με τη νίκη τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με μια κυνική αλλά απόλυτα σαφή περιγραφή, το ΝΑΤΟ είναι ο μηχανισμός που κρατά τη Γερμανία «κάτω», τη Ρωσία «έξω» και τις ΗΠΑ «μέσα» στην Ευρώπη.
Από τη στιγμή που κορυφαίοι γεωπολιτικοί συμφωνούν ότι δε νοείται παγκόσμια κυριαρχία χωρίς τον έλεγχο της Ευρώπης, αντιλαμβάνεται κανείς το διακύβευμα: Η ισχυρή πια Γερμανία, η αναζωογονημένη και πλούσια σε ενεργειακούς πόρους Ρωσία και η διψασμένη για οικονομική ανάπτυξη και επέκταση Κίνα, έχουν κάθε συμφέρον (και τη δύναμη) να επιχειρήσουν την αλλαγή των αμερικανικών κανόνων. Σαφές είναι επίσης, ότι η ισχυρότερη από στρατιωτικής τουλάχιστον άποψης χώρα του κόσμου, η αμερικανική αυτοκρατορία, δε θα παραιτηθεί τόσο εύκολα της ηγεμονίας.
Η αποφασιστικότητα της Ουάσιγκτον να διασφαλίσει τα κεκτημένα στην Ευρώπη καταγράφεται στο σχέδιο για την ένταξη της Ευρώπης κάτω από την αμερικανική αντιβαλλιστική ασπίδα (ballistic missile defense - BMD).
Το σχέδιο με απλά λόγια περιλαμβάνει την εγκατάσταση πυραυλικών (και άλλων στρατιωτικών υποδομών) βάσεων σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (Πολωνία, Ρουμανία, Τσεχία κ.λπ.). Ποιος είναι ο εχθρός από τον οποίο οι Αμερικανοί θέλουν να «προστατέψουν» τους Ευρωπαίους συμμάχους τους;
Οι εξηγήσεις και οι δικαιολογίες που έχουν διατυπωθεί (από τη Βόρεια Κορέα ή το Ιράν) είναι αστείες και δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα: Η Αμερική «πολεμά» να κρατήσει τον έλεγχο στην Ευρώπη. Και το δυτικό της κομμάτι, που ελέγχει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και το ανατολικό, που προέκυψε ως έπαθλο από τη νίκη της στον Ψυχρό Πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
Με την εγκατάσταση της αντιπυραυλικής ασπίδας οι ΗΠΑ υπογραμμίζουν τη στρατιωτική τους παρουσία (και δυνατότητες) στην περιοχή θέτοντας διλήμματα και ανεβάζοντας το κόστος του στοιχήματος της αμφισβήτησης της αμερικανικής ισχύος σε Γερμανία και Ρωσία. Δεν χρειάζεται να σημειώσουμε ότι ενάντια στην εγκατάσταση των αμερικανικών πυραύλων είναι με σαφή τρόπο η Ρωσία και, συγκαλυμμένα, την υπονομεύει η Γερμανία...
Φοβούνται επιστροφή της Ρωσίας
Η αμερικανική αντιβαλλιστική ασπίδα όμως - όπως παρατηρεί - προειδοποιεί το Stratfor - δεν είναι το μόνο ζήτημα το οποίο περιγράφει τη ρευστή (άρα και επικίνδυνη) γεωπολιτική κατάσταση στην Ευρώπη. Οι χώρες που σχηματίζουν έναν διάδρομο (Intermarium Corrido r) στη κεντρική Ευρώπη (Βαλτικές Δημοκρατίες, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία και Βουλγαρία) εμφανίζονται αποφασισμένες (με την αμερικανική υποστήριξη) να αντιταχθούν στην «επιστροφή» της Ρωσίας στην περιοχή.
Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι οι Αμερικανοί (Stratfor) προβλέπουν (ή μήπως απειλούν;) για την επερχόμενη ευρωπαϊκή κρίση στα μέσα της τρέχουσας δεκαετίας.
Σύμφωνα με αυτές τις προβλέψεις οι χώρες που σχηματίζουν τον διάδρομο μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης και της Ρωσίας δεν έχουν κανένα λόγο να μετατραπούν σε σκακιέρα πάνω στην οποία μπορεί να εξελιχθεί ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Υπ’ αυτήν την έννοια οι χώρες αυτές ήδη συνεργάζονται μεταξύ τους προκειμένου να βάλουν φρένο στην επανεμφάνιση της Ρωσίας στην περιοχή.
Στόχος αυτών των χωρών είναι, σύμφωνα πάντα με το Stratfor, να περάσουν αμετάκλητα στο «δυτικό» στρατόπεδο και να μη μετατραπούν - όπως η διαιρεμένη Γερμανία κατά τον Ψυχρό Πόλεμο του 20ού αιώνα - σε πεδίο της αντιπαράθεσης μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι οι χώρες αυτές ήδη συνασπίζονται στρατιωτικά και ενισχύουν τις διμερείς τους σχέσεις με τις ΗΠΑ. Σύμφωνα λοιπό με ένα χρονοδιάγραμμα που παρουσιάζει το Stratfor:
♦ 2013: Ξεκινά μια μόνιμη παρουσία αμερικανικών αεροπορικών μονάδων στην Πολωνία
♦ 2014: Η Λιθουανία προστίθεται στη στρατιωτική συμμαχία των σκανδιναβικών χωρών (Nordic Battlegro up), στην οποία συμμετέχουν ακόμη Εσθονία, Φινλανδία, Ιρλανδία, Λιθουανία, Νορβηγία και Σουηδία
♦ 2015: Εγκαθίστανται τμήματα της αντιβαλλιστικής ασπίδας στη Ρουμανία
♦ 2016: Η Τσεχία, η Ουγγαρία, η Πολωνία και η Σλοβακία (visegrad gro up) συγκροτούν στρατιωτικές δυνάμεις με επιχειρησιακές δυνατότητες.
♦ 2018: Η Πολωνία μπαίνει κάτω από την αμερικανική αντιπυραυλική ασπίδα (δηλαδή αμερικανικοί πύραυλοι εγκαθίστανται στην Πολωνία).
