Η κυβερνητική προπαγάνδα επισείει διαρκώς το φόβητρο της παύσης πληρωμών ώστε να χειραγωγήσει μια γενικευμένη εξέγερση των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων. Στο εσωτερικό του κόμματος, οι αντιφρονούντες ως προς την κομματική ορθοδοξία βουλευτές, εκβιάζονται με τον ισχυρισμό ότι κάθε ενέργεια που θα εκφράζει αντίθεση στην κομματική γραμμή, θα σημαίνει αποστασία και προδοσία ως προς το εθνοσωτήριο έργο που ανέλαβε αυτοβούλως η κομματική ελίτ. Στο ίδιο μήκος κύματος οι ευρωπαίοι εταίροι εκβιάζουν την αντιπολίτευση να υπερψηφίσει το μεσοπρόθεσμο, ως προϋπόθεση για την καταβολή των δανείων και την αποφυγή χρεοκοπίας.
Ακολούθως, τα δημοσιογραφικά και οικονομολογικά εξαπτέρυγα της καθεστωτικής ενημέρωσης, από κανάλι σε κανάλι επιδίδονται σε συνεχή τρομοκρατία για την επερχόμενη παύση πληρωμών και την μη καταβολή μισθών και συντάξεων.
Φυσικά το επιχείρημα των οικονομικών τρομοκρατών πόρρω απέχει από την αλήθεια. Στο άρθρο, «Μύθος ότι χωρίς το Μνημόνιο δεν θα υπήρχαν λεφτά για μισθούς και συντάξεις!», ο αναπληρωτής καθηγητής Εφηρμοσμένης Οικονομικής, στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Δημήτρης Σερεμέτης, έχει καταρρίψει με στοιχεία τον καθεστωτικό μύθο.
Ποιο είναι το επίμαχο της όλης προπαγάνδας; Μας το αποκαλύπτει με τραγελαφικό τρόπο η ανακοίνωση στήριξη της Ελλάδας από «70 επιχειρήσεις κολοσσούς», ανακοίνωση που προανήγγειλε το περιοδικό Spiegel.
To άρθρο του Spiegel, «How the Euro Became Europe’s Greatest Threat», 20/6/2011, αναφέρει ότι το πρόβλημα της Ελλάδας θα ήταν ένα μεμονωμένο αντιμετωπίσιμο γεγονός αν η χώρα δεν βρισκόταν στη ζώνη του ευρώ. Αντίθετα, το πρόβλημα είναι του ίδιου του ευρώ και γι αυτό λαμβάνει αυτή τη διάσταση. Οι αγορές κεφαλαίου φοβούμενες για ένα ενδεχόμενο ντόμινο στην ευρωζώνη ανεβάζουν τα ασφάλιστρα κινδύνου, με αποτέλεσμα να απειλείται το σύνολο της ευρωζώνης. Κατά το Spiegel, η συνύπαρξη χωρών του κέντρου και της περιφέρειας στο κοινό νόμισμα είναι η αιτία του προβλήματος, λόγω της άνισης ανάπτυξης, γεγονός που δεν είχε προβλεφθεί από την Ένωση και που τελικά οδηγεί σε ναυάγιο το πολιτικό σχέδιο για μια ενοποιημένη Ευρώπη, την συνοχή και το μέλλον της.
Επιπλέον, οι κυβερνήσεις του χωρών του νότου που ανέλαβαν να εφαρμόσουν τα προγράμματα λιτότητας στερούνται κάθε έννοιας νομιμοποίησης, δεδομένου ότι οι αποφάσεις παίρνονται από τις μυστικές συναντήσεις των πολιτικών ελίτ. Στη πραγματικότητα οι αποφάσεις παίρνονται από τους ηγέτες της Γαλλίας και της Γερμανίας σε συνεργασία με τους τραπεζίτες, αποφάσεις που επιβάλλονται στις κυβερνήσεις του νότου. Οι πολίτες πρέπει να ανησυχούν όχι μόνο για τις περικοπές μισθών και την μείωση της κοινωνικής ασφάλισης, αλλά και για τα ίδια τα περιουσιακά τους στοιχεία. Ταυτόχρονα είναι φανερό ότι η λιτότητα που επιβάλλεται αφορά τις χρηματοπιστωτικές αγορές και όχι τις ίδιες τις χώρες.
Το άρθρο αναφέρεται ακόμη στον αποκλεισμό της ελληνικής βουλής από τους αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος με το σύνθημα «κλέφτες, κέφτες», ενώ διερωτάται έως πότε οι πολίτες θα ανέχονται τις κυβερνήσεις τους, που παίρνουν όλο και σκληρότερα μέτρα για τη διάσωση του ευρώ. Το ευρώ έχει καταστεί στη μεγαλύτερη απειλή για τις χώρες της Ευρώπης απειλώντας τις με κατάρρευση. Εντούτοις, ο φόβος της αδυναμίας ανταγωνισμού των αναδυόμενων αγορών της ανατολής από μια κατακερματισμένη Ευρώπη, εξαναγκάζει τους πολιτικούς με την συνεπικουρία των πολυεθνικών και των τραπεζών να εγκρίνουν πακέτα διάσωσης με σκοπό να κερδηθεί χρόνος. Το Spiegel προαναγγέλλει την καμπάνια των πολυεθνικών ευρωπαϊκών εταιριών με το λανσάρισμα του συνθήματος «το ευρώ είναι αναγκαίο και αξίζει τη δέσμευσή μας».
Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το Spiegel επιχειρεί να υπερασπίσει τα γερμανικά συμφέροντα, εντούτοις διατυπώνει με σαφήνεια την αλήθεια για το τι συμβαίνει. Τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού ευνοούνται με το ευρώ, έτσι ώστε να διαθέτει ένα ισχυρό νόμισμα στα πλαίσια του παγκόσμιου καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Πολυεθνικές και τραπεζίτες επιβάλλουν τα συμφέροντά τους εκβιάζοντας τους πολιτικούς που με τη σειρά τους εκβιάζουν τις χώρες τους. Τα μέτρα λιτότητας και τα πακέτα της μνημονιακής διάσωσης, αφορούν αποκλειστικά την διάσωση των τραπεζών και των επιχειρήσεων, αφού μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας (ή κρατών του νότου) θα επέβαλλε μια τέτοια μεγέθους πληρωμή ασφαλίστρων κινδύνου που θα κατέστρεφε τους Ευρωπαίους τραπεζίτες, όσο και χασούρα από τα ελληνικά ομόλογα, ώστε η ευρωζώνη θα βυθιζόταν στην χρεοκοπία. Η εσωτερική πτώχευση της Ελλάδας, τα πακέτα διάσωσης που ουσιαστικά ανακατευθύνονται προς τους δανειστές, το ξεπούλημα της χώρας αντί πινακίου φακής, γίνονται με σκοπό να κερδηθεί χρόνος ώστε να συντελεστεί ένα θαύμα σε σχέση με το ευρώ.
Συνεπώς, οι κυβερνήσεις του νότου-και κυρίως της Ελλάδας-είναι όργανο των τραπεζών και εξαπατούν τους πολίτες οδηγώντας τη χώρα τους στο χάος. Όχι μόνο δεν θα υπάρξει ανάκαμψη, αλλά και με την αποψίλωση από κάθε εθνικό ενεργειακό πλούτο ,που θα δοθεί για τον εξευμενισμό των αγορών, θα καταστραφεί ολοσχερώς κάθε έννοια μελλοντικής οικονομικής ανάκαμψης.
