Διαβάζουμε συχνά, τώρα τελευταία, γιά τις "επερχόμενες εκλογές", στην πατρίδα μας, την ήδη τέως Ελλάδα. Έτσι το Μαξίμου, αλλοιώς το Μαξίμου, σήμερα το Μαξίμου, αύριο το Μαξίμου και, τελικά... πάπαλα το Μαξίμου...
Μιάς και το Μέγαρο Μαξίμου είναι το κτήριο στην Αθήνα, όπου στεγάζεται το γραφείο του εκάστοτε πρωθυπουργού της Ελλάδος, όλοι περιμένουμε εναγωνίως να μας πει κάτι το Μαξίμου, γιά τις επερχόμενες εκλογές. Αχ και να είχε λαλιά το Μαξίμου, να μπορούσε το έρμο τούτο το κτήριο να μας πει την μαύρη αλήθεια, γιά το τι γίνεται εκεί μέσα τέλος πάντων.
«Δεν μπορεί, μέλημα χρόνου είναι οι επερχόμενες εκλογές», πολλές και πολλοί σκέφτονται. Αρχίζουν να ψάχνονται λοιπόν, γιά να στήσουν άλλο ένα πατριωτικό κόμμα ή κάποιον ευρύτερο πολιτικό φορέα ή ένα ακόμα πατριωτικό κίνημα, όσο γίνεται πιό παρδαλό, με πολλές μεταξωτές κορδέλες!
«Αρκεί να έχουμε κάποιες θέσεις (ποτέ σοβαρές προτάσεις), με απήχηση στον ελληνικό μας κόσμο... και, να, είμαστε έτοιμοι γιά τις επερχόμενες εκλογές»! Όποτε και αν επέλθουν οι επερχόμενες εκλογές...
Εκείνο όμως που δεν κατανοούν τα ιδρυτικά στελέχη των νέων πατριωτικών κομμάτων, πολιτικών θεσμών και κινημάτων είναι πως, με την ιδρυτική τους πράξη, απλά καταδικάζουν τα μέλη τους και τους οπαδούς τους σε μία από τα ίδια. Ή έτσι ή γιουβέτσι, μία από τα ίδια θα είναι, έστω και αν βρουν κάποιες και κάποιους να νομιμοποιήσουμε με την ψήφο μας τα νέα κόμματα και κινήματα και τους νέους πολιτικούς φορείς.
Όλα τα παλιά και όλα τα νέα κόμματα λοιπόν επί ποδός εκλογών, των επερχομένων εκλογών, του νυν σαθρού πολιτικού συστήματος της θεοκρατικής, δεσποτικής και στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, η οποία, εδώ και 190 χρόνια, με πολύ μικρά χρονικά διαλλείματα, καταδυναστεύει την πατρίδα μας, την τέως πλέον Ελλάδα. Άσε δε την τέως Ελλάδα και τους κουμπάρους μας στην Κύπρο.
Εδώ, στην Νέα Υόρκη να δεις τι γίνεται! Έχει ήδη δρομολογηθεί η νέα παγκόσμια κυβέρνηση εν’ απουσία γιά τον ελληνικό μας κόσμο, όχι από την σύσσωμη μεγάλη αμερικανική μας ομογένοια, αλλά με την μορφή μιάς ολοσέλιδης έκφρασης αλληλεγγύης, μιάς λίστας δηλαδή πράγματι διακεκριμένων συμπατριωτών μας, αριθμητικά αρκετών επιλέκτων γιά όλες τις θέσεις υπουργών και υφυπουργών· μόνον τις φωτογραφίες και τους θώκους κατανομής υπουργείων ξέχασαν να βάλουν σε τούτη την έκφραση αλληλεγγύης, πυγμής και αποφασιστικότητας!
Μίας και είμαι καθηγητής κυβερνητικής στρατηγικής και συστημικής δυναμικής, πάντα με ενδιαφέρει όχι τόσο η συστημική δράση όσο η συστημική ανάδραση. Με επιστολή του λοιπόν στον εκδότη του "Εθνικού Κήρυκα", ένας τεράστιος ομογενής πατριώτης, Ίκαρος κάποτε στην πατρίδα μας, την ήδη τέως Ελλάδα, ο κ. Μπιλ Σταθάκος, σε μία έξαρση συστημικής ανάδρασης του ελληνικού μας κόσμου στην Νέα Υόρκη, πολύ σωστά και γλαφυρά παρομοιάζει την κατάσταση με... βάρκα που μπάζει:
«Κύριε Διευθυντά, αποφύγετε να ξεχωρίζετε τους ομογενείς σε πληβείους και επιλέκτους της εφημερίδας σας, που ενώ θεωρείται θεμιτό από πλευράς ιδιοτελών οικονομικών σχεδιασμών, εν τούτοις τραυματίζει βάναυσα τον κοινωνικό ιστό μας», γράφει ο κ. Σταθάκος. Διότι «Εάν θέλετε να κάνετε το κίνημα σαν μία ουσιαστική εξέλιξη και αφού προνομιακά έχετε και το καρότο, αλλά και το μαστίγιο της πειθούς, δεν έχετε παρά απ’ όλους τους ομογενείς που συγκεντρώνετε κάθε φορά, να μας δώσετε απάντηση στο “διά ταύτα”. Τι δηλαδή σχέδιο προτείνετε (άδικα ψάχνεις γιά προτάσεις τεράστιε Μπιλ), ποιά αναγκαία ειρηνική επανάσταση, ώστε και ηγέτες να ευρεθούν και τα σχολεία μας να μην κλείνουν και γενικά η Ομογένεια ν’ αποκτήσει το είναι της»Ένα σινιέ κοστούμι, μιά φαντεζί γραβάτα ίσως, και είμαστε όλες έτοιμες και όλοι έτοιμοι στην Ελλάδα, στην Κύπρο και σε όλον τον ελληνικό μας κόσμο, παγκόσμια πιά, να γαντζώσουμε τα νύχια μας σε κάποια έδρανα του ελληνικού και κυπριακού κοινοβουλίου. Είναι μήπως ήδη έτοιμα και εκτός Νέας Υόρκης τα ψηφοδέλτια γιά τις επερχόμενες εκλογές;
(Εθνικός Κήρυξ, 23-24 Ιουλίου 2011, σ. 2).
Σε άγρα ψήφων όλες και όλοι μας λοιπόν, όπως ακριβώς μας έμαθαν οι κερδοσκόποι χρηματιστές, έτσι και εμείς ποντάρουμε άγρια στο πως οι πλατύτερες μάζες πληβείων αντιλαμβάνονται την πολιτική, αποκλειστικά και μόνον δηλαδή, μέσα από μία νομιμοποιητική ψήφο περιορισμένης επιλογής. Άρα μπορούμε να ξεγελάσουμε τους πληβείους του ελληνικού μας κόσμου και έτσι να υφαρπάξουμε την νομιμοποιητική τους ψήφο.
Τα μόνα που μας χρειάζονται είναι:
(α) μία λίστα πράγματι διακεκριμένων συμπατριωτών μας γιά κράχτες,
(β) πέντε αλαλούμ υποσχέσεις,
(γ) άλλα πέντε κατανυκτικά δεηθώμεν,
(δ) λίγο σπρώξιμο από επιχειρηματικά ή μερικά άλλα κυκλώματα τύπου ΑΤΙΑ (UFO) ή ΜΚΟ και
να, έτοιμο το νέο ψηφοδέλτιο, με μία τεράστια λαϊκή απήχηση, στους ενωμένους πλέον διά της βίας πληβείους στην τέως Ελλάδα, στην διχοτομημένη Κύπρο, αλλά και παγκόσμια, σε όλον τον ελληνικό μας κόσμο.
Όμως όλες αυτές οι Ελληνίδες μάγισσες και οι Έλληνες κουτσαβάκηδες ξεχνούν το Μέγαρο Μαξίμου. Πάλι λογαριάζουν δηλαδή χωρίς τον ξενοδόχο, την λαίλαπα τούτη ΝΔ-ΠαΣοΚ, που τόσο διάφανα εκπροσωπεί ο κ. Βενιζέλος, που μιλάει επίσης για λογαριασμό και όλων των κομμάτων.
Και όσοι νομίζουν πως υπάρχει χρόνος γιά μία δήθεν κοινωνική επανάσταση, επίσης ξεχνούν τις αδυσώπητες εξελίξεις που ολοένα και αγριεύουν την κατάσταση των πολιτικών συσχετισμών στην Ελλάδα, στην Κύπρο και παγκόσμια στον ελληνικό μας κόσμο. Και «Όποιος προετοιμάζεται για τις εκλογές, απλά ετοιμάζει το ξεβράκωμά του», γράφει ο οικονομολόγος-αναλυτής, κ. Δημήτρης Καζάκης.
Η πρόβλεψή του είναι πως:
«Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, θα κρατήσει για λίγους μόνο μήνες, επιδεινώνοντας δραματικά την πολιτική κρίση που βιώνει η χώρα. Η λύση του προβλήματος δεν μπορεί να δοθεί μέσα από εκλογές, όπως αυτές γίνονταν μέχρι σήμερα. Όποιος ποντάρει στην ανάδειξή του μέσα από τέτοιες εκλογές, είναι απολύτως σίγουρο ότι θα καταλήξει στον σκουπιδοτενεκέ της πολιτικής. Και μάλιστα πολύ γρήγορα».Διότι τους διαστρεβλωμένους κανόνες των επερχομένων εκλογών τους φτιάχνει η λαίλαπα ΝΔ-ΠαΣοΚ, που ως αιχμή ενός δηλητηριασμένου δόρατος ηγείται του νυν σαθρού πολιτικού σύστηματος της θεοκρατικής, δεσποτικής και στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, η οποία, εδώ και 190 χρόνια, με πολύ μικρά χρονικά διαλλείματα, καταδυναστεύει την πατρίδα μας, την τέως πλέον Ελλάδα. Δεν μιλάμε λοιπόν γιά τίποτα παραπέρα από εκείνα τα πεπτωκότα πολιτεύματα, γιά τα οποία τόσα ωραία είχαν να μας πουν ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης.
Και όπως σε όλα τα πεπτωκότα πολιτεύματα, έτσι ακριβώς και σε αυτό που ζούμε τώρα, τούτη την ωραία ώρα, ποσώς ενδιαφέρουν οι εκλογές. Το μόνο που τα ενδιαφέρει τα πεπτωκότα πολιτεύματα είναι η με κάθε τρόπο, θεμιτό και αθέμιτο, κατάκτηση της εξουσίας.
«Αλλαγή πολιτικού σκηνικού» θα μας υπόσχεται σε λίγο και ο Σαμαράς (ΝΔ), με μόνον πραγματικό του στόχο την επιβίωση της στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, της οποίας είναι και προϊόν και πρωτομάστορας. Αλλά όταν ακούμε τέτοιες υποσχέσεις, εμείς πρέπει ξεκάθαρα να θυμόμαστε το «λεφτά υπάρχουν» και το «τα φάγαμε μαζί» του ΠαΣοΚ.
Με όρους πεπτωκότων πολιτευμάτων λοιπόν πρέπει να σκεφτούμε και εμείς, όλες και όλοι με όρους κατάκτησης της εξουσίας από τον ίδιο μας τον λαό, ολάκαιρο τον ελληνικό μας κόσμο. Και μάλιστα το συντομότερο δυνατόν, ενωμένοι από μόνοι μας, πριν μας ενώσουν αναγκαστικά διά της βίας σε πληβείες και πληβείους τους.
«Το όλο ζήτημα επείγει όσο ποτέ άλλοτε. Δεν πρόκειται μόνο για την υπεράσπιση του εργαζόμενου, του μικρού και μεσαίου επιχειρηματία, του επαγγελματία και του νέου από την λαίλαπα των μέτρων και παρεμβάσεων εναντίον του, αλλά και για την ίδια την επιβίωση της χώρας. Είναι άλλο να διεκδικείς την ανάταξη της χώρας σου πριν πουληθεί κομμάτι-κομμάτι και άλλο όταν θα έχει εκποιηθεί και οι υποδομές της θα έχουν καταστραφεί ολοκληρωτικά από τους κερδοσκόπους επενδυτές. Είναι άλλο να μιλάς για μια ενιαία και αδιαίρετη εθνική επικράτεια και άλλο για έναν κατακερματισμένο εθνικό χώρο, που θα εκποιείται προς όφελος των δανειστών και των επενδυτών κεφαλαίου. Και η διαφορά αυτή έχει πλέον απόσταση μερικών μηνών».Eπείγει απόλυτα λοιπόν όλα τά κινήματα, ενώσεις, ομάδες και σύλλογοι νά συνασπισθούν σε ένα και μόνον ένα, χωρίς όμως αχρηγικές βλέψεις καί επιθυμίες, ώστε νά μπορέσουμε νά ασκήσουμε εξουσία προς συνταγματική εθνοσυνέλευση, αρχικά με μερικές και μερικούς εκπροσώπους, αμέσως ανακλητούς, μη τυχόν και δείξουν βλέψεις εξουσίας ίδιες με τις των πεπτωκότων πολιτευμάτων. Ναι, έτσι πρέπει και καλά μέχρι εδώ.
Προσοχή όμως σε όσες και όσους θέλουν να καθιερώσουν ως αμέσως επόμενο στάδιο πολιτεύματος τήν άμεση δημοκρατία. Όχι, δεν μπορεί η άμεση δημοκρατία να είναι ο αμέσως επόμενος στόχος μας. Αν γίνει στόχος και πολιτικό μας αίτημα τώρα, και αν όλα πάνε καλά, ίσως το 2036 να άχουμε άμεση δημοκρατία στην Ελλάδα.
Διότι η αυθεντική, γνήσια ή πραγματική δημοκρατία απαιτεί έναν προ πολλού αυτο-θεσμιμένο δήμο πεπαιδευμένων πολιτών, ανύπαρτων τώρα στον ελληνικό μας κόσμο, ώστε με κλήρωση να εκλέγονται όλες και όλοι οι βουλευτές και με ψήφο να εκλέγονται οι υπουργοί μόνον. Ως άμεσος στόχος λοιπόν, το αμέσως επόμενο στάδιο πολιτεύματος, πρέπει να είναι ένα πολιτικό σύστημα πλήρους αντιπροσώπευσης, ώστε αντί η κοινωνία μας να διαδηλώνει γιά να αναγκάσει τους νυν πολιτικούς να συνεκτιμήσουν τη βούλησή της, να αξιώσει τη συμμετοχή της στο πολιτικό σύστημα ως εντολέας του.
Μέσα σε τούτο το πολιτικό σύστημα πλήρους αντιπροσώπευσης, αυτοθεσμίζουμε δήμο πεπαιδευμένων πολιτών, ενώ η απαιτουμένη πολιτική αγωγή και παιδεία αρχίζει να δημιουργεί πραγματικούς πολίτες, που γνωρίζουν πως πολιτικά να αυτοθεσμίζονται, με βάση την προσωπική ελευθερία, την κοινωνική ελευθερία, την πολιτική ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία. Χρειάζεται επιτέλους να βάλουμε ένα τέλος στα νυν ελέω-θεού δικαιώματά μας, μιάς και τα ελέω θεού δικαιώματα είναι γιά τις πληβείες και τους πληβείους.
Βέβαια όποια ή όποιος φιλοδοξεί νά κερδίσει χρήματα από τα κοινά ταμία, κρίνεται αμέσως ακατάλληλος καί απορρίπτεται προς άμεση τιμωρία. Όμως ο φόβος της τιμωρίας δεν ερκεί.
Μέσα στο πολιτικό σύστημα της πλήρους αντιπροσώπευσης, η απαιτουμένη πολιτική αγωγή και παιδεία δημιουργεί πραγματικούς πολίτες, που επίσης γνωρίζουν πως η συσώρευση πλούτου δεν είναι ο σκοπός της ζωής. Η συλλογική ευδαιμονία και η κοινή οικονομική ευμάρεια της κοινωνίας είναι οι σκοποί κάθε πολιτικού συστήματος που ανοίκει σε δήμο πραγματικών πολιτων.
Αρκετά από τά υπάρχοντα πολιτικά κινήματα, ενώσεις, ομάδες και σύλλογοι έχουν κάνει μία θαυμάσια εργασία πάνω σε πολλές προτάσεις που αφορούν το έθος και το έθνος του ελληνικού μας κόσμου. Την κατάλληλη ώρα, μπορούν πολλές από τις προτάσεις τους να γίνουν μία ωραία δομή πολιτικών συσχετισμών ελευθέρων ανθρώπων.
Αλλά δεν σημαίνει τούτο πως τα ιδρυτικά στελέχη τους έχουν και την απαιτουμένη αρετή, που είναι γνώσι, που με την σειρά της είναι πράξι, γιά να γίνουν πολιτικοί άρχοντες. Ούτε κάποια ή κάποιος από όλες και όλους εμάς τους καθηγητές μπορεί να παίξει κάποιον πολιτικό ρόλο, πέραν φυσικά του συμβουλευτικού.
Να το βάζετε στα πόδια, όταν ακούτε καθηγητές που θέλουν να γίνουν πολιτικοί άρχοντες. Κληρωτοί βουλευτές ίσως, αλλά όχι, ποτέ πολιτικοί άρχοντες εκλεγμένοι με ψήφο. Διότι εμείς οι καθηγητές κάνουμε ήδη δύο δουλειές: διδάσκουμε νεαρά μυαλά και κάνουμε έρευνα.
Αν μπούμε λοιπόν και στην πολιτική ζωή, τότε πάει ο πλανήτης. Τι θα τρώμε μετά, βιβλία ή ηλεκτρονικά κείμενα;
Νικόλαος Κ. Γεωργαντζάς
Καθηγητής Συστημικής Δυναμικής
Πανεπιστήμιο Fordham, Νέα Υόρκη
