- Η κοινουλευτική ολιγαρχία έχει καταστρέψει την κοινωνία και το καθεστώς ακόμα να ανοίξει συζήτηση για τη δημοκρατία, ενώ η αριστερά, στην κοσμάρα της, επιμένει πως για όλα φταίει μόνο ο καπιταλισμός
Το πρόβλημά μας είναι ΠΟΛΥ ΑΠΛΟ. Δεν είναι ούτε οικονομικό, ούτε νομικό. Δεν είναι δηλαδή τεχνικό πρόβλημα. Είναι πολιτικό πρόβλημα. Δεν έχει να κάνει απλώς με το ευρώ, την παγκοσμοιοποίηση, το δημόσιο χρέος, τον καπιταλισμό, τις τράπεζες, τις μειώσεις συντάξεων και μισθών, την εξοντωτική φορολογία, τις άθλιες συμβάσεις εργασίας, τα ομόλογα, και τα cds.
Ολα αυτά είναι συμπτώματα. Μιας και της ίδιας ασθένειας. Είναι τα συμπτώματα. Δεν είναι η ασθένεια. Οι ανισότητες, οικονομικές και πολιτικές, είναι ΜΟΝΟ συμπτώματα της ίδιας αρχαίας ασθένειας: της πολιτικής ανισότητας. Της έλλειψης της δημοκρατίας.
Το πρόβλημά μας έχει να κάνει με το ποιος είναι κυρίαρχος: ο λαός ή μια μικρή ομάδα πολιτών;
Ο κοινοβουλευτισμός (αντιπρόσωποι με μακρές θητείες που εκλέγονται με κάλπη, και επιτρέπεται να ξανα-καταλαμβάνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι τις θέσεις εξουσίας, στο πολίτευμα, στα κόμματα, στα σωματεια και στους φυσιολατρικούς ομίλους), ΔΕΝ είναι δημοκρατία. Είναι ολιγαρχία.
Ο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.
2000 στελέχη του ΠαΣοΚ κι άλλα τόσα της ΝΔ, δηλαδή λιγώτεροι από 5000, είναι η ολιγαρχική εκείνη πολιτική ομάδα που λυμαίνεται τα δημόσια αξιώματα. Τα λυμαίνεται. Δεν γίνεται στη δημοκρατία έτσι. Στη δημοκρατία περνάνε ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ από τα δημόσια αξιώματα. Εδώ έχουμε 5000 πολίτες, τους ιδιους εδώ και 40 χρόνια, που είναι οι μόνοι που γίνονται κυβερνήτες και νομοθέτες μας. Και δημαρχαίοι μας.
Κι ενώ ζούμε στη χώρα της δημοκρατίας, κι ενώ οι δασκάλοι μας στο δημοτικό μας είπαν ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ναι, μας το είπαν στην ιστορία, στο μάθημα αμέσως μετά τους μηδικούς πολέμους ήταν, εσάς δεν σας το είπε δηλαδή ο δάσκαλος ο δικός σας;), κι ενώ ο κοινοβουλευτισμός, οι υπηρέτες του και τα κόμματά του έχουν καταστρέψει τη χώρα, κι ενώ το περίφημο “πολιτικό προσωπικό” αναγνωρίζει τις ευθύνες του για το χάλι, κανένας τους δεν ανοίγει την συζήτηση για αλλαγή του πολιτεύματος στο πιο δημοκρατικό. Κανένας, οι ολιγάρχες.
Εκεί αυτοί. Θέλουν να εκλέγονται (με κάλπη, δηλαδή την καταστροφή της δημοκρατίας) οι ίδιοι και οι ίδιοι, ξανά και ξανά, και να διορίζουν και τους υπόλοιπους (ανώτατους δικαστές, “ανεξάρτητες” αρχές, κλπ κλπ), οι άρρωστοι εξουσιαστές. Κι από πίσω τους η ίδια και η ίδια οικονομική ολιγαρχία, εγχώρια και διεθνής, που τους σπουδάζει, τους ταίζει, τους διορίζει, τους προωθεί, τους εκβιάζει, τους αμοίβει με χίλιους τρόπους και γενικώς τους έχει στο χέρι και τους ελέγχει.
Και τους βλέπουμε και τους ακούμε καθημερινά να μιλάνε για οικονομικά και για χίλια δυο. Για όλα. Εκτός από ένα. Την δημοκρατία. Την συζήτηση για το τι είναι δημοκρατία. Για το πως μπορούμε να κάνουμε το πολίτευμά μας να αρχίσει να μοιάζει επιτέλους με δημοκρατία.
Και καλά αυτοί (ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΙΝΑΙ), εξουσιαστές είναι οι άνθρωποι, βαρειά ασθενείς. Δυστυχώς κάτι παρόμοιο κάνουν και οι ηγεσίες της αριστεράς που υποτίθεται νοιάζονται πρώτα για το λαό. Επιμένουν πως για όλα φταίει ΜΟΝΟ ο καπιταλισμός. Και δεν λένε κουβέντα για δημοκρατία. Για πολιτειακή αλλαγή. Διότι ΚΑΙ τα δικά τους τα κόμματα, ΚΑΙ οι πολιτικές τους οργανώσεις ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ που ελέγχουν ακόμη, όλα με κοινοβουλευτισμό μακράς θητείας και επανεκλογές των ίδιων και των ίδιων, δουλεύουν. Πουθενά δημοκρατία ΚΑΙ στην αριστερά. Συγκεντρωτισμός και ολιγαρχία κι εκεί.
Χωρίς δημοκρατία, το όνειρο της αριστεράς για σοσιαλισμό, θα καταλήξει ο ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΣ εφιάλτης που έζησαν οι λαοί της ανατολικής ευρώπης πρόσφατα.
Η αριστερά έχει έναν κρίσιμο ρόλο να παίξει: Η θα κατανοήσει πως η ασθένεια είναι η έλλειψη ισοκρατίας, δηλαδή δημοκρατίας, δηλαδή η ανισότητα πολιτικής ισχύος μεταξύ όλων των πολιτών ή θα συνεχίσει να συρρικνώνεται και τέλος πάντων να μην πείθει τους πολίτες και τον λαό. Διότι ο καπιταλισμός είναι σύμπτωμα. Η ασθένεια είναι η ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ. Η έλλειψη δημοκρατίας είναι η κακιά αρρώστια.
Αν η αριστερά θέλει να πολεμήσει την οικονομική ανισότητα και τον καπιταλισμό (και ορισμένοι ας αφήσουν τα ιδεαλιστικά του τύπου άσπρο-μαύρο, κι ας κατανοήσουν, μαζί με την διαλεκτική, πως κι ο καπιταλισμός έχει διαβαθμίσεις και εντάσεις εκμεταλλευτικές), πρέπει να κάνει σημαία της την δημοκρατία. Την δημοκρατία.
Να βρει να προτείνει τρόπους πως θα γίνει η αναμόρφωση του πολιτεύματος. Πως θα γίνεται ο κάθε τυχαίος απλός πολίτης δημόσιος άρχοντας με την κλήρωση. Πως θα συγκροτούνται τα λαϊκά δικαστήρια και οι εξεταστικές επιτροπές με κληρώσεις από απλούς πολίτες. Πως θα φύγουν οι επαγγελματίες νομοθέτες-βουλευτές και πως θα νομοθετεί όλο το εκλογικό σώμα (ενώ υπάρχει το Δίκτυο Περικλής που η αριστερά “αγνοεί” εκκωφαντικά, και μαζί της όλες οι νεοφανείς οργανώσεις, κινήματα και ομάδες).
Δεν μπορεί από τη μια η κοινουλευτική ολιγαρχία να έχει καταστρέψει την κοινωνία και από την άλλη οι καθεστωτικοί πολιτικοί να αρνούνται να ανοίξουν τη δημόσια συζήτηση για τη δημοκρατία, ενώ η αριστερά, στην κοσμάρα της, να επιμένει πως για όλα φταίει ΜΟΝΟ ο καπιταλισμός.
