Στην
Ελλάδα και οι πέτρες γνωρίζουν ότι οι πολιτικοί δε δρέπουν δάφνες
διορατικότητας. Περισσότερο λειτουργούν με ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης, ενώ
έχουν μια έφεση στο πως θα προκαλέσουν μεγαλύτερη ζημιά στον αντίπαλό τους, με
πρώτη προτεραιότητα τον εσωκομματικό. Πρωταρχικό τους μέλημα να δικαιολογούν τα
αδικαιολόγητα στα καφενεία (και στο διαδίκτυο). Όσον αφορά τα θέματα που έχουν
να διαχειριστούν, έχει ο Θεός, στην Ελλάδα ζούμε, όλο και κάτι θα γίνει την
τελευταία στιγμή.
Ενώ λοιπόν όλος ο πλανήτης βούιζε ότι η συμφωνία του Οκτωβρίου ήταν μια
απάτη, στην Ελλάδα ψάχναμε πρωθυπουργό να την υλοποιήσει. Ξενυχτούσαμε επί μια
εβδομάδα, παρέλυσε το κράτος, χάθηκε πολύτιμος χρόνος, για να φτιάξουμε κάτι που
οι συνθήκες δε επιτρέπουν να λειτουργήσει.Σήμερα φαίνεται πως με την αναμενόμενη καθυστέρηση που τους χαρακτηρίζει, οι πολιτικοί μας ανελήφθησαν ότι δεν υπάρχει ενεργή συμφωνία, ότι το PSI είναι στον αέρα, ότι η έβδομη δόση είναι Γολγοθάς. Και εισήλθαμε επισήμως σε νέα πολιτική κρίση, έπειτα από την ουσιαστική παραίτηση του εξουθενωμένου αντιπροέδρου.
Γιατί με την αφέλεια που τους χαρακτηρίζει είχαν υπολογίσει ότι ο προϋπολογισμός θα έκλεινε κανονικά, οι τράπεζες θα υποχωρούσαν υπό το βάρος της διαπραγματευτικής δεινότητας του κ. Παπαδήμου , η Ε.Ε. θα έσπευδε πανικόβλητη να ενισχύσει με μερικά τρις τον EFSF και αμέσως μετά θα παραχωρούσε και ένα υπέρογκο δάνειο στην Ελλάδα με ευνοϊκούς όρους, για να μείνει στο ευρώ και να μην κινδυνεύσουν τα ευρωπαϊκά κεκτημένα. Και μετά ξύπνησαν.
Ξύπνησαν σε μια πραγματικότητα ελαφρώς τροποποιημένη, αν και αρκετοί από εμάς (πλέον δεν είμαστε ούτε γραφικοί, ούτε μειοψηφία) τους είχαμε εγκαίρως προειδοποιήσει για μερικά απλά συμφραζόμενα γύρω από την περιβόητη συμφωνία. Έτσι, παρά τις κυβερνητικές δοξασίες, στη πορεία αποδείχθηκε ότι:
- Οι διαπραγματεύσεις με τις τράπεζες δεν ήταν περίπατος, ότι οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν να κάνουν με το βιογραφικό του προσώπου αλλά με το υφιστάμενο status quo και είτε ήταν εκεί ο κ. Παπαδήμος, είτε ο κ. Ψαριανός, ελάχιστα πράγματα θα διέφεραν.
- Η ελληνική πλευρά προσέκρουσε σε έναν τοίχο, σε μια νοοτροπία που από την αρχή της κρίσης ωθούσε την Ελλάδα στη μοναδική διαθέσιμη λύση, δηλαδή σε μια κλασσική αναδιάρθρωση του χρέους σε ποσοστό άνω του 80%, μια λύση που προσπάθησε ματαίως να αποφύγει.
- Η ελληνική πλευρά αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι ούτε η ενεργοποίηση των ασφαλίστρων κινδύνου είναι μακριά, ούτε η κατάταξη στο D (default) από τους οίκους αξιολόγησης και δικαιολογημένα φοβάται μήπως αυτή η εξέλιξη σημάνει και την αποπομπή της από την ευρωζώνη.
- Οι πονηροί Γερμανοί θέλοντας να κερδίσουν χρόνο και γνωρίζοντας από πρώτο χέρι (ο πολύπειρος Ράϊχενμπαχ) τα χάλια της οικονομίας , έθεσαν δύο συνθήκες που συναρτούσαν τη συμφωνία του Οκτωβρίου. Η μία ήταν η μόχλευση του EFSF και η άλλη η εντός στόχων εκτέλεση του προϋπολογισμού. Οι δικοί μας έπεσαν μέσα στην παγίδα, πιστεύοντας ότι ο εξαντλημένος κόσμος θα πλήρωνε τα χαράτσια αδιαμαρτύρητα. Ξαφνικά η ελληνική πλευρά διαπιστώνει με τρόμο ότι, ούτε ο EFSF πρόκειται να μοχλευθεί, ούτε ο προϋπολογισμός να εκτελεστεί. Συνεπώς ακόμα και αν καταφέρει να έρθει σε μια κατ αρχήν συμφωνία με τις τράπεζες ενεργοποιώντας τα δικαιώματα πλειοψηφίας (δηλαδή κινητοποιώντας τις ελληνικές τράπεζες, να εξαναγκάσει τις ξένες να αποδεχθούν μια συμφωνία), αυτή θα μείνει μετέωρη, περιμένοντας τα απαιτούμενα χρήματα που δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ (η συμφωνία ανταλλαγής προβλέπει καταβολή ρευστού στις τράπεζες, το οποίο υποτίθεται ότι θα δεσμευθεί από το νέο δάνειο).
Η αλήθεια είναι βέβαια άλλη. Η Ευρώπη έχει τα δικά της σοβαρά προβλήματα και κανένας δεν ασχολείται με τον εξουθενωμένο αντιπρόεδρο και τον πικραμένο πρωθυπουργό. Το σύστημα όμως που επέβαλε τον κ. Παπαδήμο συνεχίζει να ζει στον μικρόκοσμό του και επαναλαμβάνει τους εκβιασμούς που έκαναν στον Σαμαρά και την προηγούμενη φορά, με τις επιστολές.
Κάποια στιγμή όμως θα καταλάβουν ότι τα πάντα είναι υπό αίρεση και ότι η ‘’επιτυχία’’ του Οκτωβρίου ήταν απλώς μια Γερμανική μπλόφα για να νιώσει ασφάλεια ο Σαρκοζύ. Και τότε θα παρακαλάνε να έρθει κάποιος να τους σώσει.
