Ραγδαίες οι εξελίξεις στην πολιτική σκηνή της χώρας και όλοι μιλάνε πίσω από κλειστές πόρτες προφασιζόμενοι την διάσωση της χώρας και του λαού. Μάλιστα, μιλώντας στην κοινοβουλευτική του ομάδα ο Βαγγέλης Βενιζέλος, δεν δίστασε να αναφερθεί σε απόπειρες αποφυγής της έσχατης εξαθλίωσης του λαού (ποιος οδήγησε σε αυτήν, φυσικά δεν είπε, αφού θα έπρεπε να ομολογήσει έγκλημα κατά της χώρας, στο οποίο συνήργησε και ο ίδιος).
Κι ενώ η χώρα παραμένει ακυβέρνητη, ο Αλέξης Τσίπρας φέρεται (και φαίνεται) ως ο κύριος υπεύθυνος (ή εξιλαστήριο θύμα;) για όλα όσα μέλλει να συμβούν (όλοι οι αρχηγοί αναφέρονται σε αυτά, αλλά κανείς δεν τα κατονομάζει…!). Τι συνέβη και φτάσαμε στο σημείο αυτό; Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας επιμένει να μην κυβερνήσει (μην ξεχνάμε πως του έχουν προσφέρει φαρδιά – πλατιά την συναίνεσή τους σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ…!) και να εφαρμόσει τα όσα προεκλογικά υπόσχονταν πως θα εφαρμόσει; Είναι ηλίθιος ή συμβαίνει κάτι άλλο;
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα όσα έχουν μέχρι στιγμής γίνει, ο Τσίπρας δεν θέλει να κυβερνήσει, επειδή δεν πρέπει κι επειδή δεν μπορεί!!! Μάλιστα, η δήλωσή του πως «ψάχνουν να βρούνε έναν αριστερό Καρατζαφέρη», είναι ενδεικτική για τις προθέσεις του νεαρού προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί όμως δεν πρέπει να κυβερνήσει ο Τσίπρας; Η απάντηση βρίσκεται στα όσα έχουν υπογράψει και δεσμευτεί να εφαρμόσουν οι συγκυβερνώντες Σαμαράς και Βενιζέλος. Τα επερχόμενα πάρα πολύ σκληρά έως απάνθρωπα μέτρα, αποτελούν κομβικό σημείο για την πολιτική (κοινωνική και οικονομική) του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αρνούμενος την συγκυβέρνηση με Βενιζέλο και Σαμαρά ουσιαστικά αρνήθηκε να «καπελωθεί» με μία σειρά μέτρων με τα οποία διαφωνεί οριζοντίως και καθέτως. Αν και στη συνέχεια στρογγύλεψε τις θέσεις του μιλώντας για επαναδιαπραγμάτευση και όχι για ακύρωση του μνημονίου, ο Αλέξης Τσίπρας κατανόησε το μεγάλο παιχνίδι που παίχθηκε από τα κόμματα της εξουσίας εις βάρος της ευρύτερης αριστεράς, στην οποία θέλησαν πολύ πρόθυμα να μεταβιβάσουν τις προσωπικές (και εγκληματικές για την χώρα) τους ευθύνες. Η άρνηση αυτή, όμως, έφερε την κλιμάκωση στις πιέσεις, εμφανίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα κενό πολιτικής και ουσιαστικού περιεχομένου, ανίκανου να συμβάλει στο γενικότερο «καλό».
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλει να καταγγείλει μονομερώς το μνημόνιο αλλά σκοπεύει στο να συστήσει επιτροπή εξέτασης του χρέους. Ποιό είναι και πως δημιουργήθηκε με ταυτόχρονη παύση των πληρωμών. Διαδικασία απολύτως νόμιμη και προβλεπόμενη από τον ΟΗΕ. Αν αποκαλυφθεί ότι μέρος του χρέους έγινε με μίζες, εκβιασμούς για αγορά οπλικών συστημάτων κλπ, αυτό θεωρείται επαχθές και διαγράφεται νόμιμα. Δεν θεωρείται άρνηση πληρωμών. Και φυσικά, Σαμαράς και Βενιζέλος ούτε να ακούσουν για αυτό δεν θέλουν. Γιατί μέσα από την συγκεκριμένη διαδικασία θα βγουν τα ονόματα για το ποιοί επαιρναν τις μίζες και βέβαια θα πρέπει και να τιμωρηθούν.
Και, φυσικά, δεν είναι δυνατόν να συγκυβερνήσουν οι κομπιναδόροι με τα θύματα για δήθεν ειδικό σκοπό. Άρα η πρόταση για συγκυβέρνηση ήταν απλώς η πρώτη γεύση για το «κύριο πιάτο» (που έρχεται κατά παραγγελία), δηλαδή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ…
Όμως, ο Αλέξης Τσίπρας γνώριζε και γνωρίζει πως οι πιέσεις αυτές οδηγούν σε «ακυβερνησία» (η οποία και θα του χρεωθεί) έναντι πολύ σημαντικής περιόδου για την χώρα. Γνωρίζει, επίσης, πως θα υπάρξει δεύτερος γύρος εκλογών, στον οποίο (εκτός απροόπτου) θα βρεθεί με πολύ υψηλά ποσοστά και με την ευθύνη να εφαρμόσει αυτά ακριβώς που υποσχέθηκε. Εάν τα εφαρμόσει, θα καταρρεύσει σαν κυβέρνηση μέσα σε 2 μήνες (και μαζί του θα καταρρεύσει γενικά η αριστερά), ενώ εάν αποφασίσει να αμφισβητήσει το μνημόνιο, θα ξεκινήσει ένας κύκλος τεράστιων πιέσεων (οικονομικού και όχι μόνο) περιεχομένου από το εξωτερικό. Αυτό θα καταστήσει σχεδόν αδύνατη οποιαδήποτε εισαγωγή προϊόντων στην χώρα, γεγονός που θα εκτινάξει στα ύψη τις τιμές των αγαθών (και με σχεδόν μηδενική δυνατότητα αντικατάστασής τους) στα ράφια των σούπερ μάρκετς.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο (ως στόχο που προσπάθησε να αποφύγει το ΠΑΣΟΚ για να σώσει την χώρα!!!) αναφέρθηκε και ο κ. Βενιζέλος μιλώντας στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Αυτή ακριβώς η εξέλιξη, θα σημάνει επίσης την κατάρρευση, για πολλές δεκαετίες, τόσο του ίδιου του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και της ευρύτερης αριστεράς (ο στόχος του συστήματος είναι η αριστερά, αφού με αυτήν (και όχι μόνο) μπορεί να τα "βρει" καλύτερα ο Πούτιν και η ανερχόμενη Ρωσία, η οποία θέλει να διαδραματίσει κάποιον ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο).
Έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει πως δεν πρέπει να κυβερνήσει, αφού παίζει με «σημαδεμένη τράπουλα σε στημένο τραπέζι», απέναντι σε αδίστακτους και απολύτως ένοχους πολιτικούς, οι οποίοι με τις υπογραφές τους έφεραν την χώρα στο απόλυτο (φαινομενικά) αδιέξοδο. Γνωρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ πως είτε συγκυβερνήσει, είτε κυβερνήσει, θα χρεωθεί όλα εκείνα που οι προηγούμενοι πολιτικοί και πολιτικές «εξασφάλισαν» δια υπογραφών εις βάρος της Ελλάδας. Ίσως, μάλιστα, οι δηλώσεις Στρατούλη να ήταν σκόπιμες, προκειμένου να υπάρξει κάποιο «ξεφούσκωμα», αφού η εφαρμογή της πολιτικής φάνηκε πως είναι πολύ δυσκολότερη από την θεωρητική προσέγγιση της κατάστασης της χώρας (το «στρογγύλεμα» των απόψεων του ΣΥΡΙΖΑ, περί «επαναδιαπραγμάτευσης», αποδεικνύει πως τελικά, αποφασίστηκε μία μικρή υποχώρηση, προκειμένου να αποφευχθεί η πλήρης έκθεση σε κινδύνους πολύ δύσκολα διαχειρίσιμους, λόγω των διεθνών πιέσεων).
