Του Κώστα Βολιώτη
Άρχισαν τα όργανα των εντάσεων και ίσως των "θερμών" επεισοδίων; Το ερώτημα αυτό πλανάται εκ νέου στο τρίγωνο Αθήνα - Άγκυρα - Λευκωσία, στο οποίο προστίθεται ως σημαντική διάσταση τοΤελ Αβίβ.
Η αναγκαία μεν αλλά καθυστερημένη και με πολλά ερωτηματικά για την επιλογή του χρόνου,ρηματική διακοίνωση της Αθήνας στον ΟΗΕ για τις απαράδεκτες άδειες έρευνας της Τουρκίαςστην προφανέστατα ελληνική υφαλοκρηπίδα του Ανατ. Αιγαίου, έτυχε μιας ακόμαπροκλητικότερης απάντησης (βρείτε εδώ εκτενές ρεπορτάζ) και εμμονής της Άγκυρας στιςεπεκτατικές ορέξεις της, ενώ στην ίδια απάντηση υποβόσκει και η απειλή για ενδεχόμενες μονομερείς τουρκικές έρευνες στα «αμφισβητούμενα» οικόπεδα, κάτι που ασφαλώς θα ανέβαζε την ένταση και την αντιπαράθεση.
Ίσως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτές οι εξελίξεις γύρω από το Αιγαίο προκαλούνται σε μια στιγμή που διαφαίνεται, σχεδόν μετά βεβαιότητας, ότι ο Ν. Αναστασιάδης, ένας ακραίος μνημονιακόςκαι φανατικός Άνανιστής, προαλείφεται για νέος Πρόεδρος της Κύπρου.
Σημειώνουμε με ιδιαίτερη ανησυχία ότι ενόψει και της εκλογής Ν. Αναστασιάδη στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, έγκυροι διεθνείς πολιτικοί και δημοσιογραφικοί κύκλοι του κατεστημένου κάνουν λόγο από τη μία για ένα μνημόνιο στην Κύπρο συνδεδεμένο με λύση στο Κυπριακό που θα στηρίζεται στην επανεμφάνιση του σχεδίου Ανάν και από την άλλη για μια ρύθμιση πακέτο σταενεργειακά θέματα της Ανατ. Μεσογείου, μεταξύ των οποίων θα είναι η διευθέτηση των θαλάσσιων ζωνών Ελλάδας – Τουρκίας – Κύπρου!
Άλλωστε για την ανάγκη ενός τέτοιου πακέτου μίλησε ευθέως και πολύ πρόσφατα ο Γ. Παπανδρέου, καλώντας τον Μ. Ομπάμα (!) να παρέμβει για την προώθηση του!
Αυτήν την ώρα θα πρέπει να αποφευχθεί η Ελλάδα αλλά και η Κύπρος να υποστούν μαζί με τη μνημονιακή κηδεμονία και μείζονες εθνικές κρίσεις, υποχωρήσεις και ίσως εθνικές περιπέτειες, καιαναφλέξεις. (βρείτε εδώ σχετικό ρεπορτάζ)
Για να αποφευχθούν, όμως, τέτοιοι κίνδυνοι απαιτείται μια νέα ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, πέραν από την παράδοση σε Γερμανία και ΗΠΑ. Όπως απαιτείται αποφασιστικότητα και σθένος στην υπεράσπιση των νόμιμων εθνικών δικαιωμάτων, υπεράσπιση η οποία πρέπει να συνδυάζεται με τη μέγιστη σοβαρότητα, υπευθυνότητα και σύνεση, ώστε να αποφεύγονται «παγίδες», «προβοκάτσιες» και καμιά φορά εύκολοι πατριδοκάπηλοι τυχοδιωκτισμοί εσωτερικής κοπής, που έχουν πληρωθεί πανάκριβα στο παρελθόν και ίσως να αποβούν μοιραίοι στο μέλλον.
Όλα όμως τα παραπάνω παραπέμπουν εύλογα σε μια προοδευτική ανατροπή και σε κυβέρνηση της Αριστεράς, οι οποίες, πλέον, γίνονται αδήριτη και επιτακτική ανάγκη και για εθνικούς λόγους!
